Nudibranch : Psychodeliczni złodzieje mórz

[Bart1996 27]

Nudibranchs: psychodeliczni złodzieje morza

Emily Osterloff

 

Komórki parzące, produkowane przez parzydełka, takie jak meduzy i ukwiały, są jedną z najskuteczniejszych mechanizmów obronnych stworzeń oceanicznych.

Ta metoda ochrony może powstrzymać prawie wszystkie drapieżniki - ale nie kalejdoskopowo kolorowego ślimaka morskiego.

Nudibranchs, powszechnie znane jako ślimaki morskie, to grupa bezskorupowych mięczaków morskich. Ich nazwa oznacza „nagie skrzela”, odnosząc się do aparatu oddechowego na zewnątrz ich miękkich ciał.

Te ślimaki mogą mieć żywe kolory, od jasnych fioletów i żywych błękitów po fluorescencyjne pomarańcze, dzięki czemu zyskują popularne nazwy, w tym „smok” i „klaun”.

 

Dorid ślimaki nagoskrzelne, takie jak ten zmienny neonowy ślimak ( Nembrotha kubaryana ), wykorzystują toksyny wytwarzane przez ofiarę i uwalniają je jako śluz obronny © Kim David / Shutterstock

Ale te ślimaki nie żartują. Niektóre gatunki ślimaków nagoskrzelnych zmieniły się w życie przestępcze, pozbawiając ofiarę jedynej obrony: żądeł.

Kradzież użądlenia

Nematocysty to jadowite organelle z komórek parzących wytwarzane przez parzydełka, takie jak meduzy. Są bardzo skutecznym mechanizmem obronnym, zdolnym do powstrzymania wielu zagrożeń.

Ale ślimaki morskie z grupy Aeolida są praktycznie nieczułe na te kolczaste oszczepy, pomimo ich miękkiego ciała.

Zwierzęta eolidowe nakładają powłokę chityny, pochodnej glukozy, w przedniej części układu pokarmowego, która może odpierać ataki parzydełek. Wszelkie wyrządzone szkody są szybko naprawiane.

Odbijając ciosy i nie wykazując żadnych słabości, ślimak nagoskrzelny będzie kontynuował ruch w kierunku cnidarian, najczęściej ukwiału morskiego, w nadziei na zasłużony posiłek.

Zamiast trawić nicienie, ślimak kradnie je dla siebie. Nabyte organelle komórkowe są następnie przerabiane na ekstrawaganckie, przypominające macki ceraty na ich grzbiecie.

 

Długie ceraty na grzbiecie ślimaków eolidowych, takich jak Flabellina rubrolineata, służą nie tylko do przechowywania skradzionych organelli z komórek parzących, ale także do pochłaniania tlenu potrzebnego zwierzęciu do oddychania © Suwat Sirivutcharungchit / Shutterstock

Teraz kłujący ślimak nagoskrzelny ze wzmocnieniem organelli, jeśli kiedykolwiek znajdzie się w niebezpieczeństwie, ponownie wystrzeli porwane nematocysty, jakby zawsze były jego własnymi.

Man-o-war (zjadacz)

Glaucus atlanticus - znany również jako jaskółka morska, niebieski anioł lub niebieski smok - wygląda szczególnie nietypowo. Ceraty tego gatunku nie znajdują się na grzbiecie, lecz są ustawione jak skrzydła, rozpościerające się na boki, z „piórami” o różnej długości.

Ten nieziemski gatunek, opisany po raz pierwszy w 1777 roku, unosi się na grzbiecie na powierzchni wody, wykorzystując prądy i wiatr do przenoszenia go przez ocean.

 

Glaucus atlanticus unosi się brzuchem do góry i jest niesiony przez prądy oceaniczne © Sylke Rohrlach / Wikimedia Commons

Podobnie jak wiele innych ślimaków nagoskrzelnych, jaskółka morska wykorzystuje jad swojej ofiary. Ale ten mały ślimak przyjmie również kolonie pływających parzydełek. Dotyczy to również portugalskiego człowieka-o-wojny, kolonialnego zwierzęcia na otwartym morzu, które jest blisko spokrewnione z meduzą i którego użądlenie może czasami być śmiertelne dla ludzi.

Ale jaskółka morska jest wybredna, jeśli chodzi o przechowywanie komórek parzących. Zamiast zabierać wszystko, co może, ślimak przechowuje tylko większe z dwóch głównych rodzajów nicieni wytwarzanych przez ich unoszącą się na powierzchni zdobycz.

Ma to prawdopodobnie zapewnić pociskowi maksymalną moc podczas użądlenia własnych drapieżników.

W zbiorach Muzeum znajduje się okaz Glaucus atlanticus, który został zebrany podczas wyprawy Challenger.

zrodlo : nhm.ac.uk 

 

Edytowane 5 Październik 2021 przez Bart1996