Skocz do zawartości
Gość

Toksyczność w zbiorniku rafowym - toksyny bezkręgowców

Rekomendowane odpowiedzi

Gość

Toksyny to produkty naturalne z drobnoustrojów, roślin i zwierząt zwykle stosowane mechanizmy obronne, aby zapobiegać konkurencji, jak antybiotyki lub w celu odstraszenia drapieżnika. Niektóre toksyny są przypadkowe, co oznacza, że istnieją w innym celu i służą jako toksyna przeciwko niektórym gatunkom, takim jak saponiny na bazie steroidów. Toksyny  mają szereg mechanizmów i różnych skutków u różnych gatunków. Na przykład toksyna ogórka wpływa na ryby, ale nie ma wpływu na korale lub małże.

Mając na uwadze te zmienne, niniejsza dyskusja podkreśli znaczenie toksykologii w odniesieniu do hodowli w akwarium .

 Wiele czynników wpływa na niewyjaśnioną śmierć zwierząt w naszych zbiornikach, więc przypisanie winy jednemu czynnikowi rzadko jest łatwe. Infekcja bakteriami, grzybami lub wirusami jest zawsze możliwa, podobnie jak obecność toksyn i substancji toksycznych, a nawet czegoś tak oczywistego, jak pasożyty zewnętrzne. Ta informacja ma na celu dać tobie, jako zainteresowanemu akwaryście, wyobrażenie o złożoności i ogromnej ilości możliwości związanych ze środowiskiem wodnym.

Po przeanalizowaniu znacznej ilości literatury do tej serii artykułów widać, że pieniądze są wydawane głównie na badanie zatrucia ludzi, skutków i właściwości farmakologicznych. Względnie niewiele wysiłku włożono w określenie naturalnych interakcji systemu . Jednak molekularne mechanizmy działania mogą nadal dostarczyć nam wglądu, jak te związki działają w odniesieniu do ich bezpośredniego środowiska.

Jako przykład interakcji środowiska i toksyczności, istnieje odpowiedni przykład przywołany w Halstead. Podsumowując, istnieją badania, które pokazują, że środowiska wodne z dużymi populacjami robaka strzałkowatego Sagitta setosa są ubogie w inne organizmy, w tym ryby. Natomiast woda bogata w S. elegans jest bogata we wszystko, od fitoplanktonu po ryby. Badania te wskazują, że organizmy hodowane w wodzie z S. setosa mają wyższy stopień nieprawidłowego rozwoju i obniżoną żywotność. To samo zostało zgłoszone w przypadku robaka Bonellia i gwiazdy morskiej P. helianthoides. Chociaż w kulturach nie wykryto żadnych bezpośrednich toksyn, dodanie wody z tych kultur do kultur jeżowców dało te same wyniki, co wskazuje, że rzeczywiście jest w to zaangażowana toksyna. Jeśli przyjmiemy, że nasze zbiorniki są bardzo podobne do środowiska naturalnego, do którego dążymy, oznacza to, że jeśli wybierzemy lub zmienimy równowagę organizmów (lub nawet wprowadzimy niepożądane gatunki), możemy zaszkodzić naszym mieszkańcom.

 

Aby dać ogólny obraz ostatnich trendów w nauce o naturalnych toksynach morskich, rozważ następujące raporty Munro i in . W 1986 r. W literaturze naukowej (w szczególności w bazie danych MarinLit, poświęconej morskim produktom naturalnym) opisano 186 biologicznie aktywnych związków. W 1997 r. Wymieniono 713 związków. W czasie, gdy autor opublikował najnowszy raport w połowie 1998 r., Istniały już dodatkowe 484 nowe artykuły opisujące bioaktywne związki morskie. Na tym polu ostatnio nastąpiła eksplozja danych o następującej kolejności występowania: Porifera à Cnidaria à Chromophycota à Rhodophycota à Mollusca à Chordata à Echinodermata.

Organizacja tego artykułu jest zgodna z tabelą taksonomiczną. Szczególną uwagę poświęcono tym wpisom, które są szczególnie istotne dla naszych czołgów. Uwzględniono wiele przykładów bezkręgowców, które nie są szczególnie istotne w odniesieniu do zatrucia ludzi, chociaż mogą odgrywać rolę w naszych zamkniętych systemach.

 

Protisty / organizmy jednokomórkowe

Do tej grupy należą ameby, otwornice, sporozoany i jednokomórkowe algi, z których większość zawiera nieznane toksyczne produkty lub jak dotąd ich nie odkryto. Jedynym wyjątkiem są algi. Algi jako całość wytwarzają to, co nazywa się fikotoksynami. Dinoflagellates to jednokomórkowe, wiciowate glony, które mają szeroki zakres toksycznych skutków i szeroki zakres etapów życia, z których niektóre są toksyczne, a niektóre nie. Gymnodenium breve (obecnie nazywany Karenia brevis ) wytwarza tak zwany „czerwony przypływ”, który powoduje śmierć wielu ryb i skorupiaków. Odpowiedzialna toksyna, brevetoksyna, powoduje również podrażnienie dróg oddechowych u ludzi po rozpyleniu. Większość bruzdnicowatych, w małych ilościach, nie będzie stanowić problemu, ponieważ toksyna ma umiarkowany okres półtrwania. Opisano inne toksyczne bruzdnice, w tymPfiesteria sp ., Gambierdiscus sp . (który jest powiązany z zatruciem ciguatera) i Gonyaulax sp . Obfitość literatury na temat toksycznych alg wyklucza zbyt wiele szczegółów w tym przeglądzie, ale następujące odniesienia internetowe mogą być przydatne:

http://www.redtide.whoi.edu/hab/default.html http://www.agr.gc.ca/archives/phycotoxins.html.

Dinoflagellates nie są jedynymi toksycznymi gatunkami glonów. Wiele niebiesko-zielonych alg (zwanych również cyjanobakteriami), takich jak mikrocystyny, wytwarza znane toksyny. Istnieją również doniesienia o okrzemkach lub podobnych organizmach zabijających ślimaki po spożyciu w zbiornikach rafowych, chociaż nie zostało to jeszcze potwierdzone. Wiadomo również, że sinice wytwarzają toksyny. Podczas niedawnej prezentacji na spotkaniu Harmful Algae Bloom w St. Pete Beach na Florydzie, były prezentacje pokazujące zachowania unikowe przez królicze, tangi i jeżowce u Lyngbya sp. Te cyjanobakterie wytwarzają ypaoamid (który jest prawdopodobnie środkiem odstraszającym w eksperymentach). Oprócz odnotowanych zachowań unikowych różnych ryb, istnieją wyspecjalizowane karmniki, które pomagają radzić sobie z sezonowymi zakwitami, takimi jak B. leachiii S. striatus nudibranchs.

Ta dyskusja staje się istotna na wiele sposobów, gdy zostanie wyodrębniona z powrotem do domowego akwarium . Zakwity glonów, choć rzadkie, występują w zbiornikach i mogą obejmować różne gatunki. Ponadto algi służą jako źródło pożywienia dla małży, koralowców i innych bezkręgowców. Rozkwit toksycznych glonów może nagle spowodować śmierć jednego rodzaju lub nawet jednego gatunku, który wybiórczo żeruje na danych glonach lub ma na nie określoną wrażliwość.

W odniesieniu do ludzi, jeśli wystąpi zakwit i akwarysta zostanie wystawiony na działanie aerozolu lub w kontakcie z wodą, może to spowodować niepożądane reakcje. Przykład wystąpił w laboratorium na NC State University, w którym technicy laboratoryjni byli poważnie dotknięci neurologicznie podczas pracy z kulturą Pfiesteria . Większość środowiskowych zatruć glonami występuje w wyniku spożycia ryb lub skorupiaków lub kontaktu z aerozolem w pobliżu oceanu. Zatrucia skorupiakami, uważane za mające etiologię glonową, obejmują paralityczne zatrucie skorupiakami (saksytoksyna), amnestyczne zatrucie skorupiakami (kwas domoikowy), biegunkowe zatrucie skorupiakami (kwas okadaikowy) i rumieniowe (krwawienie wewnętrzne) zatrucie skorupiakami.

 

 

Porifera / Sponges

Szybki rozwój rynku farmaceutycznego spowodował rozkwit informacji o różnych toksynach występujących w gąbkach. Dowody na to, że gąbki zawierają wiele toksyn, można łatwo zauważyć na podstawie obserwacji empirycznych, ponieważ przerost glonów jest rzadko obserwowany, a wskaźniki drapieżnictwa są niskie. Przypomnijmy, że dawka jest często jedynym czynnikiem oddzielającym zastosowanie farmaceutyczne od zatrucia.

Toksyny gąbczaste dzielą się na kilka różnych szerokich kategorii: związki cytotoksyczne, neuroaktywne lub oparte na interakcji receptora. Te związki mogą być oparte na steroidach, na bazie peptydów / białek lub nowych organicznych chemikaliów. Związki cytotoksyczne to te, które zabijają, rozrywają lub powodują zaburzenie normalnego funkcjonowania komórki prowadzące do ich zakończenia. Wiele związków cytotoksycznych zostało z powodzeniem zastosowanych w leczeniu chorób, takich jak rak, malaria lub infekcje bakteryjne. Związki neuroaktywne to te, które oddziałują bezpośrednio z komórkami układu nerwowego, na przykład przerwanie sygnalizacji synaps (takie jak hamowanie enzymu cholinoesterazy lub rozregulowanie pompy potasowej). Interakcje oparte na receptorach (przykładami jest wiele peptydów występujących w ekstraktach z gąbki) występują, gdy związki bezpośrednio wiążą się z różnymi receptorami komórkowymi, powodując dalszy łańcuch zdarzeń, które są normalne w komórce, ale w innym czasie lub w nadmiarze. W żadnym wypadku nie są to jedyne interakcje i są jedynie uogólnieniem faktycznej aktywności różnych obecnych toksyn, ale pokazują różnorodność toksyn wytwarzanych naturalnie przez gąbki. Oprócz zmiennego działania toksyn, każda gąbka może wytwarzać wiele różnych związków, które są w pewien sposób toksyczne. Zmienność, podobnie jak w przypadku innych organizmów, pozwala na silniejszą odporność na drapieżnictwo lub konkurencję. Poniższa tabela ilustruje skalę działań i obecność niektórych toksyn i związków farmaceutycznie czynnych znalezionych w ciągu ostatnich kilku lat:

Tabela 1: Aktywność i obecność niektórych toksyn i związków farmaceutycznie czynnych znalezionych w ciągu ostatnich kilku lat.
Klasa złożona Nazwa związku Pochodzenie Efekt złożony
diterpen axinyssen Axinyssa sp. łagodne działanie cytotoksyczne
alkaloid bromowany nakirodin A Veronid sp.  
sesterterpen luffariolid (H&J) Luffariella sp.  
kalikulinamid geometryczny w A Luffariella sp. umiarkowana cytotoksyczność,

przeciw glonom

hepta (peptyd) leukamid Leucetta sp.  
alkaloid   Leucetta sp. cytotoksyczny
sterol (zawierający siarkę) lembehsterole (A&B) Petrosia sp. hamują wzrost komórek
enzym cyklotheonamid (E4 i E5) Ircinia sp.  
alkaloid aksynelamina (A&D) Axinella sp. bakteriobójcze, cytotoksyczne
poliacetylen lembehyne A.   neuroaktywne
hydrochinon adociasulfate Adocia sp. cytotoksyczny
alkaloid   Hyrtioserecta sp. hamowanie enzymów
octan sterolu agosterol A   cytotoksyczny
alkaloid bromowany suberedamine (A&B) Suberea sp.  
seskwiterpen ulosin (A&B), inne Ulosa sp.  
izonitryl terpen     przeciwmalaryczny
poliketyd Callystatin A   wysoka cytotoksyczność
inhibitor enzymu halenachinon   cytotoksyczny, hamujący działanie enzymów
inhibitor enzymu hennoksazol A   przeciwmalaryczny
cyklosterol   Strongylophora sp.  
steroid / cholesterol 24-izopropylocholesterol

24-izopropenylocholesterol

Epipolasis sp.  
seskwiterpen pelorol

ilimaquinone

Dactylospongia sp. niska antybakteryjność i niska cytotoksyczność
alkaloid pirinodemina (AD) Amphimedon sp. cytotoksyczny
sesterterpen

alkaloid

izodehydroluffariellolid
Reklama

 

homofascaplysin A

fascaplysin

Hyrtios sp.  
Antagonista receptora B2 S1319   neuroaktywne
alkaloid bromowany bipracyna Dysidea spp. podobne do kofeiny, uwalnianie wapnia
alkaloid bromowany mukanadyna (AC) Agelasnakamurai sp.  
steryd ksestochinon Xestospongia sp. cytotoksyczny
bromowany kwas tłuszczowy   Xesospongia sp.  
sesterpene   Strepsichordaia sp.  
alkaloid bromowany   Homaxinella sp.  
alkaloid bromowany   Hymeniacidon sp.  
cykliczny poliketyd   Plakortis sp.  
inhibitor enzymu dragmacidin Spongosorites sp.  
  aeroplyseinina 1 Aplysina sp.  
FigA-invertcopy.jpg

Rycina A- Główne cechy morfologiczne a) nie wyładowanych i b) wypuszczonych nematocyst. Stanowi to tylko jeden rodzaj nematocysty, ale przedstawia podstawy funkcjonowania. Zaczerpnięte z Halstead 1998.

 

Coelenterates / Cnidarians

Ta grupa zwierząt jest najbardziej interesująca dla większości akwarystów rafowych. Uwzględniono hydroidy, meduzy, ukwiały i korale. Jednak większość członków tej grupy jest nieszkodliwa dla ludzi, chociaż większość zawiera nematocysty (rysunek A), które mogą powodować zapalenie skóry u osób wrażliwych. Wielu poczuło niezbyt delikatną pieszczotę ognistego korala! Znanych jest około 40 gatunków niebezpiecznych dla ludzi. O wiele więcej jest prawdopodobnie niebezpiecznych dla mieszkańców czołgu. Jest to szczególnie ważne w przypadku mieszania zwierząt z różnych regionów w jednym akwarium. Na przykład anemon atlantycki Condylactis ma bardzo silne żądło i chętnie zjada wiele ryb indyjsko-pacyficznych przy pierwszym kontakcie.

 

Nematocysty z tej grupy są nadal badane pod kątem mechanizmu ich działania. Ogólnie nematocysta jest komórką zawierającą ostrą część z grotem. W kontakcie z pewnymi chemikaliami lub dotykiem włócznia jest wystrzeliwana na zewnątrz. Toksyna gromadzi się wokół kręgosłupa lub w gruczole w pobliżu nematocysty. Jest to zarówno mechanizm obronny, jak i metoda chwytania zdobyczy.

Hydroidy - do tej grupy należą nie tylko pływające swobodnie, ale także polipy kolonialne, a także osiadłe gatunki, takie jak Millipore (dobrze nazwane koralowce ogniste). Czynniki toksyczne w tych gatunkach mają działanie hemolityczne i powodują ból.

Table1-invertcopy.jpg

Tabela 1 - Lista gatunków, o których wiadomo, że żylaki jelitowe wytwarzają toksyny. Zdumiewająca jest obecność bardzo różnych toksyn w wielu rodzinach i rodzajach organizmów. To jest lista częściowa. Zaczerpnięte z Halstead 1998.

Meduza - dla zwierzęcia, które zawiera mniej niż 5% materiału stałego, meduza ma jeden z najsilniejszych jadów na świecie raf. Skutki użądlenia przez te gatunki u ludzi wahają się od łagodnego zapalenia skóry do śmierci. Śmierć jest zwykle spowodowana wstrząsem i utonięciem lub reakcjami anafilaktycznymi. Powrót do zdrowia może trwać od kilku dni do kilku miesięcy, w zależności od nasilenia.

 

Anthozoans - ta grupa ma dwie klasy zainteresowania akwarystów: Alcyonaria ( miękkie koralowce , wachlarze morskie itp.) I Zoantharia (ukwiały i prawdziwe korale).

Stwierdzono, że ukwiały są toksyczne po spożyciu, chyba że są dokładnie ugotowane. Spożycie anemonów doprowadziło nawet do śmierci dzieci w krajach tropikalnych (w szczególności Rhodactis sp . Według starej nomenklatury). Odkryto, że ukwiały są podobne do gąbek w szeregu toksyn obecnych w ich tkankach. Jednak określenie lokalizacji toksyn, czy to nematocyst, czy tkanek przewodu pokarmowego, jest nadal przedmiotem gorących dyskusji. Największą grupą toksyn występujących w ukwiałach wydają się być cytolizyny.

Prawdziwe koralowce dopiero niedawno zostały poddane dokładniejszej analizie, jeśli chodzi o ich toksyczne składniki, chociaż jak u wszystkich parzydełkowców, wydaje się, że zawierają zarówno toksyny peptydowe, jak i chemiczne. Jednak toksyny są znacznie trudniejsze do wyodrębnienia w ilościach odpowiednich do badań ze względu na małe ilości miękkiej tkanki większości koralowców skleraktynowych. Przypadki zatrucia koralowcami mogą powodować rozwój wrzodów i stać się niezwykle bolesne, nawet tak poważne, że stają się niepełnosprawne dla jednostki, chociaż zwykle następuje powrót do zdrowia. Należy to wziąć pod uwagę przy konserwacji zbiorników.

Zamiast odnosić się do każdego gatunku osobno, zobacz tabelę z Halstead (tabela 1). Istnieje więcej informacji, ale różnorodność toksyn i farmaceutycznie aktywnych składników odzwierciedla to z tej starszej tabeli.

Znane farmakologiczne skutki zatruć koelenteratu są szerokie, od prostego bólu po przerwanie przewodnictwa nerwowego, skurcz mięśni i pękanie komórek. (tabela 2) Większość toksyn z rodziny Cnidarian pasuje do kategorii, którą można określić jako aktywną. Toksyny mają różną skuteczność, ale większość z nich ma na celu ujarzmienie ofiary lub aktywną obronę. Toksyny zazwyczaj działają poprzez rozrywanie komórek (cytolizę), jak w związkach tworzących pory, takich jak równonatoksyna z ukwiałów Actinia i przez hemolizę, jak te z nematocyst koralowców ognistych Millipore, lub działają w celu zmiany sygnałów neurologicznych, jak w granulitoksynie zawilca z Bundosoma granulifera .

Table01-invertcopy.jpg

Tabela 2 - Niedawna publikacja przedstawiająca gatunki anemonów wytwarzające znane toksyny cytolityczne. Tabela zaczerpnięta z Anderlugh, G., Macek, P. 2002. Toxicon 40. str. 113.

Leczenie użądleń (u ludzi) opiera się głównie na efektach. Jednak powszechne błędne przekonanie o oddawaniu moczu podczas użądleń jest fałszywe i zwiększa wydzielanie nematocyst, co pogarsza objawy. Środek zmiękczający ocet i mięso działa dobrze, rozkładając zaangażowane białka. Wysoce sugeruje się, że nadtlenek wodoru oczyszcza rany koralowców i zapobiega wtórnej infekcji po ekspozycji, zarówno w domu, jak i na plaży.

Leczenie osób przebywających w zbiorniku nie wchodzi w grę, ponieważ ilość jadu wstrzykniętego w skali porównawczej jest wysoka, a obchodzenie się z rybami jest zwykle bardziej szkodliwe niż pomocne. Łagodne użądlenia ryb zwykle nie budzą obaw, ale niektóre ukwiały mają wystarczająco silne żądło, aby sparaliżować ryby. Jest to szczególnie niepokojące w przypadku gatunków, które spoczywają na podłożu, takich jak babki.

 

Echinoderms

Ta grupa obejmuje gwiazdy morskie, kruche gwiazdy, jeżowce i ogórki i zawiera około 5300 gatunków. Kruche gwiazdy i gwiazdy morskie na ogół nie są toksyczne, z jednym wyjątkiem, gwiazdą Korony Cierniowej ( Acanthaster planci ). Ta gwiazda morska ma gruczoły umiejscowione w naskórku i aparat jadowy naładowany toksyną zwaną asterotoksyną. Uważa się, że ta toksyna u ludzi powoduje silny ból, zaczerwienienie, obrzęk, a nawet może prowadzić do wymiotów, drętwienia i paraliżu. Asterotoksyna to saponina, która jest wyjątkowo toksyczna dla ryb. Wiele rodzajów saponin znajduje się zarówno w ogórkach, jak i w gwiazdach morskich , ale w różnych formach i ilościach.

Table2-invertcopy.jpg

Tabela 3 - Związki pochodzenia Coelentera. Zwróć uwagę na różnorodność i zmienność między różnymi gatunkami. Związki te pełnią wiele ról, w tym obronną, antybiotykową i ofensywną (chwytanie zdobyczy). Zaczerpnięte z Halstead 1998.

Jeżowce są częściej jadowite i mają jeden z dwóch typów aparatów jadowych: kolce (wiele z nich zakończonych jest gruczołami jadowymi, tak jak w przypadku Diadema) lub pedicellariae, które znajdują się wewnątrz kolców i mają postać szczękowych lub nożycowych szczypiec. Odurzenie jeżowców najczęściej następuje przez użądlenia, ale może to być również spożywanie gonad lub ikry niektórych gatunków o określonych porach roku (działanie ootoksyczne). Igiełkowate kolce jeżowców Diadema lub Echinothurid mogą łatwo przebić rękawiczki i zazwyczaj pozostawiają fioletowo-czarną plamę tuż pod skórą, która może utrzymywać się przez tygodnie. Powszechną reakcją na użądlenia jest natychmiastowe pieczenie i szereg typowych reakcji zapalnych. W ciężkich przypadkach może wystąpić częściowy paraliż i nieregularne bicie serca. Istotnym problemem jest również wtórna infekcja z rany kłutej. W przypadku ryb reakcja byłaby bardzo podobna. Powrót do zdrowia następuje zwykle w ciągu 1-6 godzin. Ukąszenia na bazie Pedicellariae mogą być bardzo silne, a skutki mogą wahać się od
niewydolność oddechowa do przerwania pracy układu nerwowego (w tym paraliż).

Ogórki lub holoturianie wytwarzają ogólną toksynę zwaną holoturyną lub holotoksyną. Większość ogórków przechowuje tę toksynę w organach Cuvier, co oznacza, że zatrucie nie stanowi problemu. Odurzenie ogórkami następuje poprzez kontakt z wyrzucanym płynem (o którym wiadomo, że powoduje ślepotę lub zapalenie skóry) lub w wyniku spożycia. Odkrycia holotoksyny dokonał w 1929 roku japoński naukowiec o nazwisku Yamanouchi. Zauważył, że ryby umieszczone w zbiornikach z ekstraktami z tkanki ogórka zdechły w ciągu kilku minut. Toksyna znajduje się głównie w ścianach ciała i powoduje utratę kontroli motorycznej (koordynacji i odruchów), która może zakończyć się paraliżem. Podobnie jak w przypadku większości toksyn zwierzęcych, różne składniki trucizny ogórkowej mają różne skutki. Krwawienie lub krwotok z płuc odnotowano, jeśli toksyna jest wprowadzana bezpośrednio do krwiobiegu ssaków. Dwadzieścia cztery z 27 przebadanych gatunków Indo-Pacyfiku były toksyczne. To powiedziawszy, wiele z tych samych gatunków jest uważanych za jadalne, ponieważ kwas żołądkowy neutralizuje toksynę. Czwórka
„Najgorsze” gatunki to: H. axiologa, H. atra, S. variegates i T. ananas . Toksyna wpływa na ryby, wchodząc przez skrzela. Ogórki uwalniają również toksyny w stresujących warunkach, takich jak uraz fizyczny. Na marginesie, stwierdzono, że toksyna zabija planarię przy stężeniu 0,00001%! Różne inne toksyny zawarte w miąższu ogórka zostały opisane jako przeciwmetaboliczne i przeciwcholinergiczne. Podobnie jak w przypadku gwiazd morskich, głównymi składnikami są saponiny. W tym przypadku są to jednak glikozydy, które u zwierząt występują rzadko (gwiazdy morskie niosą saponiny steroidowe).

figBa-invertcopy.jpg

Rysunek B1: Saponiny na bazie steroidów.

 

Mięczaki

Ślimaki, małże (małże) i ośmiornice tworzą tę rodzinę organizmów. Małże zwykle nie są bezpośrednio toksyczne, ale służą jako główne wektory dla toksyn opartych na algach, takich jak ciguatera, oraz różnych efektorów zatrucia skorupiakami. Zatrucia Callistin i Venerupin z ich spożycia są powszechne. Dwa gatunki, które są toksyczne same w sobie, to Tridacna gigas i maxima , ale mogą one również wynikać z gromadzenia się toksyn z diety glonów, ponieważ żadna toksyna nie została wyizolowana i zidentyfikowana.

Ślimaki i ślimaki mają kilka członków, którzy są zarówno jadowici, jak i trujący. Na przykład krowy mają trujące gruczoły ślinowe, ale nie mają aparatu jadowego, co czyni je trującymi, ale nie są jadowite. Służy do penetracji muszli ostryg i innych małży przeznaczonych do spożycia. Nie stanowią one zagrożenia dla ludzi, ale mogą stanowić zagrożenie dla małży w zbiorniku. Trucizna zawarta w ich gruczołach to tetramina o właściwościach podobnych do kurary (powodujących utratę kontroli motorycznej). Jedna z powszechnie występujących toksyn to surugatoksyna, a druga to IS- toksyna. Ślimaki stożkowesą najbardziej śmiercionośnymi z mięczaków, mają dobrze rozwinięty aparat jadowy zaadaptowany z zębów raduli. Ten dostosowany ząb to długi harpun, zakończony zadziorami na końcu. Harpun jest przechowywany w komorze w górnej części stopy i ładowany do przodu w razie potrzeby. Niektóre gatunki z tej grupy w ogóle nie mają harpunów, ale uwalniają toksynę do słupa wody w pobliżu potencjalnej ofiary, powodując paraliż. Głównym składnikiem toksyny Conidae jest peptyd o niewielkich rozmiarach (13-15 aminokwasówna długość). Większość zatruć ludzi jest wynikiem obchodzenia się z tymi pięknymi muszlami, podczas gdy zwierzę w środku wciąż żyje, co powoduje ukąszenie. Skutkiem dla kręgowców jest silny paraliż, który zwykle prowadzi do uduszenia. Przypadkowe wprowadzenie tego rodzaju do domowego akwarium byłoby bardzo niebezpieczne dla wszystkich mniejszych ryb. W literaturze istnieją doniesienia o ślimakach turbo zawierających toksyny podobne do ciguatera, chociaż mają one niewielkie znaczenie dla akwarysty. Murex lub Rock Shells, kiedyś używane jako źródło barwnika w kolorze purpury tyryjskiej, mają również gruczoł jadowy, chociaż istnieje niewiele informacji dotyczących toksyczności tego ślimaka.

figBb-invertcopy.jpg

Rysunek B2: Saponiny na bazie glikozydów z Echinoderms. Chemiczne pochodzenie tych różnych toksyn jest bardzo różne, ale skutki zatrucia są bardzo podobne. Zaczerpnięte z Halstead 1998.

Nudibranchs lub ślimaki morskie mają kilka toksyn obronnych. Niektóre izolowane toksyny z ślimaków nagoskrzelnych odzwierciedlają te wspólne dla koralowców. W jajach i skórze kilku gatunków ślimaków morskich znaleziono terpeny i związki przerywające nerwy. Najpowszechniejsza forma obrony nie jest rodzima dla ślimaków nagoskrzelnych, ale polega raczej na wyłapywaniu nematocyst z innych organizmów żądlących, które konsumują jako zdobycz, i wykorzystywaniu tych nematocyst poprzez przechowywanie ich w cnidosacach do wykorzystania w przyszłości. Jednak niektóre wydzielają toksyny zwane krynotoksynami, chociaż w niewielkich ilościach nie stanowią one realnego zagrożenia dla zbiornika ani dla ludzi. Oczyszczona toksyna jest bardzo łagodna.

Ośmiornice też mają toksynę. Większość ukąszeń ośmiornic jest bardzo łagodna i powoduje jedynie pieczenie / swędzenie kończyny, chociaż zgłaszano ciężkie przypadki, w tym „silne uczucie oderwania i paraliżu”. Najbardziej jadowite z tej grupy to H. lunulata , O. macropus i O. vulgaris . Octopus Blue Ring ( Hapalochlaena lunulata ) pojawia się od czasu do czasu w handlu i powinien być szanowany i próbować go tylko przez zaawansowanych akwarystów, którzy mają odpowiednią konfigurację i zrozumienie zbiornika.

 

Robaki

Platyhelminthes to jedyna klasa płazińców wartych odnotowania jako trująca. Rodzina Turbellaria to wolno żyjące typy, które mają chemiczny system obronny, aby odeprzeć drapieżnictwo. Charakter i struktura toksyn są nieznane.

FigC-invert.jpg

Rycina C - Polipy zoanthida. Zawierają one toksynę Palythoa, bardzo silną substancję toksyczną dla serca i krwi.

Robaki wstążkowe (nemerteans) to robaki z dobrze rozwiniętą rozciągliwą trąbką z mandrynem na końcu. Ta struktura jest zwykle używana do karmienia i nie są dostępne żadne raporty dotyczące toksycznego wpływu na ludzi. Jeśli chodzi o akwarystę, jest to potężny karmnik i nie byłby spokojnym czołgiem.

Wszyscy dobrze znamy kręgowce lub segmentowane robaki. „Robaki szczeciniaste”, jako najczęściej występujące pierścienice morskie w zbiornikach rafowych, zwykle powodują podrażnienia jedynie z powodu użądlenia szczeciny. Szczeciny są puste i prawdopodobnie wypełnione łagodnym jadem. Toksyna generalnie działa drażniąco na skórę dla ludzi. Wiele ryb żywi się tymi robakami, a więc oprócz określonych gatunków, które żywią się koralowcami, są one korzystne dla zbiornika rafowego zarówno jako szkodnik, jak i źródło pożywienia. Do tej kategorii należą również Bloodworms. Glycera dibranchiata, zwykły bloodworm, może zadawać bolesne rany po ugryzieniu. Zauważono gruczoły jadowe w połączeniu ze szczękami tych robaków. Ze swoim zasięgiem na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, od Karoliny Północnej po północno-wschodnią Kanadę, stanowią problem dla osób zbierających lokalnie piasek lub skały. Krętki czasami zawierają toksynę zwaną nereistoksyną, która wpływa na układ nerwowy.

Stwierdzono, że stawonogi są toksyczne tylko dla tkanek rozrodczych i nie mają znaczenia dla akwarysty.

FigD-invert.jpg

Rysunek D- Zbiornik rafowy akwarysty. Zwróć uwagę na obecność jeżowca diadema. Nieostrożna praca w zbiorniku może spowodować bolesne spotkanie. (Zdjęcie od Briana Fergusona)

 

Bryozoans

W kontakcie ze skórą, Bryozoans lub Moss Animals, mogą powodować dość ostre zapalenie skóry i uczucie pieczenia, chociaż toksyna i mechanizm działania są nieznane dla tych zwierząt kolonialnych. Występują one w klimacie umiarkowanym i tropikalnym na całym świecie.

 

Procesy usuwania

Obecność toksyn w naszych zbiornikach, tych wytwarzanych przez koralowce lub bezkręgowce z systemu, może budzić poważne obawy lub niewielkie, gdy rozważamy procesy, które mają na celu usunięcie tych toksyn. Na przykład wojna koralowców rywalizujących o kosmos może mieć szkodliwy wpływ na wszystko „poniżej” koralowca uwalniającego jego toksynę, ale ma niewielki wpływ poza tym punktem. Z drugiej strony zakwit glonów lub nagły kontakt ogórka z głowicą spowoduje uwolnienie toksyn, które są niezwykle szkodliwe nawet w niewielkich ilościach. Na szczęście istnieją procesy, zarówno chemiczne, jak i biologiczne, które pomagają nam w dążeniu do zapewnienia naszym mieszkańcom bezstresowego środowiska. Bardziej szczegółowe wyjaśnienie znajduje się we wcześniejszym łączu do pierwszego artykułu z tej serii. W skrócie, interakcje chemiczne zachodzą ze światłem UV, tlenem i innymi czynnikami chemicznymi, które rozbijają, wiążą lub usuwają toksynę. W kontekście biologicznym organizmy mogą zapobiegać zatruciu na kilka sposobów. Zatrzymanie wchłaniania toksyny, rozkładanie jej po wejściu do organizmu, a nawet uwolnienie środków chemicznych, takich jak tiole (zawierające siarkę) do słupa wody, może służyć jako funkcja zapobiegania zatruciu na poziomie indywidualnym.

Akwarysta może również zminimalizować lub wyeliminować zagrożenie zatruciem poprzez regularną wymianę wody, stosowanie węgla aktywnego w systemie i silne odtłuszczanie białek. Co równie ważne, zrozumienie organizmów, które dodajesz do zbiornika, pomoże zapobiec niepożądanym problemom z jakością wody. Podstawową troską powinny być również proste środki, takie jak trzymanie głowic z dala od pokładów piasku, na których mieszkają Holothurianie lub ekranowanie przelewów, aby zapobiec fizycznym urazom różnych mieszkańców.

* Pamiętaj, że nie jestem biologiem bezkręgowców ani taksonomistą. Taksonomia zmienia się zbyt szybko, a literatura często staje się przestarzała. Wszystkie zawarte tu odniesienia były zgodne z moją wiedzą, chociaż ze względu na postęp nauki mogą nie być odkryciami najnowszymi. Wszystkie informacje dotyczące toksyn i mechanizmów ich działania powinny być aktualne.

 D. Wade Lehmann

 

Bibliografia

 

Toksykologia ogólna

  1. Currie BJ. Toksykologia kliniczna: tropikalna perspektywa australijska . THERAPEUTIC DRUG MONITORING 2000, tom 22, Iss 1, str. 73-78
  2. Faulkner DJ. Farmakologia morska . ANTONIE VAN LEEUWENHOEK MIĘDZYNARODOWY DZIENNIK MIKROBIOLOGII GENERALNEJ I MOLEKULARNEJ 2000, tom 77, Iss 2, str. 135-145
  3. Fenner PJ. Zagrożenia w oceanie: podróżnik i środowisko morskie. I. Meduza . JOURNAL OF TRAVEL MEDICINE 1998, Vol 5, Iss 3, str. 135-141
  4. Gleibs S; Mebs D. Dystrybucja i sekwestracja palytoksyny u zwierząt rafowych . TOXICON 1999, tom 37, Iss 11, strony 1521-1527
  5. Halstead, BW. Trujące i jadowite zwierzęta morskie świata, wyd. 2. The Darwin Press, Inc. Princeton, NJ. 1988
  6. Hodgson, E. Modern Toxicology. Appleton & Lange. Norwalk, Connecticut. 1994
  7. Meier, J. White, J. Eds. 2000. Podręcznik toksykologii klinicznej jadów zwierząt i trucizn. CRC Press, NY. NY.
  8. Munro MHG, Blunt JW, Dumdei EJ, Hickford SJH, Lill RE, i wsp. Odkrycie i rozwój związków morskich o potencjale farmaceutycznym. JOURNAL OF BIOTECHNOLOGY 1999, tom 70, strony 15-25
  9. Whittle K; Gallacher S. Toksyny morskie . BRITISH MEDICAL BULLETIN 2000, tom 56, Iss 1, str. 236-253

 

Organizmy jednokomórkowe

  1. Lehane L; Lewis RJ. Ciguatera: ostatnie postępy, ale ryzyko pozostaje . MIĘDZYNARODOWY DZIENNIK MIKROBIOLOGII ŻYWNOŚCI 2000, tom 61, Iss 2-3, str. 91-125
  2. Matsubara K; Hori K; Matsuura Y; Miyazawa K.Fibrynolityczny enzym z morskiej zielonej algi Codium latum . PHYTOCHEMISTRY 1999, Vol 52, Iss 6, str. 993-999
  3. Sato Y; Oda T; Muramatsu T; Matsuyama Y; Honjo T. Fotouczulająca toksyna hemolityczna u Heterocapsa Circularisquama, nowo zidentyfikowanego szkodliwego bruzdnicowatego przypływu czerwonego . AQUATIC TOXICOLOGY 2002, tom 56, Iss 3, str. 191-196

 

Gąbki

  1. Aoki S, Matsui K, Takata T, Hong W, Kobayashi M. Lembehyne A, spongean polyacetylene, indukuje różnicowanie neuronów w komórce nerwiaka niedojrzałego. BIOCHEM BIOPHYS RES COMMUN 30 listopada 2001; 289 (2): 558-63
  2. Aoki S, Naka Y, Itoh T, Furukawa T, Rachmat R, Akiyama S, Kobayashi M. Lembehsterols A i B, nowe siarczanowane sterole hamujące fosforylazę tymidynową z gąbki morskiej Petrosia strongylata. CHEM PHARM BULLETIN 2002 czerwiec; 50 (6): 827-30
  3. Aoki S, Ye Y, Higuchi K, Takashima A, Tanaka Y, Kitagawa I, Kobayashi M.Nowy selektywny inhibitor neuronalnej syntazy tlenku azotu (nNOS), alkaloid indolowy typu aplysinopsin z morskiej gąbki Hyrtios erecta. CHEM PHARM BULL październik 2001; 49 (10): 1372-4
  4. Aoki S, Chen ZS, Higasiyama K, Setiawan A, Akiyama S, Kobayashi M. Odwracający wpływ agosterolu A, octanu sterolu gąbczastego, na oporność wielolekową w ludzkich komórkach raka. JAPOŃSKI DZIENNIK BADAŃ KULTURY, sierpień 2001; 92 (8): 886-95
  5. Amagata T, Usami Y, Minoura K, Ito T, Numata A. Substancje cytotoksyczne wytwarzane przez szczep grzyba z gąbki: właściwości fizykochemiczne i struktura. JOURNAL OF ANTYBIOTYK, styczeń 1998; 51 (1): 33-40
  6. Bunc M; Strupi-Suput J; Vodovnik A; Suput D. Toksyczne działanie polimerów 3-alkilopirydyniowych od głowy do ogona wyizolowanych z gąbki morskiej Reniera sarai u szczura. TOXICON 2002, tom 40, Iss 7, str. 843-849
  7. Capon RJ, Rooney F, Murray LM, Collins E, Sim ATR, Rostas JAP, Butler MS, Carroll AR. Dragmacidins: nowe inhibitory fosfatazy białkowej z głębinowej gąbki morskiej południowej Australii, spongosorites sp. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH Maj 1998; 61 (5): 660-2
  8. Fontana A, Ishibashi M, Shigemori H, Kobayashi J.Nowe cykliczne nadtlenki poliketydu z okinawskiej gąbki morskiej plakortis sp. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1998 listopad; 61 (11): 1427-9
  9. Fujiwara H, Matsunaga K, Saito M, Hagiya S, Furukawa K, Nakamura H, Ohizumi Y. Halenaquinone, nowy inhibitor kinazy fosfatydyloinozytolu 3 z gąbki morskiej , indukuje apoptozę w komórkach PC12. EUR JOURNAL PHARMACOLOGY 9 lutego 2001; 413 (1): 37-45
  10. Goclik E, Konig GM, Wright AD, Kaminsky R. Pelorol z tropikalnej gąbki morskiej Dactylospongia elegans. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH 2000 sierpnia; 63 (8): 1150-2
  11. Gross H, Kehraus S, Konig GM, Woerheide G, Wright AD. Nowe i aktywne biologicznie alkaloidy imidazolowe z dwóch gąbek z rodzaju Leucetta. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002 sierpień; 65 (8): 1190-3
  12. Hirano K, Kubota T, Tsuda M, Mikami Y, Kobayashi J. Pyrinodemins BD, silnie cytotoksyczne alkaloidy bis-pirydynowe z gąbki morskiej amphimedon sp. CHEM PHARM BULL 2000 lipiec; 48 (7): 974-7
  13. Hori A, Imaeda Y, Kubo K, Kusaka M. Nowe pochodne benzimidazolu selektywnie hamują wzrost komórek śródbłonka i hamują angiogenezę in vitro i in vivo. CANCER LETTERS 8 września 2002; 183 (1): 53-60
  14. Inaba K, Sato H, Tsuda M, Kobayashi J. Spongiacidins AD, nowe alkaloidy bromopirolu z gąbki hymeniacidon. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH Maj 1998; 61 (5): 693-5
  15. Ito M, Hirata Y, Nakamura H, Ohizumi Y. Xestoquinone, izolowany z gąbki morskiej , powoduje uwalnianie Ca (2+) poprzez modyfikację sulfhydrylową z siateczki sarkoplazmatycznej mięśni szkieletowych. J PHARMACOL THER 1999 Dec; 291 (3): 976-81
  16. Jahn T, Konig GM, Wright AD. Trzy nowe sesterterpeny na bazie skalaranów z tropikalnej gąbki morskiej strepsichordaia lendenfeldi1 JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1999 luty; 62 (2): 375-7
  17. Kalaitzis JA, de Almeida Leone P, Harris L, Butler MS, Ngo A, Hooper JN, Quinn RJ. Adociasulfates 1, 7 i 8: New Bioactive Hexaprenoid Hydrochinones from the
  18. Marine Sponge Adocia sp. JOURNAL OF ORGANIC CHEMISTRY 23 lipca 1999; 64 (15): 5571-5574
  19. Kehraus S, Konig GM, Wright AD. Nowa cytotoksyczna pochodna kalikulinamidu, geometrina A, z australijskiej gąbki Luffariella geometrica. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002 lipiec; 65 (7): 1056-8
  20. Kehraus S, Konig GM, Wright AD, Woerheide G. Leucamide A: nowy cytotoksyczny heptapeptyd z australijskiej gąbki Leucetta microraphis. JOURNAL OF ORGANIC CHEMISTRY 12 lipca 2002; 67 (14): 4989-92
  21. Kehraus S, Konig GM, Wright AD. Nowe dichlory węgloimidowe z australijskiej gąbki Ulosa spongia i ich możliwe znaczenie taksonomiczne. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH lipiec 2001; 64 (7): 939-41
  22. Kirsch G, Kong GM, Wright AD, Kaminsky R. A new bioactive sesterterpene and antiplasmodial alkaloid from the marine sponge hyrtios cf. erecta. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH 2000 czerwca; 63 (6): 825-9
  23. Kobayashi M, Kitagawa I. Marine spongean cytotoxins. J NATURALNE TOKSYNY 1999 czerwiec; 8 (2): 249-58
  24. Kobayashi M, Mahmud T, Tajima H, Wang W, Aoki S, Nakagawa S, Mayumi T, Kitagawa_ Marine natural products. XXXVI. Biologicznie aktywne poliacetyleny, adociacetyleny A, B, C i D, z okinawskiej gąbki morskiej firmy Adocia sp. CHEM PHARM BULL 1996 kwiecień; 44 (4): 720-4
  25. Kobayashi M, Wang W, Ohyabu N, Kurosu M, Kitagawa I. Ulepszona całkowita synteza i związek struktura-aktywność arenastatyny A, silnie cytotoksycznego depsipeptydu gąbczastego. CHEM PHARM BULL wrzesień 1995; 43 (9): 1598-600
  26. Kodama K, Higuchi R, Miyamoto T, Van Soest RW. (-) - Axinyssene: A Novel Cytotoxic Diterpene from a Japanese Marine Sponge Axinyssa sp . ORG LETT 23 stycznia 2003; 5 (2): 169-71
  27. Konig GM, Wright AD. Badania morskich produktów naturalnych: obecne kierunki i przyszły potencjał. PLANTA MED 1996 czerwiec; 62 (3): 193-211
  28. Koulman A, Proksch P, Ebel R, Beekman AC, van Uden W, Konings AW, Pedersen JA, Pras N, Woerdenbag HJ. Cytotoksyczność i sposób działania aeroplysininy-1 i pokrewnego dienonu z gąbki Aplysina aerophoba. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1996 czerwiec; 59 (6): 591-4
  29. Murakami N, Sugimoto M, Morita M, Kobayashi M. Całkowita synteza agosterolu A: modulator MDR z morskiej gąbki . CHEMIA 18 czerwca 2001; 7 (12): 2663-70
  30. Murakami Y, Takei M, Shindo K, Kitazume C, Tanaka J, Higa T, Fukamachi H. Cyclotheonamide E4 i E5, nowe silne inhibitory tryptazy z gatunku gąbki Ircinia . DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH marzec 2002; 65 (3): 259-61
  31. Murakami N, Sugimoto M, Kobayashi M. Udział części beta-hydroksyketonowej dla silnej cytotoksyczności kalystatyny A, gąbczastego poliketydu. BIOORG MED CHEM 2001 styczeń; 9 (1): 57-67
  32. Murakami N, Sugimoto M, Nakajima T, Kawanishi M, Tsutsui Y, Kobayashi M. Udział sprzężonej części dienowej dla silnej cytotoksyczności kalystatyny A, poliketydu gąbczastego. BIOORG MED CHEM listopad 2000; 8 (11): 2651-61
  33. Pham NB, Butler MS, Hooper JN, Moni RW, Quinn RJ. Izolacja estrów ksestosterolu i bromowanych acetylenowych kwasów tłuszczowych z gąbki morskiej xestospongia testudinaria. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1999 październik; 62 (10): 1439-42
  34. Suzuki H, Ueno A, Takei M, Shindo K, Higa T, Fukamachi H. Wpływ S1319, nowego agonisty beta2-adrenoceptora pochodzącego z gąbki morskiej, na aktywację ludzkich komórek tucznych za pośrednictwem IgE. BADANIA DOTYCZĄCE INFLAMMATION 2000 Luty; 49 (2): 86-94
  35. Suzuki A, Matsunaga K, Shin H, Tabudrav J, Shizuri Y, Ohizumi Y. isprasin, nowy środek uwalniający Ca (2+) o właściwościach podobnych do kofeiny z morskiej gąbki Dysidea spp., Działa na Ca (2 +) - indukowane kanały uwalniania Ca (2+) w siateczce sarkoplazmatycznej mięśni szkieletowych. J PHARMACOL EXP THER 2000 Luty; 292 (2): 725-30
  36. Tsuda M, Endo T, Watanabe K, Fromont J, Kobayashi J. Nakirodin a, alkaloid bromotyrosine from a verongid gonge . JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002 listopad; 65 (11): 1670-1
  37. Tsuda M, Endo T, Mikami Y, Fromont J, Kobayashi J. Luffariolides H i J, nowe sesterterpeny z morskiej gąbki gatunku Luffariella. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002 październik; 65 (10): 1507-8
  38. Tsuda M, Sakuma Y, Kobayashi J. Suberedamines A i B, nowe alkaloidy bromotyrozyny z gatunku gąbki Suberea . DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH lipiec 2001; 64 (7): 980-2
  39. Tsukamoto S, Tane K, Ohta T, Matsunaga S, Fusetani N, van Soest RW. Cztery nowe bioaktywne alkaloidy pochodzące z pirolu z morskiej gąbki Axinella brevistyla. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2001 grudzień; 64 (12): 1576-8
  40. Uemoto H, Tsuda M, Kobayashi J. Mukanadins AC, nowe alkaloidy bromopirolu z morskiej gąbki agelasnakamurai. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1999 listopad; 62 (11): 1581-3
  41. Umeyama A, Ito S, Yoshigaki A, Arihara S._ Two new 26,27-cyclosterols from the marine gonge Strongylophora corticata ._ JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2000 Lis; 63 (11): 1540-2
  42. Umeyama A, Adachi K, Ito S, Arihara S. New 24-isopropylcholesterol and 24-isopropenylcholesterol sulfate from the marine gonge Epipolasis species. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH 2000 sierpnia; 63 (8): 1175-7
  43. Umeyama A, Ito S, Yuasa E, Arihara S, Yamada T. Nowy alkaloid bromopirolu i optyczna rozdzielczość racematu z morskiej gąbki homaxinella sp. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1998 listopad; 61 (11): 1433-4
  44. Ulubayram K, Aksu E, Gurhan SI, Serbetci K, Hasirci N. Ocena cytotoksyczności gąbek żelatynowych przygotowanych z różnymi środkami sieciującymi . JOURNAL OF BIOMATERIAL SCI POLYM ED 2002; 13 (11): 1203-19
  45. Urban S, de Almeida Leone P, Carroll AR, Fechner GA, Smith J, Hooper JN, Quinn RJ. Axinellamines AD, Novel Imidazo-Azolo-Imidazole Alkaloids from the Australian Marine Sponge Axinella sp. CHEM 5 lutego 1999; 64 (3): 731-735
  46. Watanabe D, Tsuda M, Kobayashi J. Trzy nowe kongenery manzaminy z gąbki amfimedonowej. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH Maj 1998; 61 (5): 689-92
  47. Wright AD, Wang H, Gurrath M, Konig GM, Kocak G, Neumann G, Loria P, Foley M, Tilley L. Zahamowanie procesów detoksykacji hemu leży u podstaw antymalarycznego działania związków terpenowo-izonitrylowych z gąbek morskich. J MED CHEM 15 marca 2001; 44 (6): 873-85
  48. Wright AD, Konig GM, Angerhofer CK, Greenidge P, Linden A, Desqueyroux-Faundez R. Aktywność przeciwmalaryczna: poszukiwanie naturalnych produktów pochodzenia morskiego o selektywnym działaniu przeciwmalarycznym. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1996 lipiec; 59 (7): 710-6
  49. Yokokawa F, Asano T, Shioiri T. Total synthesis of the aniviral marine natural product (-) - hennoxazole A. ORG LETT 2000 Dec 28; 2 (26): 4169-72

 

Ceolenterates

  1. Fenner PJ; Harrison SL. Irukandji i Chironex fleckeri zatrucie meduzami w tropikalnej Australii. WILDERNESS & ENVIRONMENTAL MEDICINE 2000, tom 11, Iss 4, str. 233-240
  2. Keamy J; Umlas J; Lee Y. Zapalenie rogówki korala czerwonego . CORNEA 2000, tom 19, Iss 6, str. 859-860
  3. Lindquist N. Tridentatols DH, metabolity nematocyst i prekursory aktywowanej obrony chemicznej w morskim wodorze Tridentata marginata (Kirchenpauer 1864). JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002, Vol 65, Iss 5, str. 681-684
  4. Mizuno M; Nishikawa K; Yuzawa Y; Kanie T; Mori H; Araki Y; Hotta N; Matsuo S. Ostra niewydolność nerek po użądleniu przez ukwiał . AMERYKAŃSKI DZIENNIK CHORÓB NERKOWYCH 2000, tom 36, Iss 2, art. Nie. E10
  5. Radwan FE; Aboul-Dahab HM; Bumett JW. Niektóre właściwości toksykologiczne trzech jadowitych miękkich korali z Morza Czerwonego . PORÓWNAWCZA BIOCHEMIA I FIZJOLOGIA C-TOXICOLOGY & PHARMACOLOGY 2002, tom 132, Iss 1, str. 25-35
  6. Rojas A; Torres M; Rojas JI; Feregrino A; Heimer-da la Cotera EP. Zależny od wapnia efekt pobudzający mięśnie gładkie wywołany przez jad jelita grubego Millepora complanata . TOXICON 2002, tom 40, Iss 6, str. 777-785

 

Mięczaki

  1. Ciminiello P; Dell'Aversano C; Fattorusso E; Forino M; Magno S; Poletti R. Wykrywanie i identyfikacja 42,43,44,45,46,47,55-heptanor-41-oxoyessotoxin, nowej morskiej toksyny ze skorupiaków adriatyckich, metodą chromatografii cieczowej ze spektrometrią mas. CHEMICAL RESEARCH IN TOXICOLOGY 2002, tom 15, Iss 7, str. 979-984
  2. Gavagnin M, Vardaro RR, Avila C, Cimino G, Ortea J. Ichthyotoxic diterpenoid from the Cantabrian nudibranch Chromodoris luteorosea. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1992, Vol 55, Iss 3, str. 368-371
  3. Kubanek J, Anderson RJ. Dowody na biosyntezę de novo poliketydowego fragmentu diaulusterolu A przez północno-wschodniego Pacyfiku nudibranch Diaulula sandiegensis. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS, 1999, tom 62, strony 777–779
  4. McIntosh JM; Corpuz GO; Layer RT; Garrett JE; Wagstaff JD; Bulaj G; Vyazovkina A; Yoshikami D; Cruz LJ; Olivera BM. Izolacja i charakterystyka nowego peptydu Conus o widocznym działaniu antynocyceptywnym . JOURNAL OF BIOLOGICAL CHEMISTRY 2000, tom 275, Iss 42, strony 32391-32397
  5. Olivera BM; Cruz LJ. Konotoksyny, z perspektywy czasu . TOXICON 2001, tom 39, Iss 1, strony 7-14
  6. Kołowrotek KR, Fuhrman FA. Antagonista acetylocholiny z wydzieliny śluzowej dorid nagoskrzelni, Doriopsilla albopunctata. COMP BIOCHEM PHYSIOL C 1981, tom 68C, Iss 1, str. 49-53

 

Annelids / Worms

  1. Asakawa M; Toyoshima T; Shida Y; Noguchi T; Miyazawa K. Toksyny paralityczne u robaka wstążkowego Gatunek Cephalothrix (Nemertean) przylegający do hodowanych ostryg w Zatoce Hiroszima, Prefektura Hiroszima, Japonia . TOXICON 2000, tom 38, Iss 6, str. 763-773
  2. Hwang DF; Tsai YH. Toksyny w toksycznych krabach tajwańskich . FOOD REVIEWS INTERNATIONAL 1999, tom 15, Iss 2, str. 145–162
  3. Kem WR. Struktura i działanie błony cytolizyny, białka robaka morskiego , cerebratulus toxin -a-111. TOXICOLOGY 1994, tom 87, Iss 1-3, str. 189-203
Edytowane przez Gość

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

to ja (upraszczając) powiem tak, odkąd zacząłem stosować systematycznie węgiel aktywowany, mam wrażenie, ze akwarium ma się lepiej i mniejsza śmiertelnosć zwierząt. Wcześniej przez pewien okres wogóle nie stosowałem węgla. 

Udostępnij tę odpowiedź


Odnośnik do odpowiedzi
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się

×