Osmodeusz

Toksyny to produkty naturalne z drobnoustrojów, roślin i zwierząt zwykle stosowane mechanizmy obronne, aby zapobiegać konkurencji, jak antybiotyki lub w celu odstraszenia drapieżnika. Niektóre toksyny są przypadkowe, co oznacza, że istnieją w innym celu i służą jako toksyna przeciwko niektórym gatunkom, takim jak saponiny na bazie steroidów. Toksyny mają szereg mechanizmów i różnych skutków u różnych gatunków. Na przykład toksyna ogórka wpływa na ryby, ale nie ma wpływu na korale lub małże. Mając na uwadze te zmienne, niniejsza dyskusja podkreśli znaczenie toksykologii w odniesieniu do hodowli w akwarium . Wiele czynników wpływa na niewyjaśnioną śmierć zwierząt w naszych zbiornikach, więc przypisanie winy jednemu czynnikowi rzadko jest łatwe. Infekcja bakteriami, grzybami lub wirusami jest zawsze możliwa, podobnie jak obecność toksyn i substancji toksycznych, a nawet czegoś tak oczywistego, jak pasożyty zewnętrzne. Ta informacja ma na celu dać tobie, jako zainteresowanemu akwaryście, wyobrażenie o złożoności i ogromnej ilości możliwości związanych ze środowiskiem wodnym. Po przeanalizowaniu znacznej ilości literatury do tej serii artykułów widać, że pieniądze są wydawane głównie na badanie zatrucia ludzi, skutków i właściwości farmakologicznych. Względnie niewiele wysiłku włożono w określenie naturalnych interakcji systemu . Jednak molekularne mechanizmy działania mogą nadal dostarczyć nam wglądu, jak te związki działają w odniesieniu do ich bezpośredniego środowiska. Jako przykład interakcji środowiska i toksyczności, istnieje odpowiedni przykład przywołany w Halstead. Podsumowując, istnieją badania, które pokazują, że środowiska wodne z dużymi populacjami robaka strzałkowatego Sagitta setosa są ubogie w inne organizmy, w tym ryby. Natomiast woda bogata w S. elegans jest bogata we wszystko, od fitoplanktonu po ryby. Badania te wskazują, że organizmy hodowane w wodzie z S. setosa mają wyższy stopień nieprawidłowego rozwoju i obniżoną żywotność. To samo zostało zgłoszone w przypadku robaka Bonellia i gwiazdy morskiej P. helianthoides. Chociaż w kulturach nie wykryto żadnych bezpośrednich toksyn, dodanie wody z tych kultur do kultur jeżowców dało te same wyniki, co wskazuje, że rzeczywiście jest w to zaangażowana toksyna. Jeśli przyjmiemy, że nasze zbiorniki są bardzo podobne do środowiska naturalnego, do którego dążymy, oznacza to, że jeśli wybierzemy lub zmienimy równowagę organizmów (lub nawet wprowadzimy niepożądane gatunki), możemy zaszkodzić naszym mieszkańcom. Aby dać ogólny obraz ostatnich trendów w nauce o naturalnych toksynach morskich, rozważ następujące raporty Munro i in . W 1986 r. W literaturze naukowej (w szczególności w bazie danych MarinLit, poświęconej morskim produktom naturalnym) opisano 186 biologicznie aktywnych związków. W 1997 r. Wymieniono 713 związków. W czasie, gdy autor opublikował najnowszy raport w połowie 1998 r., Istniały już dodatkowe 484 nowe artykuły opisujące bioaktywne związki morskie. Na tym polu ostatnio nastąpiła eksplozja danych o następującej kolejności występowania: Porifera à Cnidaria à Chromophycota à Rhodophycota à Mollusca à Chordata à Echinodermata. Organizacja tego artykułu jest zgodna z tabelą taksonomiczną. Szczególną uwagę poświęcono tym wpisom, które są szczególnie istotne dla naszych czołgów. Uwzględniono wiele przykładów bezkręgowców, które nie są szczególnie istotne w odniesieniu do zatrucia ludzi, chociaż mogą odgrywać rolę w naszych zamkniętych systemach. Protisty / organizmy jednokomórkowe Do tej grupy należą ameby, otwornice, sporozoany i jednokomórkowe algi, z których większość zawiera nieznane toksyczne produkty lub jak dotąd ich nie odkryto. Jedynym wyjątkiem są algi. Algi jako całość wytwarzają to, co nazywa się fikotoksynami. Dinoflagellates to jednokomórkowe, wiciowate glony, które mają szeroki zakres toksycznych skutków i szeroki zakres etapów życia, z których niektóre są toksyczne, a niektóre nie. Gymnodenium breve (obecnie nazywany Karenia brevis ) wytwarza tak zwany „czerwony przypływ”, który powoduje śmierć wielu ryb i skorupiaków. Odpowiedzialna toksyna, brevetoksyna, powoduje również podrażnienie dróg oddechowych u ludzi po rozpyleniu. Większość bruzdnicowatych, w małych ilościach, nie będzie stanowić problemu, ponieważ toksyna ma umiarkowany okres półtrwania. Opisano inne toksyczne bruzdnice, w tymPfiesteria sp ., Gambierdiscus sp . (który jest powiązany z zatruciem ciguatera) i Gonyaulax sp . Obfitość literatury na temat toksycznych alg wyklucza zbyt wiele szczegółów w tym przeglądzie, ale następujące odniesienia internetowe mogą być przydatne: http://www.redtide.whoi.edu/hab/default.html http://www.agr.gc.ca/archives/phycotoxins.html. Dinoflagellates nie są jedynymi toksycznymi gatunkami glonów. Wiele niebiesko-zielonych alg (zwanych również cyjanobakteriami), takich jak mikrocystyny, wytwarza znane toksyny. Istnieją również doniesienia o okrzemkach lub podobnych organizmach zabijających ślimaki po spożyciu w zbiornikach rafowych, chociaż nie zostało to jeszcze potwierdzone. Wiadomo również, że sinice wytwarzają toksyny. Podczas niedawnej prezentacji na spotkaniu Harmful Algae Bloom w St. Pete Beach na Florydzie, były prezentacje pokazujące zachowania unikowe przez królicze, tangi i jeżowce u Lyngbya sp. Te cyjanobakterie wytwarzają ypaoamid (który jest prawdopodobnie środkiem odstraszającym w eksperymentach). Oprócz odnotowanych zachowań unikowych różnych ryb, istnieją wyspecjalizowane karmniki, które pomagają radzić sobie z sezonowymi zakwitami, takimi jak B. leachiii S. striatus nudibranchs. Ta dyskusja staje się istotna na wiele sposobów, gdy zostanie wyodrębniona z powrotem do domowego akwarium . Zakwity glonów, choć rzadkie, występują w zbiornikach i mogą obejmować różne gatunki. Ponadto algi służą jako źródło pożywienia dla małży, koralowców i innych bezkręgowców. Rozkwit toksycznych glonów może nagle spowodować śmierć jednego rodzaju lub nawet jednego gatunku, który wybiórczo żeruje na danych glonach lub ma na nie określoną wrażliwość. W odniesieniu do ludzi, jeśli wystąpi zakwit i akwarysta zostanie wystawiony na działanie aerozolu lub w kontakcie z wodą, może to spowodować niepożądane reakcje. Przykład wystąpił w laboratorium na NC State University, w którym technicy laboratoryjni byli poważnie dotknięci neurologicznie podczas pracy z kulturą Pfiesteria . Większość środowiskowych zatruć glonami występuje w wyniku spożycia ryb lub skorupiaków lub kontaktu z aerozolem w pobliżu oceanu. Zatrucia skorupiakami, uważane za mające etiologię glonową, obejmują paralityczne zatrucie skorupiakami (saksytoksyna), amnestyczne zatrucie skorupiakami (kwas domoikowy), biegunkowe zatrucie skorupiakami (kwas okadaikowy) i rumieniowe (krwawienie wewnętrzne) zatrucie skorupiakami. Porifera / Sponges Szybki rozwój rynku farmaceutycznego spowodował rozkwit informacji o różnych toksynach występujących w gąbkach. Dowody na to, że gąbki zawierają wiele toksyn, można łatwo zauważyć na podstawie obserwacji empirycznych, ponieważ przerost glonów jest rzadko obserwowany, a wskaźniki drapieżnictwa są niskie. Przypomnijmy, że dawka jest często jedynym czynnikiem oddzielającym zastosowanie farmaceutyczne od zatrucia. Toksyny gąbczaste dzielą się na kilka różnych szerokich kategorii: związki cytotoksyczne, neuroaktywne lub oparte na interakcji receptora. Te związki mogą być oparte na steroidach, na bazie peptydów / białek lub nowych organicznych chemikaliów. Związki cytotoksyczne to te, które zabijają, rozrywają lub powodują zaburzenie normalnego funkcjonowania komórki prowadzące do ich zakończenia. Wiele związków cytotoksycznych zostało z powodzeniem zastosowanych w leczeniu chorób, takich jak rak, malaria lub infekcje bakteryjne. Związki neuroaktywne to te, które oddziałują bezpośrednio z komórkami układu nerwowego, na przykład przerwanie sygnalizacji synaps (takie jak hamowanie enzymu cholinoesterazy lub rozregulowanie pompy potasowej). Interakcje oparte na receptorach (przykładami jest wiele peptydów występujących w ekstraktach z gąbki) występują, gdy związki bezpośrednio wiążą się z różnymi receptorami komórkowymi, powodując dalszy łańcuch zdarzeń, które są normalne w komórce, ale w innym czasie lub w nadmiarze. W żadnym wypadku nie są to jedyne interakcje i są jedynie uogólnieniem faktycznej aktywności różnych obecnych toksyn, ale pokazują różnorodność toksyn wytwarzanych naturalnie przez gąbki. Oprócz zmiennego działania toksyn, każda gąbka może wytwarzać wiele różnych związków, które są w pewien sposób toksyczne. Zmienność, podobnie jak w przypadku innych organizmów, pozwala na silniejszą odporność na drapieżnictwo lub konkurencję. Poniższa tabela ilustruje skalę działań i obecność niektórych toksyn i związków farmaceutycznie czynnych znalezionych w ciągu ostatnich kilku lat: Tabela 1: Aktywność i obecność niektórych toksyn i związków farmaceutycznie czynnych znalezionych w ciągu ostatnich kilku lat. Klasa złożona Nazwa związku Pochodzenie Efekt złożony diterpen axinyssen Axinyssa sp. łagodne działanie cytotoksyczne alkaloid bromowany nakirodin A Veronid sp. sesterterpen luffariolid (H&J) Luffariella sp. kalikulinamid geometryczny w A Luffariella sp. umiarkowana cytotoksyczność, przeciw glonom hepta (peptyd) leukamid Leucetta sp. alkaloid Leucetta sp. cytotoksyczny sterol (zawierający siarkę) lembehsterole (A&B) Petrosia sp. hamują wzrost komórek enzym cyklotheonamid (E4 i E5) Ircinia sp. alkaloid aksynelamina (A&D) Axinella sp. bakteriobójcze, cytotoksyczne poliacetylen lembehyne A. neuroaktywne hydrochinon adociasulfate Adocia sp. cytotoksyczny alkaloid Hyrtioserecta sp. hamowanie enzymów octan sterolu agosterol A cytotoksyczny alkaloid bromowany suberedamine (A&B) Suberea sp. seskwiterpen ulosin (A&B), inne Ulosa sp. izonitryl terpen przeciwmalaryczny poliketyd Callystatin A wysoka cytotoksyczność inhibitor enzymu halenachinon cytotoksyczny, hamujący działanie enzymów inhibitor enzymu hennoksazol A przeciwmalaryczny cyklosterol Strongylophora sp. steroid / cholesterol 24-izopropylocholesterol 24-izopropenylocholesterol Epipolasis sp. seskwiterpen pelorol ilimaquinone Dactylospongia sp. niska antybakteryjność i niska cytotoksyczność alkaloid pirinodemina (AD) Amphimedon sp. cytotoksyczny sesterterpen alkaloid izodehydroluffariellolid Reklama homofascaplysin A fascaplysin Hyrtios sp. Antagonista receptora B2 S1319 neuroaktywne alkaloid bromowany bipracyna Dysidea spp. podobne do kofeiny, uwalnianie wapnia alkaloid bromowany mukanadyna (AC) Agelasnakamurai sp. steryd ksestochinon Xestospongia sp. cytotoksyczny bromowany kwas tłuszczowy Xesospongia sp. sesterpene Strepsichordaia sp. alkaloid bromowany Homaxinella sp. alkaloid bromowany Hymeniacidon sp. cykliczny poliketyd Plakortis sp. inhibitor enzymu dragmacidin Spongosorites sp. aeroplyseinina 1 Aplysina sp. Rycina A- Główne cechy morfologiczne a) nie wyładowanych i b) wypuszczonych nematocyst. Stanowi to tylko jeden rodzaj nematocysty, ale przedstawia podstawy funkcjonowania. Zaczerpnięte z Halstead 1998. Coelenterates / Cnidarians Ta grupa zwierząt jest najbardziej interesująca dla większości akwarystów rafowych. Uwzględniono hydroidy, meduzy, ukwiały i korale. Jednak większość członków tej grupy jest nieszkodliwa dla ludzi, chociaż większość zawiera nematocysty (rysunek A), które mogą powodować zapalenie skóry u osób wrażliwych. Wielu poczuło niezbyt delikatną pieszczotę ognistego korala! Znanych jest około 40 gatunków niebezpiecznych dla ludzi. O wiele więcej jest prawdopodobnie niebezpiecznych dla mieszkańców czołgu. Jest to szczególnie ważne w przypadku mieszania zwierząt z różnych regionów w jednym akwarium. Na przykład anemon atlantycki Condylactis ma bardzo silne żądło i chętnie zjada wiele ryb indyjsko-pacyficznych przy pierwszym kontakcie. Nematocysty z tej grupy są nadal badane pod kątem mechanizmu ich działania. Ogólnie nematocysta jest komórką zawierającą ostrą część z grotem. W kontakcie z pewnymi chemikaliami lub dotykiem włócznia jest wystrzeliwana na zewnątrz. Toksyna gromadzi się wokół kręgosłupa lub w gruczole w pobliżu nematocysty. Jest to zarówno mechanizm obronny, jak i metoda chwytania zdobyczy. Hydroidy - do tej grupy należą nie tylko pływające swobodnie, ale także polipy kolonialne, a także osiadłe gatunki, takie jak Millipore (dobrze nazwane koralowce ogniste). Czynniki toksyczne w tych gatunkach mają działanie hemolityczne i powodują ból. Tabela 1 - Lista gatunków, o których wiadomo, że żylaki jelitowe wytwarzają toksyny. Zdumiewająca jest obecność bardzo różnych toksyn w wielu rodzinach i rodzajach organizmów. To jest lista częściowa. Zaczerpnięte z Halstead 1998. Meduza - dla zwierzęcia, które zawiera mniej niż 5% materiału stałego, meduza ma jeden z najsilniejszych jadów na świecie raf. Skutki użądlenia przez te gatunki u ludzi wahają się od łagodnego zapalenia skóry do śmierci. Śmierć jest zwykle spowodowana wstrząsem i utonięciem lub reakcjami anafilaktycznymi. Powrót do zdrowia może trwać od kilku dni do kilku miesięcy, w zależności od nasilenia. Anthozoans - ta grupa ma dwie klasy zainteresowania akwarystów: Alcyonaria ( miękkie koralowce , wachlarze morskie itp.) I Zoantharia (ukwiały i prawdziwe korale). Stwierdzono, że ukwiały są toksyczne po spożyciu, chyba że są dokładnie ugotowane. Spożycie anemonów doprowadziło nawet do śmierci dzieci w krajach tropikalnych (w szczególności Rhodactis sp . Według starej nomenklatury). Odkryto, że ukwiały są podobne do gąbek w szeregu toksyn obecnych w ich tkankach. Jednak określenie lokalizacji toksyn, czy to nematocyst, czy tkanek przewodu pokarmowego, jest nadal przedmiotem gorących dyskusji. Największą grupą toksyn występujących w ukwiałach wydają się być cytolizyny. Prawdziwe koralowce dopiero niedawno zostały poddane dokładniejszej analizie, jeśli chodzi o ich toksyczne składniki, chociaż jak u wszystkich parzydełkowców, wydaje się, że zawierają zarówno toksyny peptydowe, jak i chemiczne. Jednak toksyny są znacznie trudniejsze do wyodrębnienia w ilościach odpowiednich do badań ze względu na małe ilości miękkiej tkanki większości koralowców skleraktynowych. Przypadki zatrucia koralowcami mogą powodować rozwój wrzodów i stać się niezwykle bolesne, nawet tak poważne, że stają się niepełnosprawne dla jednostki, chociaż zwykle następuje powrót do zdrowia. Należy to wziąć pod uwagę przy konserwacji zbiorników. Zamiast odnosić się do każdego gatunku osobno, zobacz tabelę z Halstead (tabela 1). Istnieje więcej informacji, ale różnorodność toksyn i farmaceutycznie aktywnych składników odzwierciedla to z tej starszej tabeli. Znane farmakologiczne skutki zatruć koelenteratu są szerokie, od prostego bólu po przerwanie przewodnictwa nerwowego, skurcz mięśni i pękanie komórek. (tabela 2) Większość toksyn z rodziny Cnidarian pasuje do kategorii, którą można określić jako aktywną. Toksyny mają różną skuteczność, ale większość z nich ma na celu ujarzmienie ofiary lub aktywną obronę. Toksyny zazwyczaj działają poprzez rozrywanie komórek (cytolizę), jak w związkach tworzących pory, takich jak równonatoksyna z ukwiałów Actinia i przez hemolizę, jak te z nematocyst koralowców ognistych Millipore, lub działają w celu zmiany sygnałów neurologicznych, jak w granulitoksynie zawilca z Bundosoma granulifera . Tabela 2 - Niedawna publikacja przedstawiająca gatunki anemonów wytwarzające znane toksyny cytolityczne. Tabela zaczerpnięta z Anderlugh, G., Macek, P. 2002. Toxicon 40. str. 113. Leczenie użądleń (u ludzi) opiera się głównie na efektach. Jednak powszechne błędne przekonanie o oddawaniu moczu podczas użądleń jest fałszywe i zwiększa wydzielanie nematocyst, co pogarsza objawy. Środek zmiękczający ocet i mięso działa dobrze, rozkładając zaangażowane białka. Wysoce sugeruje się, że nadtlenek wodoru oczyszcza rany koralowców i zapobiega wtórnej infekcji po ekspozycji, zarówno w domu, jak i na plaży. Leczenie osób przebywających w zbiorniku nie wchodzi w grę, ponieważ ilość jadu wstrzykniętego w skali porównawczej jest wysoka, a obchodzenie się z rybami jest zwykle bardziej szkodliwe niż pomocne. Łagodne użądlenia ryb zwykle nie budzą obaw, ale niektóre ukwiały mają wystarczająco silne żądło, aby sparaliżować ryby. Jest to szczególnie niepokojące w przypadku gatunków, które spoczywają na podłożu, takich jak babki. Echinoderms Ta grupa obejmuje gwiazdy morskie, kruche gwiazdy, jeżowce i ogórki i zawiera około 5300 gatunków. Kruche gwiazdy i gwiazdy morskie na ogół nie są toksyczne, z jednym wyjątkiem, gwiazdą Korony Cierniowej ( Acanthaster planci ). Ta gwiazda morska ma gruczoły umiejscowione w naskórku i aparat jadowy naładowany toksyną zwaną asterotoksyną. Uważa się, że ta toksyna u ludzi powoduje silny ból, zaczerwienienie, obrzęk, a nawet może prowadzić do wymiotów, drętwienia i paraliżu. Asterotoksyna to saponina, która jest wyjątkowo toksyczna dla ryb. Wiele rodzajów saponin znajduje się zarówno w ogórkach, jak i w gwiazdach morskich , ale w różnych formach i ilościach. Tabela 3 - Związki pochodzenia Coelentera. Zwróć uwagę na różnorodność i zmienność między różnymi gatunkami. Związki te pełnią wiele ról, w tym obronną, antybiotykową i ofensywną (chwytanie zdobyczy). Zaczerpnięte z Halstead 1998. Jeżowce są częściej jadowite i mają jeden z dwóch typów aparatów jadowych: kolce (wiele z nich zakończonych jest gruczołami jadowymi, tak jak w przypadku Diadema) lub pedicellariae, które znajdują się wewnątrz kolców i mają postać szczękowych lub nożycowych szczypiec. Odurzenie jeżowców najczęściej następuje przez użądlenia, ale może to być również spożywanie gonad lub ikry niektórych gatunków o określonych porach roku (działanie ootoksyczne). Igiełkowate kolce jeżowców Diadema lub Echinothurid mogą łatwo przebić rękawiczki i zazwyczaj pozostawiają fioletowo-czarną plamę tuż pod skórą, która może utrzymywać się przez tygodnie. Powszechną reakcją na użądlenia jest natychmiastowe pieczenie i szereg typowych reakcji zapalnych. W ciężkich przypadkach może wystąpić częściowy paraliż i nieregularne bicie serca. Istotnym problemem jest również wtórna infekcja z rany kłutej. W przypadku ryb reakcja byłaby bardzo podobna. Powrót do zdrowia następuje zwykle w ciągu 1-6 godzin. Ukąszenia na bazie Pedicellariae mogą być bardzo silne, a skutki mogą wahać się odniewydolność oddechowa do przerwania pracy układu nerwowego (w tym paraliż). Ogórki lub holoturianie wytwarzają ogólną toksynę zwaną holoturyną lub holotoksyną. Większość ogórków przechowuje tę toksynę w organach Cuvier, co oznacza, że zatrucie nie stanowi problemu. Odurzenie ogórkami następuje poprzez kontakt z wyrzucanym płynem (o którym wiadomo, że powoduje ślepotę lub zapalenie skóry) lub w wyniku spożycia. Odkrycia holotoksyny dokonał w 1929 roku japoński naukowiec o nazwisku Yamanouchi. Zauważył, że ryby umieszczone w zbiornikach z ekstraktami z tkanki ogórka zdechły w ciągu kilku minut. Toksyna znajduje się głównie w ścianach ciała i powoduje utratę kontroli motorycznej (koordynacji i odruchów), która może zakończyć się paraliżem. Podobnie jak w przypadku większości toksyn zwierzęcych, różne składniki trucizny ogórkowej mają różne skutki. Krwawienie lub krwotok z płuc odnotowano, jeśli toksyna jest wprowadzana bezpośrednio do krwiobiegu ssaków. Dwadzieścia cztery z 27 przebadanych gatunków Indo-Pacyfiku były toksyczne. To powiedziawszy, wiele z tych samych gatunków jest uważanych za jadalne, ponieważ kwas żołądkowy neutralizuje toksynę. Czwórka„Najgorsze” gatunki to: H. axiologa, H. atra, S. variegates i T. ananas . Toksyna wpływa na ryby, wchodząc przez skrzela. Ogórki uwalniają również toksyny w stresujących warunkach, takich jak uraz fizyczny. Na marginesie, stwierdzono, że toksyna zabija planarię przy stężeniu 0,00001%! Różne inne toksyny zawarte w miąższu ogórka zostały opisane jako przeciwmetaboliczne i przeciwcholinergiczne. Podobnie jak w przypadku gwiazd morskich, głównymi składnikami są saponiny. W tym przypadku są to jednak glikozydy, które u zwierząt występują rzadko (gwiazdy morskie niosą saponiny steroidowe). Rysunek B1: Saponiny na bazie steroidów. Mięczaki Ślimaki, małże (małże) i ośmiornice tworzą tę rodzinę organizmów. Małże zwykle nie są bezpośrednio toksyczne, ale służą jako główne wektory dla toksyn opartych na algach, takich jak ciguatera, oraz różnych efektorów zatrucia skorupiakami. Zatrucia Callistin i Venerupin z ich spożycia są powszechne. Dwa gatunki, które są toksyczne same w sobie, to Tridacna gigas i maxima , ale mogą one również wynikać z gromadzenia się toksyn z diety glonów, ponieważ żadna toksyna nie została wyizolowana i zidentyfikowana. Ślimaki i ślimaki mają kilka członków, którzy są zarówno jadowici, jak i trujący. Na przykład krowy mają trujące gruczoły ślinowe, ale nie mają aparatu jadowego, co czyni je trującymi, ale nie są jadowite. Służy do penetracji muszli ostryg i innych małży przeznaczonych do spożycia. Nie stanowią one zagrożenia dla ludzi, ale mogą stanowić zagrożenie dla małży w zbiorniku. Trucizna zawarta w ich gruczołach to tetramina o właściwościach podobnych do kurary (powodujących utratę kontroli motorycznej). Jedna z powszechnie występujących toksyn to surugatoksyna, a druga to IS- toksyna. Ślimaki stożkowesą najbardziej śmiercionośnymi z mięczaków, mają dobrze rozwinięty aparat jadowy zaadaptowany z zębów raduli. Ten dostosowany ząb to długi harpun, zakończony zadziorami na końcu. Harpun jest przechowywany w komorze w górnej części stopy i ładowany do przodu w razie potrzeby. Niektóre gatunki z tej grupy w ogóle nie mają harpunów, ale uwalniają toksynę do słupa wody w pobliżu potencjalnej ofiary, powodując paraliż. Głównym składnikiem toksyny Conidae jest peptyd o niewielkich rozmiarach (13-15 aminokwasówna długość). Większość zatruć ludzi jest wynikiem obchodzenia się z tymi pięknymi muszlami, podczas gdy zwierzę w środku wciąż żyje, co powoduje ukąszenie. Skutkiem dla kręgowców jest silny paraliż, który zwykle prowadzi do uduszenia. Przypadkowe wprowadzenie tego rodzaju do domowego akwarium byłoby bardzo niebezpieczne dla wszystkich mniejszych ryb. W literaturze istnieją doniesienia o ślimakach turbo zawierających toksyny podobne do ciguatera, chociaż mają one niewielkie znaczenie dla akwarysty. Murex lub Rock Shells, kiedyś używane jako źródło barwnika w kolorze purpury tyryjskiej, mają również gruczoł jadowy, chociaż istnieje niewiele informacji dotyczących toksyczności tego ślimaka. Rysunek B2: Saponiny na bazie glikozydów z Echinoderms. Chemiczne pochodzenie tych różnych toksyn jest bardzo różne, ale skutki zatrucia są bardzo podobne. Zaczerpnięte z Halstead 1998. Nudibranchs lub ślimaki morskie mają kilka toksyn obronnych. Niektóre izolowane toksyny z ślimaków nagoskrzelnych odzwierciedlają te wspólne dla koralowców. W jajach i skórze kilku gatunków ślimaków morskich znaleziono terpeny i związki przerywające nerwy. Najpowszechniejsza forma obrony nie jest rodzima dla ślimaków nagoskrzelnych, ale polega raczej na wyłapywaniu nematocyst z innych organizmów żądlących, które konsumują jako zdobycz, i wykorzystywaniu tych nematocyst poprzez przechowywanie ich w cnidosacach do wykorzystania w przyszłości. Jednak niektóre wydzielają toksyny zwane krynotoksynami, chociaż w niewielkich ilościach nie stanowią one realnego zagrożenia dla zbiornika ani dla ludzi. Oczyszczona toksyna jest bardzo łagodna. Ośmiornice też mają toksynę. Większość ukąszeń ośmiornic jest bardzo łagodna i powoduje jedynie pieczenie / swędzenie kończyny, chociaż zgłaszano ciężkie przypadki, w tym „silne uczucie oderwania i paraliżu”. Najbardziej jadowite z tej grupy to H. lunulata , O. macropus i O. vulgaris . Octopus Blue Ring ( Hapalochlaena lunulata ) pojawia się od czasu do czasu w handlu i powinien być szanowany i próbować go tylko przez zaawansowanych akwarystów, którzy mają odpowiednią konfigurację i zrozumienie zbiornika. Robaki Platyhelminthes to jedyna klasa płazińców wartych odnotowania jako trująca. Rodzina Turbellaria to wolno żyjące typy, które mają chemiczny system obronny, aby odeprzeć drapieżnictwo. Charakter i struktura toksyn są nieznane. Rycina C - Polipy zoanthida. Zawierają one toksynę Palythoa, bardzo silną substancję toksyczną dla serca i krwi. Robaki wstążkowe (nemerteans) to robaki z dobrze rozwiniętą rozciągliwą trąbką z mandrynem na końcu. Ta struktura jest zwykle używana do karmienia i nie są dostępne żadne raporty dotyczące toksycznego wpływu na ludzi. Jeśli chodzi o akwarystę, jest to potężny karmnik i nie byłby spokojnym czołgiem. Wszyscy dobrze znamy kręgowce lub segmentowane robaki. „Robaki szczeciniaste”, jako najczęściej występujące pierścienice morskie w zbiornikach rafowych, zwykle powodują podrażnienia jedynie z powodu użądlenia szczeciny. Szczeciny są puste i prawdopodobnie wypełnione łagodnym jadem. Toksyna generalnie działa drażniąco na skórę dla ludzi. Wiele ryb żywi się tymi robakami, a więc oprócz określonych gatunków, które żywią się koralowcami, są one korzystne dla zbiornika rafowego zarówno jako szkodnik, jak i źródło pożywienia. Do tej kategorii należą również Bloodworms. Glycera dibranchiata, zwykły bloodworm, może zadawać bolesne rany po ugryzieniu. Zauważono gruczoły jadowe w połączeniu ze szczękami tych robaków. Ze swoim zasięgiem na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, od Karoliny Północnej po północno-wschodnią Kanadę, stanowią problem dla osób zbierających lokalnie piasek lub skały. Krętki czasami zawierają toksynę zwaną nereistoksyną, która wpływa na układ nerwowy. Stwierdzono, że stawonogi są toksyczne tylko dla tkanek rozrodczych i nie mają znaczenia dla akwarysty. Rysunek D- Zbiornik rafowy akwarysty. Zwróć uwagę na obecność jeżowca diadema. Nieostrożna praca w zbiorniku może spowodować bolesne spotkanie. (Zdjęcie od Briana Fergusona) Bryozoans W kontakcie ze skórą, Bryozoans lub Moss Animals, mogą powodować dość ostre zapalenie skóry i uczucie pieczenia, chociaż toksyna i mechanizm działania są nieznane dla tych zwierząt kolonialnych. Występują one w klimacie umiarkowanym i tropikalnym na całym świecie. Procesy usuwania Obecność toksyn w naszych zbiornikach, tych wytwarzanych przez koralowce lub bezkręgowce z systemu, może budzić poważne obawy lub niewielkie, gdy rozważamy procesy, które mają na celu usunięcie tych toksyn. Na przykład wojna koralowców rywalizujących o kosmos może mieć szkodliwy wpływ na wszystko „poniżej” koralowca uwalniającego jego toksynę, ale ma niewielki wpływ poza tym punktem. Z drugiej strony zakwit glonów lub nagły kontakt ogórka z głowicą spowoduje uwolnienie toksyn, które są niezwykle szkodliwe nawet w niewielkich ilościach. Na szczęście istnieją procesy, zarówno chemiczne, jak i biologiczne, które pomagają nam w dążeniu do zapewnienia naszym mieszkańcom bezstresowego środowiska. Bardziej szczegółowe wyjaśnienie znajduje się we wcześniejszym łączu do pierwszego artykułu z tej serii. W skrócie, interakcje chemiczne zachodzą ze światłem UV, tlenem i innymi czynnikami chemicznymi, które rozbijają, wiążą lub usuwają toksynę. W kontekście biologicznym organizmy mogą zapobiegać zatruciu na kilka sposobów. Zatrzymanie wchłaniania toksyny, rozkładanie jej po wejściu do organizmu, a nawet uwolnienie środków chemicznych, takich jak tiole (zawierające siarkę) do słupa wody, może służyć jako funkcja zapobiegania zatruciu na poziomie indywidualnym. Akwarysta może również zminimalizować lub wyeliminować zagrożenie zatruciem poprzez regularną wymianę wody, stosowanie węgla aktywnego w systemie i silne odtłuszczanie białek. Co równie ważne, zrozumienie organizmów, które dodajesz do zbiornika, pomoże zapobiec niepożądanym problemom z jakością wody. Podstawową troską powinny być również proste środki, takie jak trzymanie głowic z dala od pokładów piasku, na których mieszkają Holothurianie lub ekranowanie przelewów, aby zapobiec fizycznym urazom różnych mieszkańców. * Pamiętaj, że nie jestem biologiem bezkręgowców ani taksonomistą. Taksonomia zmienia się zbyt szybko, a literatura często staje się przestarzała. Wszystkie zawarte tu odniesienia były zgodne z moją wiedzą, chociaż ze względu na postęp nauki mogą nie być odkryciami najnowszymi. Wszystkie informacje dotyczące toksyn i mechanizmów ich działania powinny być aktualne. D. Wade Lehmann Bibliografia Toksykologia ogólna Currie BJ. Toksykologia kliniczna: tropikalna perspektywa australijska . THERAPEUTIC DRUG MONITORING 2000, tom 22, Iss 1, str. 73-78 Faulkner DJ. Farmakologia morska . ANTONIE VAN LEEUWENHOEK MIĘDZYNARODOWY DZIENNIK MIKROBIOLOGII GENERALNEJ I MOLEKULARNEJ 2000, tom 77, Iss 2, str. 135-145 Fenner PJ. Zagrożenia w oceanie: podróżnik i środowisko morskie. I. Meduza . JOURNAL OF TRAVEL MEDICINE 1998, Vol 5, Iss 3, str. 135-141 Gleibs S; Mebs D. Dystrybucja i sekwestracja palytoksyny u zwierząt rafowych . TOXICON 1999, tom 37, Iss 11, strony 1521-1527 Halstead, BW. Trujące i jadowite zwierzęta morskie świata, wyd. 2. The Darwin Press, Inc. Princeton, NJ. 1988 Hodgson, E. Modern Toxicology. Appleton & Lange. Norwalk, Connecticut. 1994 Meier, J. White, J. Eds. 2000. Podręcznik toksykologii klinicznej jadów zwierząt i trucizn. CRC Press, NY. NY. Munro MHG, Blunt JW, Dumdei EJ, Hickford SJH, Lill RE, i wsp. Odkrycie i rozwój związków morskich o potencjale farmaceutycznym. JOURNAL OF BIOTECHNOLOGY 1999, tom 70, strony 15-25 Whittle K; Gallacher S. Toksyny morskie . BRITISH MEDICAL BULLETIN 2000, tom 56, Iss 1, str. 236-253 Organizmy jednokomórkowe Lehane L; Lewis RJ. Ciguatera: ostatnie postępy, ale ryzyko pozostaje . MIĘDZYNARODOWY DZIENNIK MIKROBIOLOGII ŻYWNOŚCI 2000, tom 61, Iss 2-3, str. 91-125 Matsubara K; Hori K; Matsuura Y; Miyazawa K.Fibrynolityczny enzym z morskiej zielonej algi Codium latum . PHYTOCHEMISTRY 1999, Vol 52, Iss 6, str. 993-999 Sato Y; Oda T; Muramatsu T; Matsuyama Y; Honjo T. Fotouczulająca toksyna hemolityczna u Heterocapsa Circularisquama, nowo zidentyfikowanego szkodliwego bruzdnicowatego przypływu czerwonego . AQUATIC TOXICOLOGY 2002, tom 56, Iss 3, str. 191-196 Gąbki Aoki S, Matsui K, Takata T, Hong W, Kobayashi M. Lembehyne A, spongean polyacetylene, indukuje różnicowanie neuronów w komórce nerwiaka niedojrzałego. BIOCHEM BIOPHYS RES COMMUN 30 listopada 2001; 289 (2): 558-63 Aoki S, Naka Y, Itoh T, Furukawa T, Rachmat R, Akiyama S, Kobayashi M. Lembehsterols A i B, nowe siarczanowane sterole hamujące fosforylazę tymidynową z gąbki morskiej Petrosia strongylata. CHEM PHARM BULLETIN 2002 czerwiec; 50 (6): 827-30 Aoki S, Ye Y, Higuchi K, Takashima A, Tanaka Y, Kitagawa I, Kobayashi M.Nowy selektywny inhibitor neuronalnej syntazy tlenku azotu (nNOS), alkaloid indolowy typu aplysinopsin z morskiej gąbki Hyrtios erecta. CHEM PHARM BULL październik 2001; 49 (10): 1372-4 Aoki S, Chen ZS, Higasiyama K, Setiawan A, Akiyama S, Kobayashi M. Odwracający wpływ agosterolu A, octanu sterolu gąbczastego, na oporność wielolekową w ludzkich komórkach raka. JAPOŃSKI DZIENNIK BADAŃ KULTURY, sierpień 2001; 92 (8): 886-95 Amagata T, Usami Y, Minoura K, Ito T, Numata A. Substancje cytotoksyczne wytwarzane przez szczep grzyba z gąbki: właściwości fizykochemiczne i struktura. JOURNAL OF ANTYBIOTYK, styczeń 1998; 51 (1): 33-40 Bunc M; Strupi-Suput J; Vodovnik A; Suput D. Toksyczne działanie polimerów 3-alkilopirydyniowych od głowy do ogona wyizolowanych z gąbki morskiej Reniera sarai u szczura. TOXICON 2002, tom 40, Iss 7, str. 843-849 Capon RJ, Rooney F, Murray LM, Collins E, Sim ATR, Rostas JAP, Butler MS, Carroll AR. Dragmacidins: nowe inhibitory fosfatazy białkowej z głębinowej gąbki morskiej południowej Australii, spongosorites sp. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH Maj 1998; 61 (5): 660-2 Fontana A, Ishibashi M, Shigemori H, Kobayashi J.Nowe cykliczne nadtlenki poliketydu z okinawskiej gąbki morskiej plakortis sp. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1998 listopad; 61 (11): 1427-9 Fujiwara H, Matsunaga K, Saito M, Hagiya S, Furukawa K, Nakamura H, Ohizumi Y. Halenaquinone, nowy inhibitor kinazy fosfatydyloinozytolu 3 z gąbki morskiej , indukuje apoptozę w komórkach PC12. EUR JOURNAL PHARMACOLOGY 9 lutego 2001; 413 (1): 37-45 Goclik E, Konig GM, Wright AD, Kaminsky R. Pelorol z tropikalnej gąbki morskiej Dactylospongia elegans. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH 2000 sierpnia; 63 (8): 1150-2 Gross H, Kehraus S, Konig GM, Woerheide G, Wright AD. Nowe i aktywne biologicznie alkaloidy imidazolowe z dwóch gąbek z rodzaju Leucetta. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002 sierpień; 65 (8): 1190-3 Hirano K, Kubota T, Tsuda M, Mikami Y, Kobayashi J. Pyrinodemins BD, silnie cytotoksyczne alkaloidy bis-pirydynowe z gąbki morskiej amphimedon sp. CHEM PHARM BULL 2000 lipiec; 48 (7): 974-7 Hori A, Imaeda Y, Kubo K, Kusaka M. Nowe pochodne benzimidazolu selektywnie hamują wzrost komórek śródbłonka i hamują angiogenezę in vitro i in vivo. CANCER LETTERS 8 września 2002; 183 (1): 53-60 Inaba K, Sato H, Tsuda M, Kobayashi J. Spongiacidins AD, nowe alkaloidy bromopirolu z gąbki hymeniacidon. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH Maj 1998; 61 (5): 693-5 Ito M, Hirata Y, Nakamura H, Ohizumi Y. Xestoquinone, izolowany z gąbki morskiej , powoduje uwalnianie Ca (2+) poprzez modyfikację sulfhydrylową z siateczki sarkoplazmatycznej mięśni szkieletowych. J PHARMACOL THER 1999 Dec; 291 (3): 976-81 Jahn T, Konig GM, Wright AD. Trzy nowe sesterterpeny na bazie skalaranów z tropikalnej gąbki morskiej strepsichordaia lendenfeldi1 JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1999 luty; 62 (2): 375-7 Kalaitzis JA, de Almeida Leone P, Harris L, Butler MS, Ngo A, Hooper JN, Quinn RJ. Adociasulfates 1, 7 i 8: New Bioactive Hexaprenoid Hydrochinones from the Marine Sponge Adocia sp. JOURNAL OF ORGANIC CHEMISTRY 23 lipca 1999; 64 (15): 5571-5574 Kehraus S, Konig GM, Wright AD. Nowa cytotoksyczna pochodna kalikulinamidu, geometrina A, z australijskiej gąbki Luffariella geometrica. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002 lipiec; 65 (7): 1056-8 Kehraus S, Konig GM, Wright AD, Woerheide G. Leucamide A: nowy cytotoksyczny heptapeptyd z australijskiej gąbki Leucetta microraphis. JOURNAL OF ORGANIC CHEMISTRY 12 lipca 2002; 67 (14): 4989-92 Kehraus S, Konig GM, Wright AD. Nowe dichlory węgloimidowe z australijskiej gąbki Ulosa spongia i ich możliwe znaczenie taksonomiczne. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH lipiec 2001; 64 (7): 939-41 Kirsch G, Kong GM, Wright AD, Kaminsky R. A new bioactive sesterterpene and antiplasmodial alkaloid from the marine sponge hyrtios cf. erecta. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH 2000 czerwca; 63 (6): 825-9 Kobayashi M, Kitagawa I. Marine spongean cytotoxins. J NATURALNE TOKSYNY 1999 czerwiec; 8 (2): 249-58 Kobayashi M, Mahmud T, Tajima H, Wang W, Aoki S, Nakagawa S, Mayumi T, Kitagawa_ Marine natural products. XXXVI. Biologicznie aktywne poliacetyleny, adociacetyleny A, B, C i D, z okinawskiej gąbki morskiej firmy Adocia sp. CHEM PHARM BULL 1996 kwiecień; 44 (4): 720-4 Kobayashi M, Wang W, Ohyabu N, Kurosu M, Kitagawa I. Ulepszona całkowita synteza i związek struktura-aktywność arenastatyny A, silnie cytotoksycznego depsipeptydu gąbczastego. CHEM PHARM BULL wrzesień 1995; 43 (9): 1598-600 Kodama K, Higuchi R, Miyamoto T, Van Soest RW. (-) - Axinyssene: A Novel Cytotoxic Diterpene from a Japanese Marine Sponge Axinyssa sp . ORG LETT 23 stycznia 2003; 5 (2): 169-71 Konig GM, Wright AD. Badania morskich produktów naturalnych: obecne kierunki i przyszły potencjał. PLANTA MED 1996 czerwiec; 62 (3): 193-211 Koulman A, Proksch P, Ebel R, Beekman AC, van Uden W, Konings AW, Pedersen JA, Pras N, Woerdenbag HJ. Cytotoksyczność i sposób działania aeroplysininy-1 i pokrewnego dienonu z gąbki Aplysina aerophoba. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1996 czerwiec; 59 (6): 591-4 Murakami N, Sugimoto M, Morita M, Kobayashi M. Całkowita synteza agosterolu A: modulator MDR z morskiej gąbki . CHEMIA 18 czerwca 2001; 7 (12): 2663-70 Murakami Y, Takei M, Shindo K, Kitazume C, Tanaka J, Higa T, Fukamachi H. Cyclotheonamide E4 i E5, nowe silne inhibitory tryptazy z gatunku gąbki Ircinia . DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH marzec 2002; 65 (3): 259-61 Murakami N, Sugimoto M, Kobayashi M. Udział części beta-hydroksyketonowej dla silnej cytotoksyczności kalystatyny A, gąbczastego poliketydu. BIOORG MED CHEM 2001 styczeń; 9 (1): 57-67 Murakami N, Sugimoto M, Nakajima T, Kawanishi M, Tsutsui Y, Kobayashi M. Udział sprzężonej części dienowej dla silnej cytotoksyczności kalystatyny A, poliketydu gąbczastego. BIOORG MED CHEM listopad 2000; 8 (11): 2651-61 Pham NB, Butler MS, Hooper JN, Moni RW, Quinn RJ. Izolacja estrów ksestosterolu i bromowanych acetylenowych kwasów tłuszczowych z gąbki morskiej xestospongia testudinaria. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1999 październik; 62 (10): 1439-42 Suzuki H, Ueno A, Takei M, Shindo K, Higa T, Fukamachi H. Wpływ S1319, nowego agonisty beta2-adrenoceptora pochodzącego z gąbki morskiej, na aktywację ludzkich komórek tucznych za pośrednictwem IgE. BADANIA DOTYCZĄCE INFLAMMATION 2000 Luty; 49 (2): 86-94 Suzuki A, Matsunaga K, Shin H, Tabudrav J, Shizuri Y, Ohizumi Y. isprasin, nowy środek uwalniający Ca (2+) o właściwościach podobnych do kofeiny z morskiej gąbki Dysidea spp., Działa na Ca (2 +) - indukowane kanały uwalniania Ca (2+) w siateczce sarkoplazmatycznej mięśni szkieletowych. J PHARMACOL EXP THER 2000 Luty; 292 (2): 725-30 Tsuda M, Endo T, Watanabe K, Fromont J, Kobayashi J. Nakirodin a, alkaloid bromotyrosine from a verongid gonge . JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002 listopad; 65 (11): 1670-1 Tsuda M, Endo T, Mikami Y, Fromont J, Kobayashi J. Luffariolides H i J, nowe sesterterpeny z morskiej gąbki gatunku Luffariella. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002 październik; 65 (10): 1507-8 Tsuda M, Sakuma Y, Kobayashi J. Suberedamines A i B, nowe alkaloidy bromotyrozyny z gatunku gąbki Suberea . DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH lipiec 2001; 64 (7): 980-2 Tsukamoto S, Tane K, Ohta T, Matsunaga S, Fusetani N, van Soest RW. Cztery nowe bioaktywne alkaloidy pochodzące z pirolu z morskiej gąbki Axinella brevistyla. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2001 grudzień; 64 (12): 1576-8 Uemoto H, Tsuda M, Kobayashi J. Mukanadins AC, nowe alkaloidy bromopirolu z morskiej gąbki agelasnakamurai. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1999 listopad; 62 (11): 1581-3 Umeyama A, Ito S, Yoshigaki A, Arihara S._ Two new 26,27-cyclosterols from the marine gonge Strongylophora corticata ._ JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2000 Lis; 63 (11): 1540-2 Umeyama A, Adachi K, Ito S, Arihara S. New 24-isopropylcholesterol and 24-isopropenylcholesterol sulfate from the marine gonge Epipolasis species. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH 2000 sierpnia; 63 (8): 1175-7 Umeyama A, Ito S, Yuasa E, Arihara S, Yamada T. Nowy alkaloid bromopirolu i optyczna rozdzielczość racematu z morskiej gąbki homaxinella sp. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1998 listopad; 61 (11): 1433-4 Ulubayram K, Aksu E, Gurhan SI, Serbetci K, Hasirci N. Ocena cytotoksyczności gąbek żelatynowych przygotowanych z różnymi środkami sieciującymi . JOURNAL OF BIOMATERIAL SCI POLYM ED 2002; 13 (11): 1203-19 Urban S, de Almeida Leone P, Carroll AR, Fechner GA, Smith J, Hooper JN, Quinn RJ. Axinellamines AD, Novel Imidazo-Azolo-Imidazole Alkaloids from the Australian Marine Sponge Axinella sp. CHEM 5 lutego 1999; 64 (3): 731-735 Watanabe D, Tsuda M, Kobayashi J. Trzy nowe kongenery manzaminy z gąbki amfimedonowej. DZIENNIK PRODUKTÓW NATURALNYCH Maj 1998; 61 (5): 689-92 Wright AD, Wang H, Gurrath M, Konig GM, Kocak G, Neumann G, Loria P, Foley M, Tilley L. Zahamowanie procesów detoksykacji hemu leży u podstaw antymalarycznego działania związków terpenowo-izonitrylowych z gąbek morskich. J MED CHEM 15 marca 2001; 44 (6): 873-85 Wright AD, Konig GM, Angerhofer CK, Greenidge P, Linden A, Desqueyroux-Faundez R. Aktywność przeciwmalaryczna: poszukiwanie naturalnych produktów pochodzenia morskiego o selektywnym działaniu przeciwmalarycznym. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1996 lipiec; 59 (7): 710-6 Yokokawa F, Asano T, Shioiri T. Total synthesis of the aniviral marine natural product (-) - hennoxazole A. ORG LETT 2000 Dec 28; 2 (26): 4169-72 Ceolenterates Fenner PJ; Harrison SL. Irukandji i Chironex fleckeri zatrucie meduzami w tropikalnej Australii. WILDERNESS & ENVIRONMENTAL MEDICINE 2000, tom 11, Iss 4, str. 233-240 Keamy J; Umlas J; Lee Y. Zapalenie rogówki korala czerwonego . CORNEA 2000, tom 19, Iss 6, str. 859-860 Lindquist N. Tridentatols DH, metabolity nematocyst i prekursory aktywowanej obrony chemicznej w morskim wodorze Tridentata marginata (Kirchenpauer 1864). JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 2002, Vol 65, Iss 5, str. 681-684 Mizuno M; Nishikawa K; Yuzawa Y; Kanie T; Mori H; Araki Y; Hotta N; Matsuo S. Ostra niewydolność nerek po użądleniu przez ukwiał . AMERYKAŃSKI DZIENNIK CHORÓB NERKOWYCH 2000, tom 36, Iss 2, art. Nie. E10 Radwan FE; Aboul-Dahab HM; Bumett JW. Niektóre właściwości toksykologiczne trzech jadowitych miękkich korali z Morza Czerwonego . PORÓWNAWCZA BIOCHEMIA I FIZJOLOGIA C-TOXICOLOGY & PHARMACOLOGY 2002, tom 132, Iss 1, str. 25-35 Rojas A; Torres M; Rojas JI; Feregrino A; Heimer-da la Cotera EP. Zależny od wapnia efekt pobudzający mięśnie gładkie wywołany przez jad jelita grubego Millepora complanata . TOXICON 2002, tom 40, Iss 6, str. 777-785 Mięczaki Ciminiello P; Dell'Aversano C; Fattorusso E; Forino M; Magno S; Poletti R. Wykrywanie i identyfikacja 42,43,44,45,46,47,55-heptanor-41-oxoyessotoxin, nowej morskiej toksyny ze skorupiaków adriatyckich, metodą chromatografii cieczowej ze spektrometrią mas. CHEMICAL RESEARCH IN TOXICOLOGY 2002, tom 15, Iss 7, str. 979-984 Gavagnin M, Vardaro RR, Avila C, Cimino G, Ortea J. Ichthyotoxic diterpenoid from the Cantabrian nudibranch Chromodoris luteorosea. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS 1992, Vol 55, Iss 3, str. 368-371 Kubanek J, Anderson RJ. Dowody na biosyntezę de novo poliketydowego fragmentu diaulusterolu A przez północno-wschodniego Pacyfiku nudibranch Diaulula sandiegensis. JOURNAL OF NATURAL PRODUCTS, 1999, tom 62, strony 777–779 McIntosh JM; Corpuz GO; Layer RT; Garrett JE; Wagstaff JD; Bulaj G; Vyazovkina A; Yoshikami D; Cruz LJ; Olivera BM. Izolacja i charakterystyka nowego peptydu Conus o widocznym działaniu antynocyceptywnym . JOURNAL OF BIOLOGICAL CHEMISTRY 2000, tom 275, Iss 42, strony 32391-32397 Olivera BM; Cruz LJ. Konotoksyny, z perspektywy czasu . TOXICON 2001, tom 39, Iss 1, strony 7-14 Kołowrotek KR, Fuhrman FA. Antagonista acetylocholiny z wydzieliny śluzowej dorid nagoskrzelni, Doriopsilla albopunctata. COMP BIOCHEM PHYSIOL C 1981, tom 68C, Iss 1, str. 49-53 Annelids / Worms Asakawa M; Toyoshima T; Shida Y; Noguchi T; Miyazawa K. Toksyny paralityczne u robaka wstążkowego Gatunek Cephalothrix (Nemertean) przylegający do hodowanych ostryg w Zatoce Hiroszima, Prefektura Hiroszima, Japonia . TOXICON 2000, tom 38, Iss 6, str. 763-773 Hwang DF; Tsai YH. Toksyny w toksycznych krabach tajwańskich . FOOD REVIEWS INTERNATIONAL 1999, tom 15, Iss 2, str. 145–162 Kem WR. Struktura i działanie błony cytolizyny, białka robaka morskiego , cerebratulus toxin -a-111. TOXICOLOGY 1994, tom 87, Iss 1-3, str. 189-203

Przepływ wody jest ważniejszy dla koralowców niż światło - Jake Adams - W pierwszej części serii artykułów przedstawię mechanizmy, za pomocą których przepływ wody wpływa na oddychanie i fotosyntezę koralowców. Podsumowując, opisałem, w jaki sposób szybkości fotosyntezy i oddychania zależą od szybkości dyfuzji, która jest zależna od gradientów stężeń. Ponieważ ruch wody w dużym stopniu wpływa na gradienty stężeń, tempo oddychania i fotosyntezy koralowców jest silnie skorelowane z intensywnością ruchu wody. W drugim artykule z serii dokonano przeglądu niektórych opublikowanych badań naukowych opisujących wpływ przepływu wody na biologię koralowców. Niektóre z tematów obejmowały wpływ przepływu wodyna wybielanie, wychwytywanie cząstek, fotosyntezę, tempo wzrostu, morfologię i kilka innych. W artykule z tego miesiąca omówię własne badania pokazujące, jak prędkość przepływu i intensywność oświetlenia idą w parze. W serii artykułów, która jeszcze przed nami pojawi się, będzie dyskusja na temat przejścia poza „X” razy objętość wody i przejście do technik „masowego ruchu wody”. Rysunek 1. Jedno z wczesnych wcieleń układu eksperymentalnego zastosowanego w tym projekcie badawczym. Wprowadzenie Wiosną 2004 roku rozpocząłem projekt badawczy, którego celem było zbadanie wpływu przepływu wody na fotosyntezę i oddychanie Pocillopora damicornis . Pod kierunkiem dr. Briana Helmutha zaprojektowałem eksperyment polegający na pomiarze zużycia i produkcji tlenu przez P. damicornis przy różnych prędkościach przepływu wody. Postawiłem taką hipotezę Korale będą wykazywać fizjologiczną reakcję na różne prędkości przepływu wody Szybszy przepływ spowodowałby większe tempo oddychania i fotosyntezy Wybrano Pocillopora damicornis, ponieważ jest pospolitym przedstawicielem zbiorowisk rafowych. Pomiary wykonano w zamkniętej, recyrkulacyjnej komorze respirometrycznej. Odpowiedź mierzono monitorując zmiany rozpuszczonego tlenu podczas fotosyntezy i oddychania. Pomiary rejestrowano przy różnych natężeniach przepływu i natężeniach oświetlenia . To, co wydawało się dość prostym przedsięwzięciem, ostatecznie przekształciło się w znacznie dłuższy i bardziej pracochłonny projekt, niż się spodziewałem, a badania wciąż trwają. Chociaż obecnym danym brakuje rygorystycznej analizy statystycznej i znaczenia, zachęcam czytelników do wyciągnięcia własnych wniosków na temat wstępnych wyników tego trwającego projektu badawczego. Rysunek 2. Chociaż wygląd P. damicornis może się znacznie różnić, gatunek ten jest łatwo rozpoznawalny. Materiały i metody Organizm testowy Wybrano Pocillopora damicornis, ponieważ jest pospolitym przedstawicielem zbiorowisk rafowych. Chociaż wygląd P. damicornis może się znacznie różnić, gatunek ten jest łatwo rozpoznawalny. Odmiana P. damicornis użyta w tym badaniu to brązowy szczep o cienkich ( 6-10 mm ), regularnie rozgałęzionych gałęziach. P. damicornis występuje w wielu płytkich wodachsiedlisk, więc wyniki eksperymentu mają znaczenie dla wielu ekosystemów. Co najważniejsze, ponieważ projekt miał bardzo małe fundusze, próbki do projektu zostały wyprodukowane z okazów utrzymywanych przez długi czas w niewoli, które otrzymałem nieodpłatnie od Adama Cesnalesa, Richarda Harkera i Morgana Lidstera (dzięki chłopaki). Do tej pory krzywe fotosyntezy zostały opracowane i przeanalizowane dla dwóch próbek z jednego genotypu i trzech próbek z innego genotypu. Aktualne wyniki przedstawione w tym artykule pochodzą z łącznie pięciu próbek. Rysunek 3. Zbliżenie komory przepływowej użytej w tym projekcie badawczym. Chociaż próbka koralowca w komorze jest tego samego odkształcenia, co te użyte w projekcie, większość próbek była znacznie mniejsza. Zestaw doświadczalny Wszystkie pomiary wykonano w układzie eksperymentalnym składającym się z zamkniętej komory przepływowej z recyrkulacją umieszczonej w kąpieli morskiej. Konfiguracja obejmowała oddzielną wannę dla pompy wodnej, aby zminimalizować przenoszenie ciepła z pompy wodnej do szczelnej komory. Temperatura wody była aktywnie kontrolowana, aby utrzymać zmiany temperaturyw ciągu 1 ° C podczas 15-minutowych eksperymentów związanych ze zbieraniem danych i w trakcie dwunastogodzinnego fotoperiodu zbierania danych. Komorę przepływową wykorzystano do wytworzenia przepływu turbulentnego, przeważnie liniowego z prędkościami 4,5, 7,4 i 10,3 cm / s. Aby zminimalizować stres koralowców związany z przenoszeniem między akwarium w niewoli a komorą doświadczalną, zestaw był napełniany nową wodą morską z akwarium koralowego na początku każdego dnia zbierania danych. Po przeniesieniu do komory doświadczalnej koralowcom pozwolono na aklimatyzację w ciemności przez 30 minut przy medianie doświadczalnej prędkości przepływu 7,4 cm / s. Gromadzenie danych rozpoczęto od pomiaru oddychania koralowców w ciemności. Oświetlenie zapewniono szerokim widmem (6500 K), Podwójnie zakończone światło metalohalogenkowe o mocy 150 W i zostało osłabione przez zastosowanie gruboziarnistego ekranu i przez zmianę wysokości żarówki nad próbką koralowca. Intensywność światła zwiększano stopniowo o 50-80 µmol fotonów · m² · s, aż do maksymalnie 500 µmol fotonów · m² · s, co daje łącznie 6-8 pomiarów fotosyntezy netto, w tym jeden pomiar oddychania (bez fotosyntezy). Przy każdym natężeniu oświetlenia próbki koralowców wystawiano na działanie trzech prędkości przepływu w losowo wybranej kolejności. Pomiędzy pomiarami koralowcom pozwolono na aklimatyzację do zmian prędkości przepływu i natężenia światła, a komorę przepłukano, wymieniając wodę z kąpielą morską. Próbki pozostawiono na pięć minut do aklimatyzacji do zmian prędkości przepływu, po oddychaniu koralowcom pozwolono na aklimatyzację do początkowego natężenia światła przez 20 minut, a koralowcom pozwolono na aklimatyzację przez 15 minut do każdego kolejnego wzrostu natężenia oświetlenia. Po każdym dniu zbierania danych próbka koralowca była konserwowana poprzez zamrażanie w -80 ° C i przetwarzana do analizy molekularnej i normalizacji w późniejszym terminie. Rysunek 4. Przegląd konfiguracji eksperymentalnej Pomiar odpowiedzi fizjologicznej Reakcję koralowca na przepływ wody mierzono poprzez pobieranie i uwalnianie tlenu za pomocą światłowodowego czujnika tlenu (FOXY) i spektrofotometru S2000, z których oba są produkowane przez Ocean Optics Inc. (OOI). Temperaturę w komorze przepływowej monitorowano za pomocą termistora FOXY-TS1 Omega. Dane z sond tlenu i temperatury FOXY wykreślono i zarejestrowano przy użyciu oprogramowania czujników OOI, również firmy Ocean Optics Inc. Sondę tlenową skalibrowano przy sześciu stężeniach tlenu i trzech temperaturach, co daje łącznie 18 punktów kalibracji. Oprócz kalibracji z kompensacją temperatury, na początku każdego dnia zbierania danych wykonywano jeden lub więcej eksperymentów kontrolnych w celu oszacowania błędu pomiaru na podstawie wpływu temperatury na zmiany stężenia tlenu. Pomiary fizjologiczne znormalizowano do pola powierzchni.typy zooksantelli i podobne zagęszczenia zooksantelli . Rycina 5. Wstępne rezultaty Oddychanie Oddychanie wykazywało wzrost wraz ze wzrostem przepływu wody. Najniższa prędkość przepływu miała najniższą częstość oddechów, mediana prędkości przepływu miała średnią częstość oddechów, a najwyższa prędkość przepływu miała najwyższą częstość oddechów. Wykres związku między szybkością przepływu a częstością oddechów pokazuje bardzo silną korelację liniową z korelacją 98%. Rysunek 5 przedstawia wyniki pomiarów oddychania. Fotosynteza Zanim zagłębię się w szczegóły wstępnych krzywych fotosyntezy, chciałbym przedstawić terminologię, która zaznajomi czytelników z tym, jak powinni interpretować aktualne wykresy. Rysunek 6 pokazuje, gdzie te krytyczne punkty występują na krzywej fotosyntezy. Rysunek 6. To jest podręcznikowa ilustracja tego, jak powinna wyglądać krzywa fotosyntezy z krytycznymi punktami wykresu oznaczonymi niebieskimi gwiazdami . Rzeczywiste dane rzadko tak wyglądają. Oddychanie : Zużycie tlenu przez organizm skutkujące obniżeniem stężenia O 2 . Kompensacja : punkt, w którym fotosynteza (P) równa się oddychaniu (R), przy czym nie ma zmiany netto w O 2. Maksymalna fotosynteza : Maksymalna fotosynteza może być spowodowana wieloma czynnikami, w tym ograniczeniem CO 2 i hartowaniem chemicznym, i jest zwykle opisywana jako punkt, w którym zwiększanie intensywności światła nie powoduje już dalszego wzrostu szybkości produkcji O 2 . Fotoinhibicja : punkt, w którym proces fotosyntezy zaczyna się ograniczać, aby zapobiec fotouszkodzeniom aparatu fotosyntetycznego. To jest punkt, w którym wystawienie korala na więcej światła jest potencjalnie stresujące. Rycina 7 przedstawia wyniki średniej z 5 próbek P. damicornis z dwóch różnych genotypów. Badane korale wykazują wzrost fotosyntezy, który jest ściśle powiązany ze wzrostem przepływu wody. Chociaż punkt kompensacji dla wszystkich trzech prędkości przepływu jest bardzo podobny, od tego punktu wszystkie inne właściwości krzywej rozchodzą się. Najniższa prędkość przepływu 4,2 cm / s wykazywała maksymalną fotosyntezę przy nieco mniej niż 200 umol fotonów / m2 / s i wykazywała fotoinhibicję przy poziomach światła powyżej 270 µmol fotonów · m² · s. Mediana prędkości przepływu 7,4 cm / s wykazywała maksymalną fotosyntezę przy 300 µmol fotonów · m² · si wykazała fotoinhibicję przy poziomach światła powyżej 350 µmol fotonów · m² · s. Najwyższa prędkość przepływu 10 cm / s wykazywała maksymalną fotosyntezę przy 400 µmol fotonów · m² · si wykazała fotoinhibicję przy poziomach światła powyżej 420 µmol fotonów · m² · s. W tabeli 1 podsumowano wyniki pomiarów oddychania i fotosyntezy. Rysunek 7. Tabela 1 Prędkość przepływu wody 4,2 cm / s 7,4 cm / s 10 cm / s Oddychanie najniższy środkowy najwyższy Odszkodowanie ~ to samo ~ to samo ~ to samo Maksymalna fotosynteza najniższy środkowy najwyższy Fotoinhibicja najwyższy środkowy najniższy Wnioski Dyskusja Prowadząc do maksymalnej fotosyntezy, reakcje fotochemiczne są ograniczone głównie przez wprowadzanie CO2. Ekspozycja na wyższe prędkości przepływu powoduje wyższą szybkość dyfuzji CO2 do organizmu gospodarza. Większa dostępność CO2 prowadzi do wyższego tempa fotosyntezy, podobnie jak sprężarka samochodowa zapewnia większą dostępność tlenu do spalania paliwa, co prowadzi do zwiększenia mocy. Podczas szczytowej fotosyntezy tlen gromadzi się i przy ekstremalnych stężeniach prowadzi do powstania rodników tlenowych, toksycznej formy tlenu. Początkowo nagromadzenie się tlenu w tkankach koralowców hamuje ścieżki chemiczne, podobnie jak korki chemiczne. Na tym etapie dynamiczna fotoinhibicja spowalnia proces fotosyntezy, aby zapobiec dalszemu gromadzeniu się tlenu. Jeśli koralowiec będzie dalej narażony na zmniejszony przepływ lub zwiększone natężenie oświetlenia, nastąpi wzrost tlenu prowadzący do powstania rodników tlenowych. Rodniki tlenowe są niebezpieczne, ponieważ niszczą ważne białka fotochemiczne i powodują nieodwracalne chroniczne fotopojenie. Wyższe prędkości przepływu wody zwiększają szybkość dyfuzji O 2 z żywiciela, co zapobiega stresowi związanemu ze światłem i pomaga utrzymać maksymalną fotosyntezę. Zmniejszone O 2koncentracja utrzymuje maksymalne tempo fotosyntezy, podobnie jak system chłodzenia wodą w komputerach o wysokiej wydajności usuwa nadmiar ciepła i pozwala procesorowi działać z maksymalną prędkością. Zależność między przepływem wody a fotoinhibicją dopiero niedawno zaczyna być rozumiana. Chociaż naukowcy zgadzają się, że zwiększony przepływ wody zmniejsza fotoinhibicję, mechanizmy skutków wciąż są przedmiotem dyskusji. Dane z tego projektu badawczego jasno pokazują, że prędkość przepływu wody ma kluczowe znaczenie dla napędzania reakcji oddechowych i fotochemicznych. Ponieważ pompa wodna, której użyłem w tym projekcie, mogła zapewnić prędkość przepływu tylko do 10 cm / s, skutki wyższych prędkości przepływu nadal będą widoczne. Jest prawdopodobne, że maksymalna fotosynteza przy wyższych prędkościach przepływu ostatecznie wykaże pewną formę nasycenia podobną do krzywych fotosyntezy dla światła. Przy wyższych prędkościach przepływu korale nadal będą zdolne do fotosyntezy tylko w takim stopniu, a wyższe prędkości przepływu spowodują zmniejszenie rozciągania polipów koralowców , spowodują mechaniczne ścieranie tkanki koralowca i ostatecznie doprowadzą do pęknięcia gałęzi. Podanie Lepsza znajomość czynników środowiskowych, które sprawiają, że koralowce są zdrowsze, może pomóc akwarystom w szybszym ich hodowaniu i może pomóc nam zrozumieć wymagania pielęgnacyjne wciąż trudnych gatunków, takich jak Goniopora i Dendronepthya.Co ważniejsze, lepsze zrozumienie synergii między prędkością przepływu wody a intensywnością oświetlenia może pomóc akwarystom w podejmowaniu lepszych decyzji dotyczących sprzętu, który powinni stosować w swoich akwariach. Wracając do jednej z pierwszych rzeczy, które omówiłem w tej serii artykułów, akwaryści często poświęcają dużo więcej uwagi oświetleniu niż przepływowi wody. Jak widać na rysunku 7, jeśli akwarysta zapewnia bardzo wysokie natężenie światła, ale nie zapewnia równoważnej prędkości przepływu wody, zamiast skorzystać, bardziej prawdopodobne jest, że jego koralowce będą cierpieć z powodu stresu fotoinhibicji. Nadmierne oświetlenie nie zapewni pożądanego wzrostu tempa wzrostu, ale prawdopodobnie spowoduje zwiększony dopływ ciepła do akwarium, zwiększony wzrost glonów oraz znaczne straty pieniędzy i energii. Cyfra 8. Im więcej światła otrzyma koralowiec, tym więcej będzie potrzebował przepływu Ponieważ P. damicorniswystępuje w wielu różnych siedliskach, zamierzam wykorzystać wyniki tych badań i zastosować je do tego, co można by uznać za podstawowe wymagania przepływu dla przeciętnego koralowca. Rysunek 8 przedstawia sugerowane minimalne prędkości przepływu wody dla optymalnego wzrostu koralowców w stosunku do dostępnego natężenia oświetlenia. Luźno interpretowana zielona linia od 0-100 µmol fotonów · m² · s to z grubsza średnia ilość światła, jakiej można oczekiwać od minimalnie oświetlonego akwarium z normalną wydajnością świetlówek lub tylko kilku energooszczędnych świetlówek kompaktowych lub bardzo wysokiej mocy. Żółta linia składająca się z fotonów 100-400 µmol · m² · s oznaczałaby akwarium z oświetleniem o umiarkowanym natężeniu, zapewnianym przez przeważnie energooszczędne żarówki fluorescencyjne o bardzo dużej mocy lub kilka żarówek metalohalogenkowych o małej intensywności.metalohalogenki lub ich kombinacjaz tych wszystkich. Jak większość z was wie, natężenie oświetlenia w akwarium może się znacznie różnić w zależności od wieku żarówki, rodzaju reflektorów balastowych i głębokości zbiornika. Dlatego, ponieważ natężenie oświetlenia jest największe bliżej źródła światła, innym sposobem interpretacji wykresu byłoby zapewnienie wyższych prędkości przepływu wody w górnej części zbiornika, umiarkowanych prędkości przepływu w środku zbiornika i niższych prędkości przepływu na dole. zbiornika. Chciałbym podkreślić, że te sugerowane wartości prędkości przepływu wody są wartościami minimalnymi, które mają być jedynie względną wskazówką, jak akwaryści powinni dopasować sprzęt oświetleniowy swojego akwarium do dostarczania odpowiednich prędkości przepływu wody. Podziękowanie Chciałbym podziękować kilku osobom, które pomogły mi w przygotowaniu tego projektu badawczego. Dr Brian Helmuth, członkowie laboratorium Helmuth, Art Illingsworth, Richard Harker, Morgan Lidster, Coral Dynamics i Alvis Nanney. W przepływu jest ważny dla wielu dziedzin biologii rafy. Przepływ wody decyduje o tym, jak skutecznie koralowce chwytają pożywienie, pomaga koralowcom pozbyć się odpadów metabolicznych, a także określa, gdzie koralowce występują, rozprowadzając ich ikrę i gamety. Co najważniejsze, przepływ wody ma kluczowe znaczenie dla napędzania mechanizmów oddychania i fotosyntezy. Kiedy akwaryści opisują swoje ustawienia akwarium rafowego, często najpierw przechwalają się oświetleniem . W pewnym momencie, gdy sprzęt jest zniszczony, akwarysta może pochwalić się sprzętem do przepływu wody lub nie . To ilustruje trend, w którym rozważa się przepływ wodysą prawie zawsze drugorzędne w stosunku do innych decyzji podejmowanych podczas montażu rafy, podczas gdy w rzeczywistości przepływ wody jest najważniejszy dla zdrowia i żywotności systemu raf. Celem pierwszej części serii artykułów jest przedstawienie mechanizmów, poprzez które przepływ wody wpływa na zdrowie koralowców. W następnym artykule z tej serii dokonamy przeglądu niektórych badań naukowych opisujących, jak przepływ wody wpływa na zdrowie koralowców , zwłaszcza jak prędkość przepływu i intensywność oświetlenia idą w parze. Ostatni artykuł z serii omawia różne podejścia do zapewniania przepływu wody, z naciskiem na przejście poza „X” razy obrót objętości wody i przejście do technik „masowego ruchu wody” oraz sprzętu niezbędnego do tego. Wprowadzenie do wymiany gazu Wprowadzenie Oto kilka pytań, które pomogą Ci się zastanowić. Co jest ważniejsze, przepływ światła czy wody? Ile znasz gatunków koralowców , które mogą żyć bez światła? Ile znasz koralowców, które mogą żyć bez przepływu? Cóż, istnieją setki miękkich i kamienistych gatunków koralowców, które żyją bez światła. Przychodzą na myśl Tubastrea, Dendrophylia i Dendronepthea . Jednak nie ma koralowców, które mogłyby żyć bez przepływu wody. Nawet w przypadku koralowca fotosyntetycznego, jak długo to może potrwaćżyć bez światła? Wszyscy mieliśmy przerwy w dostawie prądu, przepalone żarówki i awarie balastu, a większość akwarystów zgodzi się, że koralowiec może przetrwać tydzień bez światła, zanim jego zdrowie zostanie poważnie naruszone. Nawet w oświetlonych akwariach istnieją doniesienia o ludziach zapominających o fragach w studzience przez miesiące, w czasie, gdy pozornie przeżywają dzięki jedzeniu, które mogą złapać. Ale jak długo fotosyntetyczny koral może żyć bez przepływu? Najbardziej katastrofalne wypadki czołgów są prawie zawsze spowodowane brakiem cyrkulacji. W przypadku koralowca fotosyntetyzującego nie tylko musi on sam oddychać, ale musi także wspomagać oddychanie żyjących w nim zooksantelli. Dlatego przepływ wody jest ważniejszy dla zdrowia koralowców niż światło, ponieważ koralowce będą się stresować lub ginąć znacznie szybciej, gdy przepływ jest niewystarczający. Oddychanie i fotosynteza Ze względów fizjologicznych przyjęte miary tego, jak dobrze koralowiec (lub jakikolwiek inny organizm) „radzi sobie” są zwykle związane z tym, ile energii zużywa koralowiec lub ile energii wytwarza. Energia jest zużywana podczas oddychania, a energia jest wytwarzana podczas fotosyntezy. Oddychanie (R) to proces łączenia tlenu (O 2 ) i cukru w celu wytworzenia energii z dwutlenkiem węgla (CO 2 ) jako produktem ubocznym, podczas gdy fotosynteza (P) jest w zasadzie tą samą reakcją odwrotną: energia i dwutlenek węgla są łączone w tworzą cukry z tlenem jako produktem ubocznym. Tempo tych procesów zależy od dostarczenia wsadu (CO 2 dla P lub O 2 dla R) i usunięcia produktu (CO 2dla R lub O 2 dla P). Oddychanie i fotosyntezę można mierzyć poprzez wzrost lub spadek CO 2 lub O 2 . Chociaż większość ludzi zdaje sobie sprawę, że fotosynteza zachodzi tylko w obecności światła, należy pamiętać, że we wszystkich organizmach stale występuje oddychanie. Wymiana gazu Na potrzeby tego artykułu odniosę się do dostarczania i usuwania CO 2 i O 2jako „wymiana gazowa”, która jest sumą szybkości dyfuzji do iz organizmu. Całkowita wielkość wymiany gazowej zależy od szybkości dyfuzji, a szybkości dyfuzji zależą od dostępności wilgoci, pola powierzchni i gradientów stężeń. Kiedy mamy do czynienia z koralowcami, nie ma potrzeby zwracać uwagi na dostępność wilgoci, ponieważ rosną one w wodzie, dlatego wilgoć nie jest czynnikiem ograniczającym dyfuzję. Powierzchnia jest kontrolowana głównie przez same korale; w krótkiej perspektywie korale mogą zmieniać rozszerzenie polipów i ekspansję kolonii, aw dłuższej perspektywie korale mogą modyfikować swoją morfologię. Jedynym czynnikiem, który akwarysta musi kontrolować, jest gradient stężenia, na który wpływa stopień i rodzaj ruchu wody. Przepływ wody> Gradient stężenia> Dyfuzja (wymiana gazowa)> szybkość R i P Rysunek 1. Ten obraz demonstruje, jak powierzchnia koralowca może się zmieniać wraz ze stopniem rozciągnięcia polipa. Zakładamy, że mamy bardzo wyspecjalizowane struktury oddechowe: nasze płuca są zinternalizowane i aktywnie tworzą korzystne gradienty koncentracji, wtłaczając powietrze do wąskich przejść, abyśmy mogli prawidłowo oddychać. Ryby mają skrzela zewnętrzne, skorupiaki mają skrzela wewnętrzne, owady mają tchawice, a nawet ślimaki nagoskrzelne mają zewnętrzne rozgałęzienia. Wszystkie te struktury charakteryzują się bardzo dużą powierzchnią i dużą ilością unaczynienia. Z drugiej strony koralowce nie mają wyspecjalizowanych struktur oddechowych. Ich zewnętrzna anatomia obejmuje tylko macki, usta, tkankę między polipami i, w przypadku miękkich koralowców, mają też kilka pinnules wzdłuż boków macek. Żadne z nich nie jest zróżnicowane w wyspecjalizowane struktury oddechowe, mimo że muszą polegać na tych cechach anatomicznych przy wymianie gazowej. Gdybyś musiał oddychać (oddychać) tak, jak oddycha koralowiec, byłoby to równoważne trzymaniu płuc na zewnątrz ciała, na lewą stronę i po prostu mając nadzieję, że wiatr będzie wiał wystarczająco mocno i długo, abyś mógł oddychać. Tak właśnie oddychają koralowce w swoim środowisku, a powyższy scenariusz ilustruje znaczenie przepływu wody dla odpowiedniej wymiany gazowej w koralowcach. Ta perspektywa może sprawić, że pomyślisz dwa razy o zmniejszeniu przepływu w akwarium w nocy. Powierzchnia Jak wspomniano wcześniej, jedną z jedynych rzeczy, które koralowce mogą zrobić, aby zmienić tempo wymiany gazowej, jest zmiana ich powierzchni poprzez rozszerzenie polipów lub morfologię. Posiadanie większej powierzchni zwiększa wielkość wymiany gazowej, która może mieć miejsce. Poniższy obraz (rysunek 1) przedstawia przykład próbki P. damicornis, na którym zestawiono dwa obrazy. Po lewej stronie koralowiec zawiera polipy, które są dobrze rozciągnięte i dlatego mają większą powierzchnię. Po prawej stronie koralowiec ma przeważnie cofnięte polipy i dlatego ma znacznie mniejszą powierzchnię. Ryc. 2. Te dwa okazy Pocillopora damicornis pochodzą z tej samej kolonii, ale hodowano je w różnych zbiornikach. Inną rzeczą, którą korale mogą modyfikować, aby zmienić powierzchnię, jest ich morfologia. Poniższy rysunek (rysunek 2) przedstawia dwa okazy P. damicornis, które pochodzą z tej samej kolonii macierzystej. Próbka po lewej była hodowana w warunkach niższego przepływu wody i umiarkowanej intensywności światła (zbiornik o pojemności 75 galonów, 4 żarówki Maxijet 1200 i 6 x 4 stopy vho). Próbka po prawej hodowano pod bardzo wysokim środowiska zbiornika energii (180 galonów wielokrotności, 3 x 400 W żarówki, Iwasaki 1200gph pompę strumieniową zamkniętej pętli oraz przeciwległe tego przepływu jest 45 galonów urządzenie udarowe Carlsonz okresem 3 minut). Należy zauważyć, że chociaż koralowiec po prawej stronie był uprawiany przy wyższym przepływie wody, jego wzrost do tej samej zajmowanej objętości zajmował około dwa razy więcej czasu, ale miał ponad dwukrotnie masę próbki o niższym przepływie. Gradienty stężeń Szybkość dyfuzji zależy od gradientów stężeń, którymi można manipulować ruchem wody. Duża różnica stężeń skutkuje wyższym gradientem stężeń. Wpływ gradientów stężenia na szybkość dyfuzji jest analogiczny do wpływu, jaki strome nachylenie będzie miało na obiekt poruszający się w dół: im większe nachylenie, tym szybciej obiekt będzie się poruszał. Poniższy schemat jest próbą zilustrowania, w jaki sposób gradienty stężeń wpływają na szybkość dyfuzji. Rysunek 3. Na tej ilustracji w koralu występuje wysokie stężenie substancji. Wyobraź sobie, że w koralu występuje wysokie stężenie substancji rozpuszczonej. Substancją rozpuszczoną może być gaz, składniki odżywcze lub minerały. Po lewej stronie występuje wysokie stężenie substancji rozpuszczonej w wodzie otaczającej koralowiec. Jeśli koralowiec próbuje pozbyć się substancji rozpuszczonej, ta strona ma niski gradient stężeń, ponieważ nie ma dużej różnicy w stężeniu między koralowcem a środowiskiem zewnętrznym. W tym scenariuszu koralowcom trudniej będzie pozbyć się określonej substancji rozpuszczonej. Po prawej stronie występuje niskie stężenie substancji rozpuszczonej w słupie wody otaczającym koralowiec. Ponieważ w koralowcu występuje wysokie stężenie, ten scenariusz jest przykładem dużego gradientu stężeń: istnieje duża różnica między stężeniami wewnątrz i na zewnątrz korala. Przykład po lewej stronie rysunku 3 jest charakterystyczny dla środowiska o niskim lub umiarkowanym przepływie, w którym dostępny ruch wody nie jest wystarczający do rozcieńczenia substancji rozpuszczonej, którą koralowiec próbuje uwolnić. Niezależnie od tego, czy koralowiec absorbuje, czy uwalnia substancje rozpuszczone, większy ruch wody zawsze spowoduje koncentrację poza koralowcem, która jest korzystna dla tworzenia dużego gradientu stężenia. Wysoki gradient stężeń doprowadzi do wyższych szybkości dyfuzji, co z kolei będzie sprzyjać wyższym szybkościom oddychania i fotosyntezie. streszczenie Korale są zależne od dyfuzji w celu wymiany gazów i składników odżywczych w warstwach tkanek. Szybkość dyfuzji zależy od gradientów stężeń Wysokie gradienty zapewniają wysokie szybkości dyfuzji i Gradientem stężenia substancji rozpuszczonych można manipulować ruchem wody Mam nadzieję, że to wprowadzenie do mechanizmów interakcji koralowców z przepływem wody było dla Ciebie przydatne. Wiem, że niektóre szczegóły tego wprowadzenia mogą wydawać się trochę ciężkie, ale w następnej części będziecie mogli przeczytać dalej i nacisnąć przycisk „wierzę” w odniesieniu do odkryć naukowych związanych z koralowcami i przepływem wody. Dla tych z Was, którzy walczą o więcej, zachowałem dynamikę płynów dla trzeciej części tej serii artykułów, kiedy omawiam, w jaki sposób wszyscy możemy zapewnić lepszy i bardziej odpowiedni przepływ do naszych akwariów rafowych. Nauka o koralowcach i przepływie wody W pierwszej części przedstawiłem mechanizmy, dzięki którym przepływ wody wpływa na oddychanie i fotosyntezę koralowców. Podsumowując, opisałem, w jaki sposób szybkości fotosyntezy i oddychania zależą od szybkości dyfuzji, która jest zależna od gradientów stężeń. Ponieważ ruch wody w dużym stopniu wpływa na gradienty stężeń, tempo oddychania i fotosyntezy koralowców jest silnie skorelowane z intensywnością ruchu wody. W tym drugim artykule z serii dokonamy przeglądu niektórych opublikowanych badań naukowych opisujących wpływ przepływu wody na zdrowie koralowców, aw następnym omówię własne badania pokazujące, jak prędkość przepływu i intensywność oświetlenia idą w parze. Ilustracja 1: Atlantyk kamienny koralowiec Agaricia jest wyjątkowy, ponieważ może utrzymać maksymalną fotosyntezę przy zmniejszonym przepływie wody. Wprowadzenie Dziedziny badań koralowców związane z przepływem są interdyscyplinarne i rzadko należą do odrębnej kategorii. Aby uprościć dyskusję, podzielę dyskusję na temat wpływu przepływu wody na podstawie dowolnych kategorii, które luźno ułożyłem na podstawie skali czasowej. Krótkotrwałe skutki przepływu wody, które są prawie natychmiastowe, można zaobserwować lub zmierzyć w ciągu minut lub godzin. Te krótkotrwałe efekty obejmują tempo fotosyntezy, oddychanie, zwapnienie, rozszerzenie polipów, ekspansję kolonii, wychwytywanie cząstek i pulsowanie. Pośrednie skutki przepływu wodysą zwykle widoczne w ciągu dni lub tygodni i obejmują wzrost, zwapnienie, regenerację, temperaturę i stres świetlny (taki jak wybielanie) i orientację kolonii. Na najdłuższym przedziale czasowym tygodni, miesięcy i lat omawia się skutki przepływu wody głównie pod względem morfologii, rozmnażania, dyspersji, rekrutacji i ekologii. Każdy z tych tematów mógłby wypełnić tomy, ale skupię się na tematach, które są najbardziej istotne w zastosowaniach akwarystycznych. Przedmiotem zainteresowania będą fotosynteza i oddychanie, wychwytywanie cząstek, wybielanie, tempo wzrostu i interakcja między przepływem a morfologią. Dostępnych jest niezliczona ilość publikacji na te tematy, więc wybiorę badania, które najlepiej ilustrują znaczenie przepływu wody dla zdrowia koralowców z punktu widzenia akwarysty. Efekty krótkoterminowe Fotosynteza i oddychanie Najbardziej podstawowymi procesami biologicznymi są fotosynteza i oddychanie. Reakcję fotosyntezy i oddychania na czynniki środowiskowe, takie jak przepływ, można łatwo monitorować, mierząc zużycie lub produkcję tlenu lub dwutlenku węgla. Ponadto wydajność fotosyntezy można ocenić, mierząc szybkość transportu elektronów w fotosystemach. W pięknie prostym eksperymencie badacze William Dennison i David Barnes utrzymywali próbki Acropora formosa w warunkach laboratoryjnych z mieszaniem i bez mieszania (1) . Eksperyment wykazał, że koralowce utrzymywane w warunkach mieszania wykazują znacznie wyższe tempo fotosyntezy, oddychania i zwapnienia niż koralowce utrzymywane w warunkach bez mieszania. Korale utrzymywane w warunkach bez mieszania ulegały fotosyntezie i oddychały o około 25% mniej niż korale w warunkach mieszania. Wskaźniki zwapnienia koralowców w warunkach bez mieszania były również niższe niż koralowców w warunkach mieszania, ale to zmniejszenie nie było statystycznie duże Ilustracja 2: Montastrea anularis jest ważnym gatunkiem budującym ramy na rafach koralowych na Karaibach. znaczące. Naukowcy doszli do wniosku, że odpowiedź metaboliczna koralowca na ruch wody wpłynęłaby na tempo wzrostu koralowców i ogólny rozwój raf. W 2003 roku Sebens i wsp. opublikowali artykuł na temat wpływu przepływu na fizjologię Agaricia tenuifolia w Belize (2) . Co ciekawe, badanie wykazało, że chociaż oddychanie wydawało się wzrastać proporcjonalnie do zwiększonego przepływu wody, prędkość przepływu wody miała niewielki wpływ na maksymalne tempo fotosyntezy A. tenuifolia . Wydaje się, że gatunek ten jest w stanie przeprowadzić maksymalną fotosyntezę nawet przy znacznie zmniejszonym przepływie, w przeciwieństwie do innych gatunków koralowców, które mają zwiększoną fotosyntezę, gdy są narażone na większe prędkości przepływu wody. Jedną z najbardziej dokładnych i szczegółowych prac, jakie kiedykolwiek czytałem o wpływie przepływu na fizjologię koralowców, jest „Pomiary in situ wpływu przepływu na produkcję pierwotną i oddychanie w ciemności w koralowcach rafowych” autorstwa Patterson i in. (3) . Naukowcy wykorzystali szczelne komory recyrkulacyjne rozmieszczone w podwodnym środowisku badawczym Aquarius w Key Largo FL. Zmierzyli tempo oddychania i fotosyntezy Montastrea annularisprzy prędkościach przepływu 2-16 cm / s. Podobnie jak Denison i Barnes, badanie wykazało również, że nastąpił wzrost produkcji pierwotnej i oddychania wraz ze wzrostem szybkości przepływu, ale co ważniejsze, dyskusja zawiera szczegółowe wyjaśnienia interakcji między siłami hydrodynamicznymi i właściwościami dyfuzyjnymi gazów, aby wyjaśnić ich wyniki. Dyskusja wykracza daleko poza mechanizmy, które przedstawiłem w poprzednim artykule, więc jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o tym, jak przepływ wpływa na wymianę gazową w koralowcach, gorąco polecam przeczytanie tego artykułu. Ilustracja 3: Wydaje się, że Dendronepthea najlepiej łapie cząstki pokarmu przy prędkości przepływu 10-15 cm / s. Wychwytywanie cząstek Kiedy wydaje się, że większość badań fizjologii koralowców jest wykonywana na koralowcach kamienistych , projekty badawcze Dendronepthea dr Kathariny Fabricius mogą pomóc zrównoważyć sytuację. W klasycznym badaniu zachowań żywieniowych Dendronepthea (4) dr Fabricius wykazał zależne od przepływu wychwytywanie cząstek tej pięknej grupy koralowców. Pod wpływem prędkości przepływu od 0-35 cm / s ponad 200 próbek z 35 kolonii D. hemprichiwykazali znacznie większe wychwytywanie cząstek przy pośredniej prędkości przepływu około 15 cm / s. Przy najniższych prędkościach przepływu wychwytywanie cząstek cierpi z powodu niekorzystnej hydrodynamiki i braku „ruchu” cząstek, a przy największej prędkości przepływu polipy nie mogą pozostać otwarte pod wpływem siły przepływu wody. Chociaż Sebens i in. Z 1997 r. (5) artykuł dotyczy również wpływu przepływu wody na wychwytywanie cząstek, skupia się na tym, jak morfologia Madracis mirabilis oddziałuje z przepływem wody przy różnych prędkościach, aby wpływać na wychwytywanie cząstek. Podobnie jak wspomniana powyżej praca Fabriciusa, w eksperymencie ustalono, że najwyższe tempo wychwytywania cząstek M. mirabilis występuje przy prędkościach przepływu między 10-15 cm / s. Jednak podczas gdy Dendroneptheakarmienie zostało w dużej mierze przerwane powyżej prędkości przepływu 30 cm / s, przy prędkościach przepływu 40-50 cm / s M. mirabilis nadal wykazywał około jednej czwartej ogólnej wydajności wychwytu wykazanej przy korzystniejszych 10-15 cm / s. Przyczyną tej rozbieżności jest to, że podczas gdy polipy Dendronepthea były w dużej mierze zapadnięte pod wpływem siły przepływu wody, solidne gałęzie Madracis chroniły polipy znajdujące się w dolnym biegu rzeki, które pozostawały otwarte, aby wychwytywać cząstki pokarmu w łagodniejszych turbulentnych wirach. Ponadto praca Sebens i wsp. Wykazała, że agregacje Madracis są odpowiednie do wychwytywania cząstek przy określonych prędkościach przepływu w zależności od gęstości gałęzi. Efekt średnioterminowy Wybielanie Do blaknięcia koralowców dochodzi, gdy budujące rafy koralowce wyrzucają życiodajne symbiotyczne algi, co sprawia, że wydają się one surowo białe. Chociaż blaknięcie koralowców jest w większości przypisywane niezwykle wysokiej temperaturze wody, inne czynniki, takie jak zmętnienie i ruch wody, wydają się być decydującymi czynnikami, które powodują, że bielenie jest mniej lub bardziej poważne. Jednym z najważniejszych działań na rzecz ochrony koralowców jest nauka określania, gdzie koralowce są najbardziej odporne na stresy środowiskowe, które powodują ich blaknięcie, i gdzie najprawdopodobniej będą się regenerować po tych stresach. W przeglądzie opublikowanych opisów zjawisk blaknięcia koralowców artykuł Westa i Salma (6)opisuje związek między blaknięciem koralowców a kilkoma czynnikami środowiskowymi, w tym przepływem wody. Chociaż warunki pogodowe na dużą skalę generują warunki, które prowadzą do masowego bielenia, w skali lokalnej reakcja na bielenie nie jest jednolita. Jednym z powtarzających się szczegółów, które West i Salm odkryli w swoim przeglądzie, jest to, że koralowce, które nie blakły lub nie ulegały szybkiemu odrodzeniu, prawie zawsze występowały na obszarach, które były narażone na stały lub sezonowy upwelling lub które doświadczały szybkiego wypływu z kanałów lub silnych prądów. W przeglądzie stwierdzono, że obszary ochrony, które sprzyjały odporności korali i odporności na stres bielenia, byłyby prawdopodobnie obszarami, w których przepływ wody był silniejszy i bardziej równomierny. Fotoinhibicja jest prekursorem blaknięcia koralowców, które występuje, gdy koralowce otrzymują więcej światła, niż mogą znieść. Kiedy pojawia się fotoinhibicja, koralowce zaczynają się stresować, a ich tempo fotosyntezy spada. Zgodnie z obserwacjami Westa i Salma, ostatnia praca Nakamura i wsp. (7) wykazali, że istnieje redukcja fotoinhibicji przez przepływ wody. Eksponując próbki Acropora difitiferaZe względu na różne prędkości przepływu wody i dwa różne reżimy światła Nakamura i jego koledzy ustalili nie tylko, że fotoinhibicja zmniejsza się przy wyższych prędkościach przepływu, ale także wykazali, że przy dużych natężeniach światła i małych prędkościach przepływu wzmacniane jest fotouszkodzenie symbiontów koralowców, co z kolei sprawia, że korale są bardziej wrażliwe na działanie światła i skrajnych temperatur. W ramach kontynuacji tego eksperymentu ta sama grupa badaczy przyjrzała się odzyskiwaniu bielonych Stylophora pistillata w podobnych warunkach eksperymentalnych (8) . Od wybielania koralowcówindukuje utratę zooksantelli, naukowcy wystawili próbki koralowców na niskie (3 cm / s) i umiarkowane (20 cm / s) prędkości przepływu wody i zmierzyli gęstość zooksantelli w koralowcach w okresie 7 tygodni. wykazali gwałtowny wzrost gęstości zooksantelli w trakcie badania, koralowce leczone przy niskim przepływie ledwo zyskały jakąkolwiek gęstość zooksantelli. Zasadniczo dwa wspomniane wcześniej badania Nakamura i wsp. popierają stanowisko West i Salm, że przepływ wody jest ważny dla uodpornienia koralowców na stresory bielenia oraz że odpowiedni ruch wody jest również ważny, aby pomóc koralowcom w regeneracji po stresie bielenia. Ilustracja 4: Jak większość koralowców rafowych, Porites kompresja najlepiej rośnie w szybszym przepływie wody. Chociaż silny przepływ wody pomaga koralowcom przeciwdziałać blaknięciu, życie w naprawdę stabilnym, wygodnym środowisku może zmniejszyć tolerancję koralowca na występowanie stresu termicznego. W badaniu z 2005 roku McLanahan i wsp. (9) naukowcy zbadali strefy rafy wokół wyspy Mauritius, które różniły się głównie obfitością przepływu wody. Badanie wykazało, że blaknięcie koralowców było najbardziej rozpowszechnione na rafach, które otrzymywały najbardziej stały i obfity przepływ wody. Chociaż to odkrycie jest sprzeczne z większością literatury dotyczącej związku między przepływem wody a bieleniem koralowców, w artykule wyjaśniono, że korale najbardziej dotknięte chorobą miały zmniejszoną aklimatyzację do drobnych zdarzeń stresowych. Ponieważ najbardziej dotknięte korale zostały zaaklimatyzowane do bardzo stabilnej temperatury i stałego wysokiegow środowisku przepływu wody , koralowce nie musiały aklimatyzować się do drobnych stresów, więc były mniej zdolne do tolerowania anomalnych zdarzeń wysokiej temperatury. Koralowcami dominującymi w środowisku, które najbardziej wyblakły z powodu tej anomalii temperaturowej, były gatunki Acropora i Montipora . Tempo wzrostu Wpływ przepływu wody na tempo wzrostu jest kwestią wielotorową. Ogólny wskaźnik wzrostu jest odzwierciedleniem tego, jak dobrze koralowce mogą fotosyntetyzować, łapać pożywienie, przeciwstawiać się bieleniu, unikać chorób i drapieżnictwa. Tempo wzrostu jest zwiększane przez przepływ z powodu zmniejszonej sedymentacji, zwiększonej szybkości fotosyntezy i oddychania, większej obfitości „ruchu” żywności i bardziej wydajnego wychwytywania cząstek żywności. Chociaż ten eksperyment przeszczepu przeprowadzony przez dr Ilsę Kuffner (10) wydawał się bardziej zaniepokojony wpływem światła ultrafioletowego na fotoprotekcyjne pigmenty koralowców, jednym z czynników, który był zróżnicowany, był ruch wody . Dr Kuffner przeszczepił replikowane gałęzie dziewięciu różnych kolonii Porites compressa.Fragmenty zostały rozdzielone między obszar ruchu wody w otoczeniu (normalny) i obszar ruchu wody o niskim poziomie. Korale przeszczepione do niskiego przepływu wykazywały zmniejszone stężenia pigmentów fotopretekcyjnych w porównaniu z próbkami, które były utrzymywane w normalnym środowisku przepływu. Ponadto w badaniu ustalono, że jedynym istotnym czynnikiem wpływającym na szybkość zwapnienia był ruch wody. Korale przeszczepione do obszarów o wysokim ruchu wody wykazywały znacznie wyższe wskaźniki zwapnienia niż te, które były częścią leczenia przy niskim ruchu wody. Wspomniane wyżej badanie dr Fabriciusa (8) również wykazało niż w dłuższej perspektywie tempo wzrostu D. hemprichikolonie odzwierciedlają skuteczność wychwytywania cząstek, przy czym szybkość wzrostu jest najwyższa przy prędkościach przepływu między 10–20 cm / s. W pracy Sebens i wsp. (2), w której badano Agaricia, dokonano również pomiarów szybkości wzrostu Agaricia przy różnych prędkościach przepływu. Zgodnie z oczekiwaniami, korale, które rosły w środowiskach o dużym przepływie, również wykazywały wyższe tempo wzrostu niż korale, które rosły w środowiskach o niższym przepływie; te, które rosły w osłoniętych wklęsłościach, wykazywały znacznie zmniejszony wzrost. Długotrwałe skutki W długiej skali tygodni, miesięcy i lat skutki przepływu wody nadal obejmują wzrost i zwapnienie, ale dyskusja na temat wzrostu i zwapnienia odchodzi od pomiarów długości, powierzchni, objętości i masy i możemy zacząć obserwować i omawiać morfologię rozmnażanie bezpłciowe, współzawodnictwo i przetrwanie. Ilustracja 5: Acropora cervicornis to rodzimy acropora, który niedawno został wymieniony jako gatunek zagrożony. Wpływ przepływu na morfologię Korale są zwierzętami bardzo podatnymi na adaptację, a różne odmiany tego samego gatunku często uważano za nowe gatunki. Ponieważ koralowce żyją w wielu siedliskach, ich szkielety muszą urosnąć do kształtów i tekstur, które będą najlepiej pasować do środowiska fizycznego, w którym dominuje przepływ wody. Starsze badanie przeprowadzone przez dr Davida Bottjera opisuje kilka interesujących cech morfologii Acropora cervicornis w środowiskach o wysokim i niskim ruchu wody (11) . Do tego projektu badawczego dr Bottjer wybrał obszar rafy zwrotnej o niskim przepływie i przyległy obszar rafy o wysokim przepływie w celu zbadania gęstości rozgałęzień, kąta i orientacji A. cervicornis.kolonie, które rosną w tych różnych środowiskach przepływu. Kolonie rosnące w spokojniejszym rejonie rafy grzbietowej wykazywały stosunkowo wyprostowane gałęzie z dużymi odstępami między nimi i brakiem znaczącej orientacji z przepływem wody. Natomiast gałęzie kolonii występujących w rejonie grzbietu rafy o wysokim przepływie były znacząco różne; gałęzie były znacznie gęstsze, były bardziej nachylone poziomo, a gałęzie w większości skierowane były z dala od nadciągającego strumienia. Autor doszedł do wniosku, że cechy gałęzi kolonii o wysokim przepływie wody dobrze nadają się do zmniejszania przenoszenia pędu z płynącej wody na gałęzie w celu ograniczenia pękania. Jednak, Chociaż każdy akwarysta lub naukowiec zgodzi się z faktem, że przepływ wody ma głęboki wpływ na morfologię koralowców i innych organizmów bentosowych, zaproponowano bardzo niewiele wyjaśnień mechanizmów rządzących tą zależną od przepływu właściwością. Jedynym wyjątkiem jest papier 1985 r Rinkevich i Loya (12) na wzorca rozgałęziania S . pistillata . Artykuł cytuje poprzednią pracę autorów, która wykazała, że S. pistillata rośnie poprzez dychotomiczne rozszczepienie gałęzi, że dojrzałe kolonie mają ogólnie kulisty kształt i że złamane gałęzie odrastają szybciej niż nieprzerwane gałęzie, tak że kulisty kształt kolonii jest przeważnie odnawiany. (13). Autorzy byli zainteresowani przede wszystkim w ciekawy fakt, że oddziały S . pistillata nigdy się nie łączą, nawet jeśli gałęzie, które zostały złamane i zaszczepione w tej samej kolonii, szybko się zrosną (14) (Uwaga: zobacz sam, w swoim zbiorniku, czy którakolwiek z gałęzi Stylophora lub Pocillopora się stopiła . Prawdopodobnie nie podczas gdy gałęzie Montipora i Acropora zrastały się dość regularnie w dojrzałych koloniach). Autorzy zaproponowali, że za zapobieganie fuzji gałęzi S. pistillata odpowiedzialny jest izomon (rodzaj hormonu).. Aby przetestować tę hipotezę naukowcy załączone do góry rosnące gałęzie S . pistillata i Millepora alcicornis w parach z tych samych kolonii, tak że by się zetknęły, gdyby rosły prosto. Chociaż próbki Millepory po prostu się stopiły , Stylophorapróbki rosły bardzo blisko siebie, ale jednocześnie zaczęły się od siebie oddalać. Jeśli rzeczywiście istnieje hormon, który proporcjonalnie reguluje odstępy między gałęziami, to ruch wody miałby głęboki wpływ na morfologię koralowców; Przy niskim przepływie wody substancja byłaby w większym stężeniu, prowadzącym do szeroko rozstawionych gałęzi, a przy wysokim przepływie izomon byłby mniej skoncentrowany, co spowodowałoby wzrost kolonii koralowców w bliższych odstępach. Chociaż jest całkiem możliwe, że istnieje jeden lub więcej hormonów, które kontrolują wzorce gałęzi u Stylophora, inne Pocilloporids i inne korale, uważam, że rozszerzenie polipów jest bardziej prawdopodobną kontrolą odległości dla tej grupy. Ponieważ wydłużanie się polipów można w dużej mierze wytłumaczyć również przepływem wody, fizjologicznie odpychający efekt może być czynnikiem dotykającym się polipów, gdy gałęzie rosną blisko siebie, stymulując w ten sposób gałęzie do odrastania. Oto jeden dla miłośników zoanthidów. Chociaż zwykle niewiele uwagi poświęca się wymaganiom przepływu „Zoa's” jako grupy, badanie przeprowadzone przez dr M. Koehla (15) zaowocowało dokładnym zbadaniem związku między przepływem wody a morfologią kolonii zoanthidów. Zastosowane gatunki to Palythoa caribaeorum i P. variabilis. Kolonie P. carribaeorum charakteryzują się solidnym szaleństwem połączonych ze sobą polipów, podczas gdy polipy P. variabilis są około dwa razy wyższe i szersze oraz są tylko luźno połączone. Te dwa karaibskie gatunki zoanthidów występują zwykle w środowiskach o różnym natężeniu ruchu wody. Wydaje się, że mniejsze polipów i sztywniejszej kolonie P .carribaeorum najlepiej nadają się do przeciwdziałania siłom oporu, które występują przy wyższym przepływie wody. Gdy przepływ wody zostaje zmniejszony, koralowce, takie jak zoanthidae, które rosną blisko podłoża, zaczynają mieć trudności z łapaniem pokarmu, wymianą gazową i sedymentacją. P . variabilis opracował kilka adaptacji, aby przezwyciężyć te trudności. Przede wszystkim wyższy polipy P . variabilis wystają od podłoża do bardziej powszechne przepływu wody tak, że doświadcza stosunkowo podobne prędkości przepływu, jak P . carribaeorum, mimo że zwykle występuje w spokojniejszych środowiskach. Dłuższe macki i większy dysk jamy ustnej P. variabilispozwala wyłapać więcej cząsteczek jedzenia nawet przy zmniejszonym przepływie wody Również elastyczność luźno połączonych polipów jest przydatna do radzenia sobie ze zwiększoną sedymentacją, która występuje przy niższych prędkościach przepływu. Ponadto, P . variabilis zasługuje na swoją nazwę, ponieważ ma polipy, które mogą wyglądać zupełnie inaczej w zależności od tego, czy są samotne, czy kolonialne. Ponieważ samotne polipy nie mają sąsiadów, z którymi mogłyby dzielić siłę ruchu wody, są one zwykle krótsze i pogrubione u podstawy, podczas gdy polipy kolonialne są znacznie wyższe i węższe u podstawy. Wręcz przeciwnie, polipy, które występują na czołowych krawędziach kolonii, mają tendencję do przypominania pojedynczych polipów, ponieważ one również odczuwają większą siłę ruchu wody niż polipy we wnętrzu kolonii zoantidów. Wpływ morfologii na przepływ wody Podobnie jak przepływ wody wpływa na morfologię, morfologia koralowców jest specjalnie zaprojektowana w celu zmiany wzorców przepływu wody w celu dopasowania do określonych nisz. W rzeczywistości przepływ wody i efekty morfologiczne idą ze sobą w parze, ale jasne jest, że przepływ wody najpierw wpływa na morfologię. Na przykład mikrosiedlisko, które występuje we wnętrzu kolonii zoanthidów, może sprzyjać szybszemu wzrostowi, a to zjawisko może pomóc wyjaśnić, dlaczego w pewnych warunkach małe skupiska polipów zoanthidów rozmnażają się znacznie szybciej niż pojedyncze lub luźno skupione kolonie zoanthidów. Ale zanim zoanthidy będą mogły stworzyć dla siebie odpowiednie mikrosiedlisko, samotny polip założycielski musi najpierw zaaklimatyzować się w strumieniu wody, na który jest narażony Jak można się spodziewać, skupienie korali o większej gęstości z wieloma większą liczbą odgałęzień w górnym biegu rzeki, które zakłócają przepływ wody, jest skuteczniejsze w zmniejszaniu dużego przepływu wody niż agregacja o mniejszej gęstości o tej samej wielkości. Zgodnie z tym, Sebens i inni (9) określa, że agregacja gęstsze z M . mirabilisbyły lepiej przystosowane do wychwytywania cząstek żywności przy dużych prędkościach przepływu ze względu na ich zwiększoną zdolność do skutecznego zmniejszania przepływu wody. Jednak agregacje o mniejszej gęstości z większymi odstępami między gałęziami były lepiej dostosowane do wychwytywania cząstek pokarmu w warunkach niższego przepływu, ponieważ umożliwiały przepływ większej ilości wody przez kolonię. Chociaż większość z nas myśli o morfologii jako o trójwymiarowym kształcie naszych koralowców (czyli masywnych, rozgałęziających się, galwanicznych), zawiera ona również elementy 3D, które wystają z dwuwymiarowej powierzchni, aby zmienić teksturę lub szorstkość naszych koralowców. W 2001 roku Gardella i Edmunds (16) zbadali, jak chropowatość powierzchni dwóch masywnych koralowców karaibskich wpływa na właściwości przepływu wody na małą skalę.i jak to się ma do dyfuzji i wymiany gazowej. W eksperymencie stosowano różnej wielkości szkielety Dichocoenia stokesii i Stephanocoenia michilini i mierzone za turbulencji w kilku przepływów. Porównali turbulencje w dole strumienia z chropowatością powierzchni szkieletów próbek i znaleźli znaczącą korelację w mniejszych koloniach, których używali. Okazało się, że chropowatość powierzchni między tymi koralowcami miała niewielki wpływ na turbulencje, chociaż wyższe kolonie Dichocoenia miały większe turbulencje w dolnym biegu, szczególnie przy wyższych prędkościach przepływu. Dlatego wyższe kolonie Dichocoenia miały większy wpływ na turbulencje, co zwiększyło potencjał wysokiej dyfuzji i kursów wymiany gazu. Wniosek Chciałbym powtórzyć, że wpływ przepływu wody na zdrowie koralowców jest kontinuum obejmującym arbitralne tematy, które nakreśliłem. Na przykład, długotrwały wpływ wysokich wskaźników fotosyntezy i zwapnień na koralowcu przyniesie wysokie tempo wzrostu, a długoterminowy efekt wysokiego tempa wzrostu przyniesie więcej rozmnażania płciowego i bezpłciowego, a także wpłynie na morfologię. Podobnie długoterminowe zmiany morfologii koralowców mają zwykle na celu poprawę charakterystyki ruchu wody przez kolonię koralowców, aby zwiększyć wymianę gazową i wychwytywanie cząstek. Innymi słowy, koralowce są zależne od silnego przepływu wody dla ich bezpośredniego zdrowia i rozwijają się w formy, które odzwierciedlają warunki przepływu w ich środowisku. Aby zastosować to do akwariów, Powinieneś nie tylko zastanowić się, w jaki sposób możesz teraz zapewnić odpowiedni przepływ wody dla swoich koralowców, ale powinieneś także pamiętać o sposobach utrzymania charakterystyki przepływu w zbiorniku, gdy koralowce dojrzewają i zaczynają zmieniać i blokować przepływ w twoim zbiorniku. W artykule z przyszłego miesiąca omówię własne badania, w których zbadałem efektprzepływ wody o różnym natężeniu oświetlenia podczas fotosyntezy i oddychania Pocillopora damicornis . Bibliografia Dennison, William C. i David J. Barnes. 1988. Wpływ ruchu wody na fotosyntezę i zwapnienie koralowców. Journal of Experimental Biology and Ecology Tom 115: 67-77. Sebens. Kenneth P., Brian Helmuth, E. Carrington i B. Agius. 2003. Wpływ przepływu wody na wzrost i energię skleraktynu koralowca Agaricia tenuifolia w Belize . Coral Reefs Vol 22: 35–47 Patterson, Mark R., Ken Sebens i R. Randolph Olson. 1991 Pomiary in-situ wpływu przepływu na produkcję pierwotną i oddychanie ciemności u koralowców rafowych. Limnology and Oceanography Vol. 36: 936-948. Fabricus, KE, Genin, A. i Y. Benayahu. 1995a. Roślinność zależna od przepływu i wzrost miękkich koralowców wolnych od zooksantelli . Limnol. Oceanogr . 40: 1290–1301. Sebens, Kenneth P, Jan Witting i Brian Helmuth. 1997. Wpływ przepływu wody i rozstawienia gałęzi na wychwytywanie cząstek przez rafę koralową Madracis mirabilis . Czasopismo eksperymentalnej biologii i ekologii morza. Vol 211: 1-28. West, Jordan M. i Rodney V Salm. 2003. Odporność i odporność na blaknięcie koralowców: konsekwencje dla zarządzania rafą koralową. Conservation Biology, tom 17: 956–957. Nakamura, T., R. Van Woesik, H. Yamasaki. 2005. Fotoinhibicja fotosyntezy jest ograniczana przez przepływ wody w koralowcu Acropora digitifera budującym rafę . Seria postępu w ekologii morskiej. Vol 301: 109-118 Nakamura, T., H. Yamasaki, R. van Woesik. 2005 Przepływ wody ułatwia regenerację po wybielaniu korala Stylophora pistillata . Marine Ecology Progress Series Vol 256: 287-291. McLanahan, TR, J. Maina, R. Moothien-Pillay, AC Baker. 2005. Wpływ geografii, taksonów, przepływu wody i wahań temperatury na intensywność blaknięcia koralowców na Mauritiusie. Marine Ecology Progress Series Vol 298: 131-142. Kuffner, Ilsa B. 2002. Wpływ promieniowania ultrafioletowego i ruchu wody na rafę koralową, Porites compressa Dana: a transplantation experimental. Journal of Experimental Biology and Ecology 270: 147-169. Bottjer, David J. 1980 Morfologia rozgałęzień koralowca Acropora cervicornis w różnych reżimach hydraulicznych. Journal of Paleontology Vol. 54: 1102–1107. Rinkevich, Baruch. I Yossi Loya. 1985. Izomony korala: proponowany sygnał chemiczny kontrolujący wewnątrzklonalne wzorce wzrostu rozgałęzionego korala. Bulletin of Marine Science, tom 36: 319-324. Rinkevich B. i Y. Loya. 1983. Wewnątrzgatunkowe sieci konkurencyjne w koralu Morza Czerwonego Stylophora pistillata . Coral Reefs Vol 1: 161-172. Loya Y. 1976. Regeneracja szkieletu populacji koralowców skleraktynowych w Morzu Czerwonym. Naturę Vol 261: 490-491. Koehl, MAR 1977. Przepływ wody i morfologia kolonii Zoanthid Materiały z III Międzynarodowego Sympozjum Rafa Koralowego. Gardella, DJ. I PJ Edmunds. 2001. Wpływ przepływu i morfologii na warstwy graniczne w skleraktynie Dichocoenia stokesii i Stephanocoenia michilini . Experimental Marine Biology and Ecology, tom 256: 279–289. Podstawy hydrodynamiki I rozpoczął tę serię artykułu z podstawowego wprowadzenia do mechanizmów, dzięki którym przepływ wody wpływa na szybkość wymiany gazowej korali. Po wprowadzeniu zapoznałem się z przeglądem prac naukowych dotyczących interakcji przepływu wody i koralowców oraz własnymi badaniami, które wykazały wpływ prędkości przepływu wody na oddychanie i tempo fotosyntezy koralowców. Mój pierwszy artykuł o wymianie gazowej przedstawia kluczowe zagadnienia hydrodynamiki na małą skalę w odniesieniu do szybkości rozpuszczania gazów. W tym artykule powracamy do tematu hydrodynamiki w szerszej skali, aby dać czytelnikom podstawowe informacje na temat dużego obrazu ruchu wody.. Dokładniej omówię właściwości płynów, które regulują zachowanie poruszającej się wody w miejscu interakcji między koralowcami a otaczającą wodą. W ostatniej części cyklu przepływu wody w przyszłym miesiącu omówię, w jaki sposób akwaryści mogą zapewnić optymalny ruch wody w swoich akwariach, wykorzystując właściwości poruszających się płynów na swoją korzyść. Zdjęcie 1: Forma wzrostu tej Acropora palmata minimalizuje opór i jest idealna do życia w środowisku o bardzo wysokim przepływie. Wprowadzenie: Co to jest dynamika płynów? Badanie wpływu poruszającego się płynu na obiekty nazywa się dynamiką płynów. Dynamikę płynów można również wykorzystać do opisu cząstek, składników odżywczych i gazów, które są transportowane przez poruszające się płyny. Ale co to naprawdę znaczy być fluidem? Dictionary.com definiuje płynny rzeczownik jako „1. substancja, jako ciecz lub gaz, która jest zdolna do płynięcia i która zmienia swój kształt ze stałą szybkością pod wpływem siły zmierzającej do zmiany jej kształtu ”.Chociaż definicja płynów obejmuje gazy i ciecze, jest to dyskusja na temat przepływu wody. Jako taki będę używał terminów „woda” i „płyn” mniej lub bardziej zamiennie. Niezależnie od tego, czy mówimy o nieruchomym koralu, swobodnie pływających roślinach czy pływających rybach, hydrodynamika może pomóc nam powiązać właściwości ruchu wody ze stylem życia poszczególnychorganizmów wodnych . Lepkość i bezwładność Płyn można opisać za pomocą właściwości gęstości, ciśnienia, wyporu i lepkości. Spośród nich lepkość jest najważniejszą właściwością regulującą zachowanie ruchu płynu. Lepkość to odporność płynu na zmianę kształtu lub opór przepływu i można ją traktować jako tarcie płynu. Lepkość może być dynamiczna lub kinematyczna, ale dla naszych celów omówię ruch płynu jedynie w kategoriach lepkości dynamicznej, która jest miarą lepkości molekularnej (grubości) płynu. Lepkość płynu jest spowodowana przyciąganiem cząsteczek tworzących płyn. Miód byłby przykładem płynu o bardzo dużej lepkości, podczas gdy czysty alkohol jest przykładem płynu o bardzo niskiej lepkości. W wąskim zakresie temperatur w akwarium rafowym, Innym ważnym czynnikiem rządzącym hydrodynamiką jest bezwładność, czyli opór ciała na zmianę ruchu. Niezależnie od tego, czy obiekt lub płyn jest nieruchomy, czy się porusza, oba mają tendencję do pozostawania w bezruchu lub w ruchu. Efekt bezwładności zależy wyłącznie od masy, więc jeśli waga zostanie zwiększona, wzrośnie zarówno rozmiar, masa i bezwładność. Dlatego siły lepkości są najsilniejsze w małej skali, a siły bezwładności są najsilniejsze w dużej skali. Dla widłonogów woda morska jest bardzo lepka i jeśli przestanie pływać, natychmiast przestanie się poruszać. W tej skali dominującą siłą jest lepkość. Dla wieloryba woda morska stwarza bardzo mały opór i jeśli przestanie pływać, będzie się on przemieszczał na całkiem sporą odległość. W tej skali dominującą siłą jest bezwładność. Ponieważ właściwości lepkości i bezwładności dyktują zachowanie płynnego ruchu, Ilustracja 2: Stopień wymieszania w słupie wody zależy w dużym stopniu od tego, czy przepływ jest laminarny czy turbulentny. Turbulencja zwiększa mieszanie. Przepływ turbulentny i laminarny Turbulencja od dawna jest cechą, której akwarysta używa do opisania pożądanego ruchu wody w akwariach rafowych. Problem z tym opisem polega na tym, że podczas cyrkulacji wody morskiej w objętościach większych niż probówka bardzo trudno jest wytworzyć cokolwiek poza przepływem turbulentnym. Mając to na uwadze, cały przepływ wody, który akwarysta wytwarza w swoich akwariach, zostałby opisany jako turbulencja kierunkowa lub przepływ turbulentny, który jest głównie laminarny . Przepływ burzliwy charakteryzuje się przypadkowością i ogólnie uważa się go za szorstki i chaotyczny. Przepływ laminarny lub opływowy jest w zasadzie przeciwieństwem przepływu turbulentnego i charakteryzuje się równomiernym kierunkiem przepływu wody, mimo że równoległe prądy przepływu mogą poruszać się względem siebie. Płynny ruch przepływu laminarnego występuje, ponieważ siły lepkości powodują, że równoległe prądy sklejają się ze sobą. W tej sytuacji siły lepkości płynu dominują nad siłami bezwładności. Jeśli prędkość płynu zostanie zwiększona, siły bezwładności wzrosną, lepki efekt lepkości zostanie stłumiony, a równomierność przepływu laminarnego przekształci się w przepływ chaotyczny i burzliwy. Podobnie, gdy burzliwy przepływ wody zbliża się do stałej powierzchni, siły lepkości przenoszą tarcie między przepływem wody a powierzchnią. Tarcie powoduje zmniejszenie prędkości, tak że przepływ staje się bardziej laminarny, gdy zbliża się do powierzchni. Gdy przepływ wody zbliża się do stałej powierzchni, tarcie lepkie wzrasta, a prędkość przepływu stale spada. Drobna mikrowarstwa wody, która styka się z powierzchnią, ma zerową prędkość, nie porusza się i nie ślizga się. Obszar nad powierzchnią, w którym charakterystyka przepływu wody zmienia się pod względem rodzaju i prędkości, nazywany jest warstwą graniczną. Warstwy graniczne Warstwa graniczna opisuje rzeczywisty region interakcji między powierzchnią a płynem. Gdy warstwa graniczna jest określona przez rodzaj lub prędkość przepływu, nazywana jest warstwą graniczną pędu . Warstwa graniczna pędu określona przez rodzaj przepływu to obszar między powierzchnią a punktem, w którym przepływ zmienia się z laminarnego na turbulentny. Pędową warstwę graniczną można również zdefiniować za pomocą prędkości przepływu wody jako obszaru nad powierzchnią, który waha się od 0% do 99% przepływu głównego. Mówiąc po prostu, jest to region, w którym przepływ zwalnia. W niektórych przypadkach warstwa graniczna może być bardziej burzliwa niż laminarna, dlatego preferowane jest definiowanie warstwy granicznej w kategoriach prędkości. Istnieje jeszcze jedna oddzielna warstwa graniczna, którą można opisać pod względem stężenia określonej substancji, zwanej adyfuzyjna warstwa graniczna. Dyfuzyjna warstwa graniczna jest (arbitralnie) definiowana jako obszar nad powierzchnią, w którym występuje zmiana stężenia określonej substancji. Organizmy nieustannie wchłaniają i uwalniają substancje ze swoich powierzchni do słupa wody, więc stężenie substancji może się zwiększać lub zmniejszać w miarę oddalania się od powierzchni. Niezależnie od zastosowanej definicji grubość warstwy granicznej pędu i dyfuzji zależy od prędkości przepływu wody. W szybkim, turbulentnym przepływie będzie więcej mieszania, a warstwy graniczne będą cieńsze. W wolnym, laminarnym przepływie mieszanie będzie mniejsze. W zależności od badanych kryteriów rozmiar warstwy granicznej może wynosić od milimetrów do metrów. W przypadku organizmów bentosowych, takich jak koralowce, warstwa graniczna jest najbardziej krytycznym obszarem ruchu wody, ponieważ określa, w jaki sposób koralowiec się odżywia, jakie siły musi wytrzymać oraz szybkości dyfuzji, które napędzają oddychanie i fotosyntezę. Ilustracja 3: W całym swoim cyklu życia koralowce muszą radzić sobie z różnymi warstwami granicznymi w swoim środowisku. Konsekwencje warstwy granicznej są oczywiste dla każdego, kto kiedykolwiek wyhodował fragment kamienistego korala . Małe fragmenty korala przy pierwszym przyczepieniu mają tendencję do wzrostu w umiarkowanym tempie, ale gdy osiągną wysokość powyżej podłoża, tempo wzrostu ma tendencję do zwiększania. Wszyscy mieliśmy ten jeden fragment, który rósł w pełzającym tempie, ale gdy osiągnął określony rozmiar, wyskoczył z warstwy granicznej, a następnie rósł z zawrotną prędkością. Kiedy koralowiec osiągnie pewneprofilu, doświadczy bardziej burzliwego przepływu, zwiększając szybkość dyfuzji i maksymalizując oddychanie koralowców i fotosyntezę. Zjawisko to jest dobrze znane hodowcom koralowców, którzy mocują fragmenty koralowców do wystających podstaw lub zawieszają je w słupie wody za pomocą sznurka. Chociaż mogą nie być świadomi warstwy granicznej, te techniki mocowania skutecznie minimalizują efekty warstwy granicznej i maksymalizują wzrost, wystawiając fragmenty koralowców na optymalny przepływ. Liczba Reynolda (Re) Liczba Reynolda (Re) jest używana do określenia zależności sił lepkości i bezwładności w celu przewidzenia zachowania płynów. Staram się wykluczyć jak najwięcej matematyki, ale znajomość prostego obliczenia liczby Reynolda przy użyciu wartości względnych może znacznie pomóc w zrozumieniu, co dzieje się z przepływem wody wokół koralowców, ponieważ różnią się one rozszerzeniem polipów i ekspansją kolonii. Liczba Reynolda (Re) to stosunek sił bezwładności do sił lepkości taki, że Re = bezwładność / lepkość. Bezwładność jest równa iloczynowi prędkości, pola powierzchni oraz gęstości i lepkości mierzy się bezpośrednio. (Równanie 1) Re = bezwładność / lepkość (Równanie 2) Bezwładność = prędkość * powierzchnia Powierzchnia obiektu * Gęstość (Równanie 3) Re = prędkość * powierzchnia * gęstość / lepkość W tym samym płynie gęstość i lepkość są stałe, więc zmiany prędkości i pola powierzchni mają największy wpływ na liczbę Reynolda. W sytuacji, gdy lepkość dominuje nad bezwładnością, występuje przepływ laminarny, ponieważ lepkość powoduje, że prądy sklejają się ze sobą. Ten scenariusz jest przykładem przepływu z niskim Re. Gdyby zwiększyć prędkość tego samego płynu, bezwładność przewyższyłaby lepkość, co doprowadziłoby do przepływu turbulentnego z wysokim Re. Korale i inne organizmy bentosowe nie mogą zmieniać prędkości wody, ale mogą zmieniać sposób, w jaki wchodzą w interakcje z przepływem wody. To, że koralowce są nieruchliwe, nie oznacza, że są bezradne. W krótkim czasie koralowce mogą rozszerzać polipy i kolonietkanki w celu zwiększenia powierzchni. Kiedy powierzchnia jest zwiększona, wartość Re jest większa, a przepływ staje się bardziej burzliwy. Zwiększona turbulencja zmniejsza lokalną warstwę graniczną i zwiększa szybkości dyfuzji. Podobnie korale mogą rozciągać i cofać swoje polipy do części warstwy granicznej, która najlepiej pasuje do kolonii. Jeśli prędkość przepływu wody jest zbyt duża, cofanie polipów do dolnych części warstwy granicznej zmniejsza prędkość, zmniejszając wartość Re i zmniejszając ilość turbulencji, na które narażony jest koralowiec. Chociaż koralowce polegają głównie na biernej egzystencji, mogą aktywnie zmieniać swój kształt i teksturę, aby precyzyjnie dostroić swoje interakcje z przepływającą wokół nich wodą. Ilustracja 4: Kształt obiektu może mieć duży wpływ na jego interakcję z przepływem wody. Przeciąganie, podnoszenie i zasada Bernoulliego Przeciąganie i podnoszenie to siły, które wynikają z interakcji między płynnym ruchem a powierzchnią obiektów. Opór to opór wynikający z sumy tarcia lepkiego i różnic ciśnień. Tak jak istnieje tarcie lepkie między liniami prądu przepływu, tak lepkość przenosi tarcie między płynem a obiektem, które poruszają się względem siebie. Siła oporu, która jest wytwarzana przez ciśnienie, zależy w dużej mierze od kształtu przedmiotu, który ma kontakt z przepływającą wodą. Jeśli płyn zetknie się z powierzchnią, która zwiększa turbulencje, za obiektem pojawią się mniejsze komórki turbulentnego przepływu zwane wirami. Kiedy tworzą się wiry, wytwarzają siłę ciągnącą z podciśnienia za obiektem. Jeśli płyn zetknie się z powierzchnią, która minimalizuje turbulencje, ograniczy lub wyeliminuje tworzenie się wirów w dolnym biegu rzeki. Mówi się, że ten typ kształtu jest aerodynamiczny lub hydrodynamiczny i zmniejsza efekt oporu, skutecznie przekierowując i ponownie łącząc opływowy przepływ. Idealny kształt hydrodynamiczny przypomina łzę; gładki i zaokrąglony w górę strumienia z gładkim zwężającym się końcem w dolnym biegu. To pospolity kształt szybkich i aktywnych ryb, takich jak tuńczyk. Niektóre typy kształtów hydrodynamicznych będą generować siły działające prostopadle do kierunku przepływu na obiekt. Ta prostopadła siła nazywa się podnoszeniem i występuje, gdy ciało stałe zmienia kierunek poruszającego się płynu. Jeśli kierunek przepływu zostanie obrócony w jednym kierunku, siła podnoszenia jest generowana w kierunku przeciwnym. Przekrój skrzydła samolotu to kształt, który został zaprojektowany w celu maksymalizacji siły nośnej. Siła podnoszenia może być również spowodowana różnicą ciśnień spowodowaną zasadą Bernoulliego. Jeśli strumień prądu przepływa przez otwór w powierzchni, w kryzie pojawi się podciśnienie, co spowoduje wysysanie płynu. Forma wielu zwierząt wykorzystuje zasadę Bernoulliego poprzez rosnące kształty, które optymalizują bierny ruch wody przez niemechanizmy zasilające filtry . streszczenie Lepkość i bezwładność to najważniejsze właściwości ruchu płynu. Lepkość to odporność cieczy na przepływ, a bezwładność to opór ciała na zmianę ruchu. Stosunek sił bezwładności do sił lepkości nazywany jest liczbą Reynolda (Re). W małych skalach (Re <1) dominuje wpływ lepkości, aw dużych (Re> 1) efekt bezwładności jest ważniejszy. Ruch poruszającego się płynu można opisać jako burzliwy lub laminarny. Przepływ turbulentny charakteryzuje się nierównomierną prędkością i kierunkiem, podczas gdy przepływ laminarny można zdefiniować jako nie turbulentny. Przepływ laminarny charakteryzuje się równymi, równoległymi liniami ruchu. Przy niższych prędkościach przepływ wody jest zwykle laminarny, a przy wyższych prędkościach przepływ wody staje się burzliwy. Ponieważ prędkość płynu jest uwzględniana w obliczaniu liczby Reynolda, wartość Re może przewidywać przejście od przepływu laminarnego do turbulentnego. Ruch płynu może rozpadać się na mniejsze komórki turbulentnego przepływu zwane wirami. Jeśli tworzenie się wirów następuje w wyniku kontaktu ruchu płynu z obiektem, będą one wytwarzać siłę ciągnącą zwaną oporem. Jeśli przepływ laminarny jest przekierowywany przez powierzchnię, na powierzchnię działa prostopadła siła zwana podnoszeniem. Bibliografia Vogel, S. 1994. Life in Moving Fluids. Princeton University Press, Princeton, NJ Wpisy Wikipedii dotyczące hydrodynamiki , liczby Reynolda i warstw granicznych . Zingmark, Richard. „Życie w płynnym środowisku (hydrodynamika)”. Marine Ecology 575. University of South Carolina, Columbia. Październik 2005. W ostatnich latach pojawiło się wiele różnych i oryginalnych danych dotyczących oświetlenia i korali w akwarium rafowym. W przeciwieństwie do tego, było znacznie mniej artykułów na temat skutków i znaczenia przepływu wody w akwarium rafowym. Większość akwarystów nie zdaje sobie sprawy z związku między przepływem laminarnym a turbulentnym i praktycznie nikt nigdy nie omawia ruchu wody w akwarium rafowym w kategoriach, które faktycznie odnoszą się do dynamiki płynów. Nadszedł czas, aby akwarystyka rafowa nadrobiła zaległości w dziale przepływu. Podobnie jak oświetlenie akwarium zostało poddane gruntownej ponownej ocenie, tak samo musimy zacząć zastanawiać się, jak ruch wody w naszych akwariach przekłada się na ruch wody, który jest istotny i odpowiedni dla zdrowia koralowców. Opis idealnego przepływu Z braku lepszej wartości akwaryści opisują ilość ruchu wody w swoich akwariach rafowych w kategoriach obrotów. Jeśli identyczne głowice są umieszczone na przeciwległych końcach akwarium, ale jedna głowica jest skierowana w stronę środka akwarium, a druga skierowana jest w stronę szyby akwarium, głowica skierowana w stronę środka akwarium niewątpliwie będzie wytwarzać większe prędkości przepływu i więcej cyrkulacja w całym akwarium. Chociaż obie głowice napędowe mają tę samą prędkość obrotową, ich orientacja względem głównej masy wody ma ogromny wpływ na prędkości przepływu, które będą wytwarzać. Ponieważ prędkość przepływu jest krytyczną miarą określającą szybkość wymiany gazowej, obroty niewiele wpływają na to, jak szybko koralowiec oddycha i fotosyntetyzuje. W środowisku naturalnym powierzchnia rafy i żyjące na niej koralowce doświadczają przeważnie przypadkowego, chaotycznego przepływu w postaci fali oscylacyjnej.W większości przypadków akwaryści interpretują „przypadkowy, chaotyczny przepływ”, aby wykluczyć przepływ laminarny lub jednokierunkowy. Ta interpretacja zwykle przekłada się na zbiór głowic i wlotów rozmieszczonych na wzór tego, co nazywam plutonem egzekucyjnym. Chociaż akwaria rafowe są próbą odtworzenia naturalnego środowiska, próba odtworzenia gwałtownego wzrostu wraz ze skalą i energią środowiska naturalnego wymagałaby ogromnego wysiłku i zasobów. O ile oscylacyjny przypływ środowiska naturalnego pociąga za sobą ruch całej masy wody, o tyle typowe akwarium charakteryzuje się małymi smugami ruchu wody, które tracą prędkość i oddalają się od źródła przepływu wody (Harker 1998). Przepływ wody, który opuszcza głowicę lub inne wyjście zaczyna się jako szybki, jednokierunkowy przepływ. Jednak wraz ze wzrostem odległości od źródła przepływu opór od innych przepływów i lepkie tarcie powodują, że uporządkowany przepływ szybko traci pęd. W tym momencie przepływ traci prędkość i staje się coraz bardziej wielokierunkowy, turbulentny. Riddle zilustrował to zjawisko za pomocą cyfrowej elektronikiprzepływomierz (Riddle 1996). Przepływ pochodzący bezpośrednio z głowicy napędowej Hagen 802 wykazywał prędkości powyżej 70 cm / s, podczas gdy zmierzona prędkość wynosiła 0 cm / s tylko w odległości 60 cm. Nie oznacza to, że nie było przepływu w tej odległości, ale raczej oznacza, że albo przepływ nie był prawidłowo wyrównany z przepływomierzem, albo suma przepływów wielokierunkowych miała prędkość netto 0 cm / s. Prawdą jest, że turbulencja prowadzi do zwiększonego tempa mieszania, ale szybki przepływ laminarny stanie się turbulentnygdy tylko napotka nieregularną powierzchnię, taką jak koralowiec. Im większa prędkość przepływu, tym większa ilość turbulencji powstających, gdy przepływ napotyka powierzchnię. Chociaż turbulencja jest pożądanym produktem końcowym ruchu wody, akwaryści powinni bardziej skupić się na wytwarzaniu szybszego jednokierunkowego przepływu Środowisko przepływu Środowisko, w którym występuje ruch płynu, ma ogromny wpływ na zachowanie płynu. Trzy rzeczy, które będą miały wpływ na ruch wody w akwarium, to wymiary akwarium, ukształtowanie struktury żywej rafy skalnej , w tym koralowców, oraz siła i czas trwania ruchu wody. Rozważając akwarium do wykorzystania jako zbiornik rafowy, należy pamiętać, że wymiary zbiornika rafowego będą miały duży wpływ na rodzaj rafy. Rozmiar i kształt zbiornika determinuje rodzaj oświetlenia, jaki będzie używany, sposób konserwacji, rodzaj ryb i koralowców, które może pomieścić oraz przepływ wody.będzie się zachowywać w szkle. Jako zwolennik ruchu wody zazwyczaj najpierw rozważam ostatnie kryteria. W małym akwarium woda będzie łatwo przepływać przez całe akwarium, masowy ruch wody będzie następował bardzo szybko, ale nie będzie dużej niejednorodności prędkości przepływu. W mniejszym akwarium siły lepkości powodują, że większość ruchu wody porusza się z podobną prędkością i może być trudno zapewnić odpowiednio wolne i szybkie prędkości przepływu wody dla koralowców, które preferują jedną lub drugą. W większym akwarium poruszenie całej masy wody wymaga większej siły, a cyrkulacja całej objętości zajmie więcej czasu. Jednak gdy cała masa wody w większym akwarium się poruszy, będzie miała większą bezwładność i będzie mniej utrudniona przez strukturę rafy lub korale, które wystają do głównego nurtu. W większych zbiornikach łatwiej jest uzyskać różnorodne reżimy przepływu. Ponieważ większy zbiornik będzie podlegał bardziej siłom kinetycznym niż lepkim, bardziej prawdopodobne jest, że będzie miał wąskie pasmo szybszego przepływu na powierzchni i szersze pasmo wolniejszego przepływu na dnie. Rysunek 1 To akwarium jest dobrym przykładem zbiornika rafowego, który wykorzystuje niewielką ilość żywej skały. Chociaż jest to nowatorski kształt, wymiary tego akwarium utrudniały wytwarzanie masowego ruchu wody. Jak można się spodziewać, im więcej rocka na żywomasz w akwarium, tym trudniej będzie zapewnić odpowiedni ruch wody do objętości całego zbiornika. Ponieważ wolę patrzeć na korale z góry, generalnie używam jak najmniej skał. Wszyscy słyszeliśmy sugestię, że akwarium rafowe wymaga 1-2 funtów żywej skały na galon, ale ponieważ gęstość żywej skały jest bardzo zróżnicowana, nie jest to zbyt przydatna wskazówka. Jak widać na rysunku 1, osobiście preferuję zbudowanie struktury rafowej, która zajmuje nie więcej niż około 25% rzeczywistej objętości akwarium. To ograniczenie jest równoznaczne z aranżacją żywej skały, która może zajmować większość długości akwarium, ale nie powinna być dużo większa niż połowa wysokości i połowa szerokości niż wymiary akwarium. Chociaż nowi akwaryści mogą być skłonni nazywać tego rodzaju konfigurację „pustą,korale i wzrost . W oceanie prądy powierzchniowe wody są napędzane głównie przez wiatr wiejący po powierzchni morza. Ilość wody poruszającej się w tych prądach jest proporcjonalna do siły wiatru i czasu, przez jaki wieje, co nazywa się aportem. Ponieważ akwaryści nie używają wiatru do przemieszczania wody, w naszych akwariach możemy myśleć o pobieraniu jako o czasie, w którym masa wody jest popychana w określonym kierunku. Dostępne w handlu „wytwórcy fal” nie są zaprojektowane ani zbudowane na niczym innym niż na status quo koralowego hobby, jakim jest koralowce i akwaria rafowe.potrzebują „losowego, burzliwego przepływu”. Oprócz wysokiej ceny, moim największym zarzutem dotyczącym tych urządzeń sterujących pompami jest to, że ich wyloty są włączane i wyłączane w tak krótkich odstępach czasu, że nie pozwalają na optymalny pobór przepływu wody. Wyłączając pompę, zanim miała szansę osiągnąć pełny potencjał ruchu wody, pompa wodna w tym scenariuszu zasadniczo wysyła smugę ruchu wody, która napotyka duży opór wynikający z bezwładności objętości wody. Wydłużając czas, w którym pompa wody jest włączona, poruszająca się działka wody nabierze wielkości i pędu, tak że po wyłączeniu pompy objętość wody powinna przez krótki czas nadal przepływać przez akwarium. Ostatnią kwestią dla środowiska przepływu jest umieszczenie bezkręgowców w obszarach akwarium, które łączą odpowiednie natężenie oświetlenia i prędkość przepływu wody. Ponieważ górna część akwarium jest często preferowaną lokalizacją dla silnie oświetlonych koralowców, podwójnie korzystne jest skoncentrowanie szybkiego ruchu wody w górnych warstwach akwarium. Należy pamiętać, że kiedy woda opływa kształt, zwykle występuje więcej turbulencji, a zatem większa wymiana gazowa na dolnej powierzchni kształtu. Jeśli patrzysz na górną powierzchnię koralowca w poszukiwaniu wskazówek dotyczących reakcji behawioralnej koralowca na przepływ wody, możesz przegapić bardziej znaczącą reakcję na dolnej ścianie koralowca. Najważniejsze jest to, że powinieneś przeprowadzić inspekcję koralowców w całej kolonii pod kątem wskazań, czy przepływ, na który koral jest narażony, jest odpowiedni. Masowy ruch wody Poruszająca się masa wody będzie miała tendencję do powrotu do stanu równowagi o niskiej energii za pośrednictwem kilku mechanizmów sprzężenia zwrotnego. Grawitacja, ciśnienie i tarcie to siły, które zapewniają, że woda na odległych krańcach statku ma wspólny wpływ na ruch masy wody jako całości. Jako akwaryści próbujący odtworzyć warunki przepływu środowiska, w którym koralowce występują naturalnie, powinniśmy mieć na uwadze te siły i powinniśmy wykorzystać je na naszą korzyść, aby zachęcić do masowego ruchu wody w całym akwarium. Aby zmaksymalizować wydajność sprzętu do przepływu wody, akwarysta powinien zaprojektować systemy ruchu wody tak, aby wszystkie komponenty współpracowały ze sobą, aby zminimalizować opór i przesunąć całą masę wody w akwarium. Najlepszym sposobem na połączenie energii poruszającej się wody w celu uzyskania maksymalnego ruchu wody w akwarium jest zachęcenie do tworzenia kolistego ruchu wody zwanego wiatrem. Podobnie jak koło, wirnik wykorzystuje mechanizmy sprzężenia zwrotnego, które zachowują pęd poprzez zminimalizowanie oporu. Wir akwariowy przypomina nieco taśmociąg ruchu wody i charakteryzuje się głównie przepływem laminarnym, jednokierunkowym. Poprzez naprzemienne obracanie się wiru z jednej strony na drugą, możliwe jest równomierne rozprowadzenie turbulencji po wszystkich stronach koralowców, a tym samym zwiększenie fotosyntezy i oddychania. Rysunek 2 Ten poziomy zbiornik wirowy wytwarzał prędkości przepływu w zakresie 15-22 cm / s. Gyre Tanks Zbiornik z wirami zachęca do maksymalnego pędu ruchu wody, ponieważ zawiera rozdzielacz, który zasadniczo zmienia zbiornik w obwód. To wyspecjalizowane akwarium ogranicza przekrój poprzeczny ścieżki wody, dzięki czemu cała woda płynie równomiernie w tym samym kierunku. Taka konfiguracja w większości rezygnuje z kamienia lub innych ozdób na jednej stronie rozdzielacza, dzięki czemu zmniejsza tarcie ze zwykłą strukturą rafy akwariowej co najmniej po jednej stronie przepływu. Przegroda rozciąga się na prawie całej długości akwarium i można ją ustawić poziomo lub pionowo. W ustawieniu pionowym przegroda spoczywa na środku dna akwarium i wystaje poza powierzchnię wody. W układzie poziomym przegroda jest zlicowana ze środkiem przedniej i tylnej szyby akwarium.miękkie koralei wysokie korale rogacze. Ten typ akwarium może być bardziej estetyczny, ponieważ łatwo jest ukryć pompy i wyloty wody za ścianką działową akwarium i zachowuje pole widzenia zbiornika. Jednakże, ponieważ masa wody wirnika pionowego jest zawsze w kontakcie z dnem akwarium i powierzchnią wody, ma większy potencjał do wywoływania ścinania prędkości z szybszym przepływem u góry i wolniejszym u dołu. W poziomym zbiorniku z wirnikiem głowice lub wyloty przepływu są umieszczone pod rozdzielaczem i są ustawione w płaszczyźnie poziomej. Ta konfiguracja zachowuje oryginalną rzeczywistą powierzchnię akwarium, ale robi to kosztem wysokości akwarium. Większa powierzchnia i bliższa bliskość źródła światła sprawiają, że poziomy zbiornik z wirnikami jest idealny do skoncentrowanych wysiłków w hodowli koralowców. Rysunek 3 Zbiornik z wirami pionowymi (inaczej zbiornik z przepływem laminarnym) zaprojektowany dla wysokich gatunków koralowców. Zdjęcie: Michael Janes. Rysunek 2 jest przykładem poziomego zbiornika z wirami, który zbudowałem dla hodowli koralowców kamienistych. Akwarium ma 33 galony, 4 stopy długości, 14 cali szerokości i 12 cali wysokości. Przegroda została wykonana z dwóch kawałków ciemnego pleksi, które zostały nałożone na środku. Obydwa elementy rozdzielacza nie były zamocowane i stwierdziłem, że mogę zmieniać prędkość przepływu wody, dostosowując odległość szczeliny między rozdzielaczem a czołami szyby akwarium. Ruch wody zapewniała jedna pompa Seio 820 z jednej strony i dwie Maxi-jet 1200 z drugiej strony. Do przełączania zasilania między pompami przez 5 do 15 minut z każdej strony zastosowano wyłącznik czasowy Chauvet. Ponieważ przepływ wody był tak jednokierunkowy w tym długim akwarium, bardzo łatwo było zmierzyć prędkość przepływu. Prędkość wody obliczono, dodając do wody cząstki o neutralnym wyporze i określając czas, w jakim przebyły one w akwarium. Dzięki tej technice mogłem zmierzyć prędkość przepływu wody w zakresie 15-22 cm / s w całym akwarium. Prędkości te mieszczą się w zakresie idealnych prędkości przepływu dla optymalnego wychwytywania cząstek, oddychania i fotosyntezy wielu koralowców. Rysunek 3 jest obrazem pionowego zbiornika z wirnikiem zbudowanym i zaprojektowanym przez mojego Michaela Janesa zAquatouch . Pan Janes jest specjalistą od oktokoralnych i określa swój projekt jako zbiornik z przepływem laminarnym. Zaprojektował akwarium tak, aby zapewnić idealne warunki przepływu, zachowując jednocześnie wystarczającą przestrzeń w pionie, aby pomieścić wysokie gatunki miękkich koralowców, takie jak gorgonie. Chociaż to akwarium zostało zaprojektowane przede wszystkim jako dowód słuszności koncepcji, pan Janes nadal pracuje z tego typu zbiornikiem wirującym do badania gatunków ośmiornic. Rysunek 4 Ponieważ te 180 galonów krążyło za pomocą technik masowego ruchu wody, do wytworzenia odpowiedniego ruchu wody potrzebny był tylko skromny sprzęt. Gyres w akwariach rafowych Akwarium niekoniecznie potrzebuje rozdzielacza do wytwarzania wirów masy wodnej. Chociaż ruch wody nie będzie tak kompletny i jednolity, jak w przypadku zbiornika wirowego, nadal korzystne jest zachęcanie do ruchu wody po okrężnej ścieżce. W akwarium rafowym z żywymi skałami i koralowcami na dnie powierzchnia wody akwarium zapewnia najmniejszy opór poruszającej się wodzie. Ze względu na brak tarcia, poruszająca się woda, która jest kierowana w tym rejonie, będzie wytwarzać największy pęd masy wody. Jeśli istnieje równomierny transport wody powierzchniowej z jednej strony akwarium na drugą, cała masa wody powinna zacząć nabierać rozpędu, gdy jest przemieszczana na obu końcach. Na jednym końcu akwarium woda zacznie się „gromadzić”, a następnie opadać. Na drugim końcu, woda podniesie się i zastąpi objętość wypieraną przez ruch wody. Chociaż najłatwiej jest tworzyć wiry, które podążają za górną i dolną powierzchnią akwarium, nie jest to jedyny sposób tworzenia wirów. Rysunek 4 to zdjęcie akwarium o pojemności 180 galonów z odpływem przelewowym na środku zbiornika. Akwarium to zawierało niewielką ilość żywych skał i było rozprowadzane poprzez zachęcanie do masowego ruchu wody wokół przelewu w środku. Po raz kolejny zastosowano wyłącznik czasowy Chauvet do zmiany przepływu między dwoma obwodami głowic. Każdy obwód zawierał pompy ustawione ukośnie względem siebie iw ten sposób siły obu pomp pracowały razem, aby poruszać całą masą wody. Rysunek 5 Przykład dojrzałego akwarium rafowego, które wykazuje bardzo gęsty, kamienisty wzrost koralowców . Techniki masowego ruchu wody mogą nie tylko pomóc akwarystom w wytwarzaniu większych prędkości przepływu wody w akwarium, ale mogą również zachęcić do większego ruchu wody przez szczeliny żywej skały i korali z otwartym wzrostemformularze. Zwykle akwarysta może celować w jeden lub więcej pióropuszy ruchu wody na koralowce, które wymagają dużych prędkości przepływu wody. W tym scenariuszu burzliwy pióropusz przepływu wody napotyka duże tarcie na swojej drodze do pożądanego miejsca akwarium rafowego: napotka opór ze strony stojącej wody wokół niego, doświadczy oporu z powodu kształtu korali, które napotka i burzliwy charakter smugi przepływu wody w niewielkim stopniu przyczyni się do zachowania pędu ruchu wody. W scenariuszu z wykorzystaniem masowego ruchu wody zachowanie płynu będzie znacznie inne. Strumień wody z tego samego źródła napotka mniejszy opór ze strony wody wokół niego, ponieważ obie działki wody poruszają się w tym samym kierunku. Zmniejszony opór wyprostuje przepływ i zachowa większy pęd. Woda nie tylko będzie poruszać się szybciej, gdy dotrze do korala, ponieważ woda oddala się od korala w dolnym końcu, woda będzie przepychana przez normalnie stojącą wodę, która jest obecna we wnętrzu korali z otwartymi formami wzrostu. Rysunek 5 przedstawia akwarium, w którym gęsty wzrost koralowców stanowi znaczną część przekroju akwarium. Podczas stosowania technik masowego ruchu wody w przypadku gęstego wzrostu koralowców, prędkość przepływu wody może w rzeczywistości przyspieszyć, ponieważ więcej wody jest przepychane przez przestrzenie o mniejszej powierzchni. Akwaryści, którzy chcą zachęcić do dodatkowego ruchu wody we wnętrzu gęstych kolonii koralowców, zobaczą ogromne korzyści ze stosowania technik masowego ruchu wody. woda będzie przepychana przez normalnie stojącą wodę, która jest obecna we wnętrzu koralowców z otwartymi formami wzrostu. Rysunek 5 przedstawia akwarium, w którym gęsty wzrost koralowców stanowi znaczną część przekroju akwarium. Podczas stosowania technik masowego ruchu wody w przypadku gęstego wzrostu koralowców prędkość przepływu wody może w rzeczywistości przyspieszyć, ponieważ więcej wody jest przepychane przez przestrzenie o mniejszej powierzchni. Akwaryści, którzy chcą zachęcić do dodatkowego ruchu wody we wnętrzu gęstych kolonii koralowców, zobaczą ogromne korzyści ze stosowania technik masowego ruchu wody. woda będzie przepychana przez normalnie stojącą wodę, która jest obecna we wnętrzu koralowców z otwartymi formami wzrostu. Rysunek 5 przedstawia akwarium, w którym gęsty wzrost koralowców stanowi znaczną część przekroju akwarium. Podczas stosowania technik masowego ruchu wody w przypadku gęstego wzrostu koralowców prędkość przepływu wody może w rzeczywistości przyspieszyć, ponieważ więcej wody jest przepychane przez przestrzenie o mniejszej powierzchni. Akwaryści, którzy chcą zachęcić do dodatkowego ruchu wody we wnętrzu gęstych kolonii koralowców, zobaczą ogromne korzyści ze stosowania technik masowego ruchu wody. Podczas stosowania technik masowego ruchu wody w przypadku gęstego wzrostu koralowców, prędkość przepływu wody może w rzeczywistości przyspieszyć, ponieważ więcej wody jest przepychane przez przestrzenie o mniejszej powierzchni. Akwaryści, którzy chcą zachęcić do dodatkowego ruchu wody we wnętrzu gęstych kolonii koralowców, zobaczą ogromne korzyści ze stosowania technik masowego ruchu wody. Podczas stosowania technik masowego ruchu wody w przypadku gęstego wzrostu koralowców prędkość przepływu wody może w rzeczywistości przyspieszyć, ponieważ więcej wody jest przepychane przez przestrzenie o mniejszej powierzchni. Akwaryści, którzy chcą zachęcić do dodatkowego ruchu wody we wnętrzu gęstych kolonii koralowców, zobaczą ogromne korzyści ze stosowania technik masowego ruchu wody. Wnioski Akwarium rafowe ma długą drogę, zanim nasze zrozumienie przepływu wody dogoni to, co wiemy o oświetleniu akwarium rafowego. Podobnie jak w przypadku przydomka „Waty na galon”, które pojawiło się wcześniej, użycie „szybkości obrotu” do opisania ruchu wody nadal paraliżuje postęp bardziej zaawansowanych technik ruchu wody. Zachęcając do tworzenia jednego lub więcej wirów, akwaryści są w stanie wytworzyć większy ruch wody pod względem ogólnej prędkości przepływu wody. Ponieważ wyższe prędkości przepływu powodują większe ilości turbulencji, przekłada się to na zwiększoną wymianę gazową i wyższe szybkości fotosyntezy i oddychania. Bibliografia Harker, R. 1998. Pomiar przepływu turbulentnego w zbiornikach rafowych. Aquarium Frontiers, wydanie sierpniowe. Janes, MP 2005. Nowa era dla fanów morza? Międzynarodowa Konferencja Akwarium Morskie. Chicago, Illinois. Riddle, D., 1996. Ruch wody w akwarium rafowym, część 1. Aquarium Frontiers, 3: 4, 32-39.

Czyli niedawno się pojawiły ? (po tych dwóch miesiącach, od zalania🤔😉) bo na skale, i piachu ich nie widać. Może inaczej, czym mierzysz zasolenie? Ile czasu świeciła się ta lampa, nim pojawiły się okrzemki (w jakim cyklu?) Jak dawkujesz bakterie? Co jeszcze masz w tym filtrze? W jaki sposób jest zorganizowana dolewka (ręcznie - co jaki czas?) ile tej wody podmieniasz ? Rozumiem, że TDS posiadasz?

to znaczy, że wcisnęli Ci te produkty nie wspominając o cyklu azotowym? Na moje oko, to musisz zacząć od podstaw - czyli trochę poczytać m.in. o cyklu azotowym w akwarium, na początek bo bez tego ani rusz Jeśli już z youtuba wolisz czerpać wiedzę to proponuje Ci https://www.youtube.com/user/sebholcer/videos https://www.youtube.com/channel/UC294iuk-yM4EB29gghZnPIQ/videos zresztą wszystko masz na forum podane na tacy, wystarczy tylko poszukać Ogólnie rzecz biorąc to bardzo sterylnie masz w tym zbiorniczku jak na 2 miesiące więc tzw. ekipa czyszcząca po prostu wykituje z głodu coś mi tu nie pasuje ale OK

poszło PW

Przepraszam, masz rację I jestem w stanie zrozumieć, że uczysz się akwarystyki, krótko mówiąc. I przy pomocy tegoż forum, swoją wiedzę zamierzasz poszerzać. Ale podstawy z ortografii, czy też pisania masz chyba już za sobą? Ze swojej strony, mogę polecić https://sklep.seafarm.pl/pl/c/Serwis-akwariow/139 i powodzenia

Przepraszam bardzo, kto Ty jesteś ? 😳 To jakiś neologizm? Połączenie akwarysty z nadwrażliwością jelita grubego? Ogarnij post, do w miarę akceptowalnej wypowiedzi w języku polskim, bo ani czytać, ani zrozumieć tego nie idzie. Ludzie😱🤬🤯 szanujmy się odrobinkę choć pozdrawiam

Miękkie korale Dendronephthya , lepiej znane jako „korale goździki”, są jednymi z najpiękniejszych i najbardziej charakterystycznych przedstawicieli naturalnych społeczności rafowych. Jednak ich wymagania dotyczące opieki w niewoli pozostają nieuchwytne i do tej pory nikt tak naprawdę nie był w stanie utrzymać i hodować Dendronephthya w domowych akwariach. Jasne, istnieją indywidualne doniesienia o „kimś, kogo zna twój przyjaciel”, który trzyma goździka przez rok, a może nawet trochę go uprawia. Ale ogólnie rzecz biorąc, nadal nie wymyśliliśmy, jak naprawdę uszczęśliwić te korale, w ramach recepty na typowe domowe akwarium. Czteromiesięczna kolonia Dendronephthya wygląda równie zdrowo i kolorowo, jak wtedy, gdy została sprowadzona z Fidżi. W przeszłości aktywnie staraliśmy się odnieść sukces w utrzymywaniu i uprawie korali goździków, z ograniczonym powodzeniem, i uważnie śledziliśmy prace Tima Wijgerde, aby opracować system eksperymentalny specjalnie dla tej grupy koralowców. Ten wspólny wysiłek doprowadził do ostatecznej utraty wszystkich kolonii koralowców w ciągu kilku miesięcy, mimo że naprawdę staraliśmy się zapewnić Dendronephthya wszystko, co uważamy, że te korale muszą być zdrowe i rosnąć. Na początku lata, będąc na Fidżi, wybrałem pojedynczą małą kolonię Dendronephthya z Walt Smith Fiji, aby spróbować utrzymać przy życiu w eksperymentalnym systemie azooksowym, który założyłem w Unique Corals. Akwarium eksperymentalne to akwarium o długości 20 galonów, ustawione jako poziomy zbiornik wirowy zapewniający stały jednokierunkowy przepływ wody i jest połączone z systemem 2000 galonów, w którym znajdują się tysiące koralowców SPS. Eksperymentalne akwarium azoox spływa do 2000 galonowego systemu odłamków koralowca SPS w Unique Corals Zaskakujące w tej pojedynczej obserwacji Dendronephthya dobrze radzącej sobie w niewoli jest to, że nie mogę wskazać ani jednej rzeczy, która jest odpowiedzialna za ten wstępny sukces. Na początku karmiłem się tylko raz lub dwa razy w tygodniu i próbowałem wytrzeć zbiornik i podnieść detrytus w bok, oferując coś w rodzaju akwariowego odpowiednika morskiego śniegu. Większość koralowców goździków nie umiera od razu, jeśli mają zapewniony odpowiedni przepływ i jakość wody, koralowce te na ogół pozostają `` żywe '', ale przez cały czas degenerują się, zużywając własne tkanki na składniki odżywcze. Przez pierwszy miesiąc mój jedyny osobnik zdecydowanie zaczął się „chudnąć”, z przerzedzonymi gałęziami, bez oznak wzrostu i jednolitym różowym kolorem. Ta czteromiesięczna hodowana w niewoli kolonia Dendronephthya wykazuje wyraźne oznaki wzrostu z nowymi pomarańczowymi polipami rozwijającymi się na końcach gałęzi i na całym ciele Ale w ciągu ostatnich sześciu tygodni karmiłem układ azooksowy dużo bardziej świadomie i dużo częściej. Odkąd z pewnością zaobserwowałem znacznie bardziej błyskotliwą Dendronephthya , która zmieniła się z różowej w małe pomarańczowe gałązki i końcówki gałęzi na całym ciele korala. Nie ma nic specjalnego ani wyszukanego w jedzeniu, jest to ten sam podstawowy przepis na koralowe jedzenie Reef Builders, który napisaliśmy kilka tygodni temu. W tym samym okresie rozpoczęliśmy bardziej docelowe dawkowanie niektórych suplementów w zbiorniku azooxowym, w tym Nyos Absolute Aminos i Coral Nectar, a także Prodibio Reef Booster i Coral Vits. Podczas karmienia tego zbiornika robi się tak mętny, że w wodzie prawie nie widać więcej niż kilka cali Duża różnica w stosunku do tego małego systemu Azoox i wielu innych polega na tym, że zasadniczo karmiłem i dozowałem ten system o pojemności 20 galonów wystarczającą ilością dodatków i pożywienia, aby uzupełnić system akwariowy o pojemności 2000 galonów. Nie mogę wskazać na żadną jedną rzecz, która przyczyniła się do tego ograniczonego sukcesu, ale brak obaw o przedawkowanie lub przekarmienie z pewnością nie boli. Po drugie, prawdopodobnie istnieje wiele korzyści płynących z tego małego eksperymentalnego zbiornika, który jest połączony z dużym i zdrowym systemem akwariów rafowych. Nie wiadomo, ile pokarmów planktonowych jest naturalnie wytwarzanych w tym połączonym systemie, więc jest to duża „czarna skrzynka” niepewności, która może przyczyniać się do tego umiarkowanego sukcesu. Ta mała gałązka u podstawy ledwo dotykała szkła, kiedy koralowiec został po raz pierwszy odebrany, ale teraz jest przyciśnięty do niego i znacznie dłużej W tym momencie koralowiec goździka ma ponad cztery miesiące w niewoli i wygląda zdrowiej i pełniej niż kiedykolwiek. Uważam, że pomarańczowe zabarwienie występuje tylko w obszarach nowego wzrostu tego koralowca, a ta kolonia zmieniła się praktycznie w pół pomarańczową. Ta Dendronephthya została zamontowana na magnetycznej podstawie, a jedna mała gałązka, która wcześniej ledwo dotykała szkła, teraz wyrosła na szkle i ma prawie dwa cale długości. Po raz kolejny kopie się, bo pomyślałem na pewno, że ten koralowiec będzie już tylko wspomnieniem, że nawet nie zadałem sobie trudu, aby zrobić jedną dobrą migawkę do dokumentacji. Będę analizować i omawiać wszystkie metody stosowane w tym zbiorniku i systemie, aby spróbować odtworzyć to środowisko, z większym naciskiem na utrzymanie i hodowlę Dendronephthya w przyszłości. Koralowce goździkowe spędzają większość czasu z polipami rozciągniętymi i otwartymi, ale wyraźnie widać, jak polipy są rozciągnięte, ale blisko, podczas chwytania pokarmu podczas karmienia. Skorzystałem z okazji, aby skoncentrować karmienie koralowców azooksowych, nie martwiąc się o gromadzenie się składników odżywczych, ponieważ woda systemu azoox przepływa powoli, która dostarcza całe niezjedzone koralowce do fotosyntetycznych koralowców w systemie. Pojedyncza kolonia Dendronephthya została umieszczona w tym zbiorniku jako wskaźnik żywienia wystarczającej ilości mikro i pikoplanktonu, ale nigdy naprawdę nie wierzyłem, że ten koral będzie żył tak długo. Byłem tak przekonany, że ten koralowiec nie przetrwa, że nawet nie zawracałem sobie głowy zrobieniem mu zdjęcia po przylocie. Ale teraz, gdy ten koral był w zbiorniku od ponad czterech miesięcy i wygląda na większego, jaśniejszego i pełniejszego niż wtedy, gdy wszedł, kopie się za niewłaściwe udokumentowanie tej zdrowej kolonii koralowców goździków.

Stereonephthya to niezwykły miękki koralowiec, który jest poważnie niedoceniany, zarówno jako koralowiec akwariowy, jak i wyjątkowy członek społeczności raf koralowych. Najprostszym sposobem opisania Stereonephthya jest to, że jest to kochane dziecko fotosyntetycznej Nephthei i niefotosyntetycznej Dendronephthya , zarówno z wyglądu, jak i historii życia. Kolonie Stereonephthya zwykle nie rosną zbyt wysoko, a gałęzie zwykle osiągają maksimum na około 12 do 18 cm wysokości, zanim wyrosną więcej odgałęzień od podstawy. Ten rodzaj jest błędnie nazywany Neospongodes w literaturze akwarystycznej, ten ostatni rodzaj jest ściśle endemiczny w Morzu Karaibskim w porównaniu do rozległej Stereonephthya z Indo-Pacyfiku. W 2005 r. Wzniesiono nowy rodzaj, Chromonephthea, który obejmował kilku przedstawicieli Stereonephthya i innych rodzajów Nephtheid, ale będziemy tylko mówić o „Stereos”. Ten niepozorny koral miękki nie jest tak powszechny w naturze, a nawet gdy zostanie znaleziony, rzadko tworzy rodzaj dużych kolonii Nephthea i Dendronephthya, które są bardzo obfite na większości siedlisk raf koralowych. Podczas naszej wyprawy na wyspę Sumbawa w Indonezji, mieliśmy szczęście nurkować w jednym konkretnym miejscu rafy, na którym Stereonephthya była szczególnie dobrze reprezentowana, w obfitości i różnorodności. W tym płytkim miejscu rafy koralowej zaobserwowaliśmy Stereonephthya w wielu różnych kolorach, w tym różowym, fioletowym, złotożółtym, białym i białym okazem z pięknie żółtymi sklerytami. Podczas gdy stereotypy są fotosyntetyczne, ich tkanki nie są szczególnie zasiedlone przez zooksantelle i można śmiało powiedzieć, że ta grupa miękkich koralowców ceni sobie obfite ilości pożywienia, które można złapać w wodzie. Stereo są łatwe do trzymania w akwarium, ponieważ są niewymagające poziomów światła, ale nie rosną tak szybko w nowoczesnych akwariach rafowych. Ten ostatni fakt jest prawdopodobnie spowodowany tym, że akwaryści na ogół starają się utrzymywać wodę tak czystą, jak to tylko możliwe, ale bardziej bogate w składniki odżywcze akwarium z regularnym karmieniem fitoplanktonem i małym zooplanktonem powinno zachęcić ich do lepszego i szybszego wzrostu. Czasami widzimy stereotypy importowane do akwarystyki, czasem nawet jako okazy hodowlane, ale ich popularność nigdy nie osiągnęła punktu krytycznego, w którym regularnie dostępne są wyhodowane w niewoli fragi. Mamy nadzieję, że ta galeria pięknych Stereonephthya, które udokumentowaliśmy w Sumbawa, zainspiruje niektórych z was do poszukiwania tego miękkiego korala na Waszej LFS i mamy nadzieję, że ten rodzaj kolorowych miękkich koralowców będzie lepiej reprezentowany w akwariach koralowych w przyszłości.

Minęło ponad osiem lat od opisania małego LPSa Euphyllia baliensis z głębokich wód wokół indonezyjskiej wyspy Bali. Od około ośmiu lat szukamy tego koralowca, przekraczając granice bezpiecznego nurkowania, mierząc się z długimi czasami dekompresji przy każdym kolejnym nurkowaniu i stopniowo tracąc wiarę, że kiedykolwiek go zobaczymy. Trudno uchwycić mały rozmiar tych polipów. Te polipy wyglądały na ciemnopomarańczowe / różowe pod wodą, ale przy lampach błyskowych 5000 K wyglądają bardziej różowawo. Ze względu na jego głębokie i odległe środowisko, mniej niż garstka ludzi kiedykolwiek widziała Euphyllia baliensis w jej naturalnym środowisku. Biorąc pod uwagę wyjątkowość tego konkretnego gatunku, bardzo odizolowane i głębokie środowisko, po prostu zaskakuje nas, jak wyjątkowy jest ten koralowiec. Euphyllia baliensis może nie być dla nikogo czymś wyjątkowym, ponieważ nigdy go nie widzieli, ale dla nas ten mały polipowany LPS jest prawdziwym świętym Graalem rzadkich i egzotycznych koralowców. Nie można przecenić, jak małe są polipy Euphyllia baliensis ; bladość jego polipów odróżnia go od innych Euphyllia czy Fimbriaphyllia . Właściwie nie jesteśmy pewni, czy należy do któregokolwiek z nich, ponieważ ma zupełnie inną strukturę. E. baliensis wyróżnia się morfologicznie od innych w swoim rodzaju stosunkowo małymi koralitami (średnio 3 mm średnicy) i znacznie krótszymi, cieńszymi, lekko uwapnionymi gałęziami. Wykazuje również niezwykły wzór Hexacorallia, mając cztery lub osiem przegród pierwotnych i wtórnych. Zatem 4-krotna symetria, która jest wyjątkowa… Trzeba było setek nurkowań, aby w końcu znaleźć ten tajemniczy koralowiec, wiele z nich zostało przerwanych z powodu bardzo dziwnych warunków panujących na południu Bali. Miejsca, w których nikt inny nie nurkuje. Mętne, głębokie wody, szalony prąd z niebezpiecznymi prądami w dół i ogromna fala sprawiają, że znalezisko jest jeszcze bardziej satysfakcjonujące. Jest to siedlisko E. baliensis, położone na łagodnym piasku i zboczu glonów halimeda, które są zakłócane wysokim przepływem. Chroniony wśród trawy halimeda i małych półek skalnych. Na głębokości około 42 metrów (125 stóp) znaleźliśmy pojedynczą kolonię Euphyllia baliensis . Na pierwszy rzut oka pomyślałem, że to, co znalazłem, to klasyczna Fimbriaphyllia parancora, ale mniejsza. Powiększający efekt maski nurkowej nie pomógł, ponieważ często spotykamy ten gatunek również na tej głębokości. Niestety, zanim to odkryliśmy, komputery nurkowe już szalały, więc musieliśmy szybko zrobić kilka zdjęć, nie mając prawie czasu na ich obserwację. Zrobiłem tylko kilka zdjęć otwartych polipów i kolonii, po czym machałem szybko do kolonii, aby obserwować szkielet. I wtedy zacząłem świętować pod wodą, widząc polipy i korality szkieletu, które są tak cienkie, mają tylko 3-4 mm szerokości, że wyglądają jak igły! Klasyczne siedlisko Acanthophyllia, Indophyllia i Trachyphyllia. Im bardziej badamy te głębokie siedliska, tym więcej znajdujemy unikalnych gatunków koralowców. Tym bardziej cieszymy się też z niezwykle pięknej scenerii tych siedlisk. Płaskie z pionowymi koralami Dendronephthya lub Umbellifera , z rozproszonymi niesamowicie kolorowymi koralami. Podczas gdy czołgi SPS są najważniejszymi zbiornikami rafowymi, zbiorniki Deep Water LPS są granicą utrzymywania raf!

Koralowce błękitne są jednym z naszych ulubionych dziwacznych gatunków , które są bliżej spokrewnione z koralowcami miękkimi, a jednocześnie tworzą unikalny typ twardego szkieletu. Od wieków hodowcy koralowców zastanawiali się, czy istnieje więcej niż jeden gatunek Heliopory, a dwa lata temu przypuszczenia te potwierdziło opisanie drugiego nowego gatunku koralowca Blue Ridge, Heliopora hiberniana . Heliopora była już znana z tego, że ma szeroki zasięg w całym Oceanie Indyjskim i Pacyfiku, ale teraz gdy wiemy, że istnieje (przynajmniej) drugi gatunek, bardzo pomocne byłoby wiedzieć, gdzie występuje koralowiec Blue Ridge o białym szkielecie, a gdzie nie. H. hiberniana została opisana głównie z okazami typu z północno-zachodniej Australii, ale nowe meta-badanie Heliopory przy użyciu zdjęć podwodnych ujawniło kolonie koralowców błękitnych pasujących do tego gatunku z całego Indo-Pacyfiku. Zdjęcia z miejsc w całej Indonezji i tak odległych jak Malediwy umieszczają ten gatunek w znacznie większym zasięgu geograficznym, niż wcześniej potwierdzono w początkowym opisie. Fotografie ilustrują charakterystyczne cienkie gałęzie i biały szkielet wewnętrzny związany z Heliopora hiberniana, który prawdopodobnie będzie miał naturalny zasięg prawie tak szeroki jak oryginalny gatunek Heliopora . Byłoby bardzo interesujące wiedzieć, czy okazy koralowców błękitnych występujących w akwariach są przeważnie jednym lub drugim gatunkiem oraz jak forma wzrostu obu gatunków rozwija się w akwariach trzymanych w niewoli. Prawdopodobnie nie ma jeszcze zbyt wielu zasadniczo nowych gatunków korali kamienistych, które można by jeszcze odkryć na dobrze zbadanych naturalnych rafach koralowych, ale wzniesienie drugiego gatunku wskazuje na przyszłość, w której lepiej zrozumiemy wytyczenie gatunków w grupach koralowców, które już znamy ciesz się i rozwijaj w naszych zbiornikach rafowych.

Bałtyk akurat morzem brachicznym jest 🤗 ale skoro się zainteresowałeś, to proszę https://oig.ug.edu.pl/sites/default/files/postepowania_naukowe/54600/streszczenie/streszczenie_rozprawy_doktorskiej_michal_skora.pdf

Duże, i do tego zalane

ale ja nikogo nie namawiam, aczkolwiek biorę krytykę na klate ale masz dużo racji w tym co piszesz - bo jakby z góry założyłem, że jeśli ktoś decyduje się na jakiś krok to nie zrobi tego ad hoc, tylko wgryzie się w temat jakby ciut bardziej. Poczyta na ten temat, zgłębi a dopiero potem zacznie działać. Drugą sprawą jest, że dziś nawet w sklepach akwarystycznych ciężko o fachową poradę niestety. Jeśli chodzi o moje doświadczenie w akwarystyce, to bawię się tym hobby od ponad 30 lat - i jedno co mogę Ci szczerze powiedzieć, to to że ciągle się uczę i zaczynam na nowo. A im więcej już wiem, tym głupszy jestem Na moje oko to niema kozaków w tym hobby, i nikt nie wie wszystkiego - dlatego też z miłą chęcią dyskutuje z ludźmi którzy mają własne doświadczenie i chętnie się nim dzielą, bo po to jest forum a ja znów lubię iść krok do przodu od tego co już poznane, aby znów wrócić czasem do podstaw. I na przyszłość postaram się już nie wychodzić przed szereg, i trzymać się z góry prawideł rządzących tym hobby ale ręki sobie obciąć nie dam zdrowie niepokorni A wracając do tematu ryb euryhalicznych, to może ma ktoś większe doświadczenie z Babką smoczą w wyższym zasoleniu i chętnie się podzieli swoimi obserwacjami Dla zainteresowanych biotopami brachicznymi https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_brackish_aquarium_fish_species Pielęgnice słonowodne. Znajomość tolerancji i preferencji na zasolenie może pozwolić na nowe kombinacje gatunków i ulepszona hodowla w akwariach. Ronald G. Oldfield https://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/handle/2027.42/51532/Oldfield_Saltwater_Cichlids_2004.pdf Osmoregulacja u ryb Mechanizmy i implikacje kliniczne https://www.vetexotic.theclinics.com/article/S1094-9194(02)00021-X/pdf I myślisz, że posłucha

@mt38 i temat się rozwija, a to lubię i miło z kimś podyskutować Kolcobrzuch zielony ze mną w pełnym zasoleniu ok. 4 lat, w drugim akwarium o którym wspominałem, na dziś zasolenie ok. 1.020 Ostały się Monodactylusy, Selenotoca multifasciata, i kolcobrzuchy dwuplame wraz z babką tęczową. A były od początku istnienia tego zbiornika, żółtaczki indyjskie, mugilogobiusy, babki złote Jeśli chodzi o biotopy brachiczne, no to tutaj już mamy opór stworzeń które w sklepach akwarystycznych na ogół sprzedawane są jako słodkowodne, m.in chyba większość belonokształtnych - czyli półdziobki czy ryżanki japońskie, przeźroczki, barwniaki czerwonobrzuche czy strzelczyki indyjskie - które zresztą też z powodzeniem znoszą pełne zasolenie jak i Vespicula depressifrons potocznie nazywana skrzydlicą słodkowodną. Ponoć pielęgnica Iranocichla hormuzensis spokojnie może żyć w pełnomorskim zasoleniu, lecz tu doświadczenia nie mam Z ciekawostek, ponoć Argusy w akwariach morskich potrafią opędzlować skałę z aiptasi. To że zeżrą wszystko to wiem na bank, ale do rafowego zbiornika wpuścić te gagatki jeszcze się nie odważyłem może ma ktoś doświadczenie w tym względzie, i zechce się podzielić